Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΣΕΝΑ

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν με καρτεράς στη γωνιά,
να ξεχειλίζεις με δυόσμο τον κρύο και βαρύ μου χιονιά.
Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν μου δίνεις τον ώμο
για μετερίζι στην απονιά κι αν δεν μου φέγγεις το δρόμο
ν’ ανοίξω προς τα σένα πανιά.

Όταν είμαι με σένα για τα ξένα τα τραίνα
μένουν σκελετοί στο σταθμό
δεν οδύρονται μάνες, ζωντανεύουν αλάνες
κι η ζωή μου βρίσκει ρυθμό.
Όταν είμαι με σένα της καρδιάς μου η πένα
θα σου γράφει ποιήματα
στο κορμί σου θα γέρνω τα φιλιά σου να παίρνω
και δεν θά’ χω προβλήματα.
Όταν είμαι με σένα δεν φοβάμαι κανένα
και θηρία ανήμερα
στις ματιές σου θα καίω και για μένα ωραίο
θα χαράζει το σήμερα.

Πώς πια να κάνω τσιγάρο, να πιω μες στα μπαρ ένα ποτό
στη θύμησή σου σαλτάρω, σε κάθε ρουφηξιά σε ζητώ.
Πώς πια να κάνω τσιγάρο, αφού δεν σ’ έχω για φάρο
χαμένος να μην παραστρατώ και φίλο έχω το χάρο
στης έλλειψης σου τον πυρετό.