ΑΓΑΠΗΣ ΡΟΔΑΥΓΕΣ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Πότε θα σιγήσουν τα κανόνια,
πότε θα ξανάρθουν χελιδόνια
να χτίσουν τιτιβίζοντας φωλιές
από στέγες κάτω και μπαλκόνια
και θα πάψουν πότε τα μαχαίρια
πάνω να τροχίζονται σ’ ακόνια
με μίσος να τα μπήγουν σε κοιλιές;
Όταν λιώσουν κάποτε τα χιόνια
στις κρύες τις ανθρώπινες καρδιές.

Πότε τα λευκά τα περιστέρια
θα καθίσουν σε καθάρια χέρια
μια στάλα να γελάσει κι ο φτωχός
που από της ζωής του τα τεφτέρια
λείπει στα κατάμαυρά του χρόνια
άσπρη μέρα με νυχτιά μ’ αστέρια
και γίνηκαν οι ελπίδες του μπουχός;
Σαν στις άνοιξες, στα καλοκαίρια
ο γήλιος γίνει πιότερο ζεστός.

Κάτοικοι της μικρής τούτης σφαίρας
που σας λείπει στα πλεμόνια αγέρας
με πεταμένες στις χωματερές
προσδοκίες μίας άσπρης μέρας
που ζυμώνονται με καταιγίδες,
ρυπαρά ναυάγια μιας ξέρας
που δεν γνώρισαν στη ζωή χαρές,
διώξτε μπρος, του μίσους σας το τέρας
κι αγάπης θα χαράξουν ροδαυγές.