Σήμερα κοίταξα τον ουρανό

Πρώτη φορά…

Με μάτια ανοιχτά

Σήμερα που έγνεψα στον χωρισμό

Ήρθε κοντά

Μια υγρή αγκαλιά

Δεν είσαι πια για μένα πουθενά

Πρώτη φορά…

Σε νιώθω μακριά

Και η φωνή σου σιγοτραγουδά

Έναν σκοπό

Και σβήνει αργά

Μες στου παράλογου την λογική

Πρώτη φορά…

Εμένα κοιτώ

Πού έχω φταίξει; Ποια είναι αυτή;

Μονολογώ

Μα εμένα θωρώ

Σκόρπια αισθήματα και ενοχές

Πρώτη φορά…

Τα φταίω όλα εγώ

Μες…

Ότι πολύ αγάπησα, ήταν απλά ένα ψέμα

Κι ας ένιωθα πως ήμουνα βασίλισσα με στέμμα

Μ' έντυνες με τις λέξεις σου, που μοιάζαν με ρουμπίνια

Μου κλεβες το χαμόγελο με νάζια και τσαλίμια

Ότι πολύ ερωτεύτηκα, ήταν απλά σκοτάδι

Που το κρυβες περίτεχνα, πίσω από ένα χάδι

Κι ας ορκιζόσουν στον Θεό πως είμαι εγώ η χαρά σου

Το φως σου, η ανάσα σου, η ελπίδα στα όνειρά σου

Ότι πολύ ελάτρεψα, ήταν τα δυο σου μάτια

Που στάζαν πόνο και καημό κι έφεγγαν…

Ξέρεις τι 'ναι να μιλάς με την σιωπή

Να αγγίζεις τις χορδές του παραλόγου;

Να αφήνεσαι στο τέλμα του διαλόγου

Να μην νιώθεις ούτε βράδυ ούτε πρωί;

Ξέρεις τι 'ναι να μην έχεις πια καρδιά

Μόνο κρύα συναισθήματα ντυμένα

Με χαμόγελα που μοιάζουν κι αυτά ξένα

Δανεικά από του τότε την χαρά;

Ξέρεις τι 'ναι να 'μαι εδώ στο πουθενά

Κι όλοι οι άλλοι στο περίπου και στο τώρα;

Να με ντύνουν οι σταγόνες απ' την μπόρα

Που σχημάτισε στα μάτια η…

Δεν ξέρω πια τι περιμένω και τι ελπίζω

Ούτε θυμάμαι από πού ξεκίνησα για πού

Μία θολούρα μες στον νου, στα μάτια γκρίζο

Κι ένα σώμα που ταξιδεύει αλλού για αλλού

Ένα ρυάκι που απλά αργοκυλάει

Και σιγοντάρει το τραγούδι ενός αοιδού

Μοιάζει να είναι ο καιρός που ξεψυχάει

Κι εγώ που ζω για χάρη κάποιου άλλου καιρού

Πια, η ψυχή μου μετανάστευσε απ' το σώμα

Γέρασε, πριν προλάβει να ενηλικιωθεί

Κι αυτή η σάρκα μου χαρίστηκε σαν βρώμα

Μες σε…

Εγώ είμαι η Χαρά! ζωή - ετών 30 -

δε σου 'χω ξανασυστηθεί

Σ' ενέχυρο, στην Κηφισιά - σ' είχα πουλήσει-

και ζούσα με τα δανεικά

Σου 'στελνα γράμματα ψυχής -πώς να τα λάβεις; -

όλα με διεύθυνση ελλιπής

Την πόρτα μου άφησα ανοιχτά -μα εσύ στεκόσουν-

στο κεφαλόσκαλο μπροστά

Έχω πετάξει αποσκευές - τα περιττά μου -

απολιθώματα του χθες

Με μια ελεύθερη ψυχή - ζούσα από πάντα -

τρέμοντας μην παγιδευτεί

Και άθελά μου εν αγνοία; - την παγίδα…

Όλης της γης τα πλάσματα είναι στη δούλεψη σου

Θέση όμως δεν έχουνε στην όποια προσευχή σου

εσύ του κόσμου ο θεός δικάζεις  και τρομάζεις

και στο μικρό συμφέρων  σου τα πάντα θυσιάζεις

Το δέρμα τους το ρούχο σου το σώμα τους τροφή σου

τα σπλάχνα τους το ακριβό άρωμα στο κορμί σου

ψυχές που βασανίζονται  τις βλέπεις και σωπαίνεις

αλλού ρίχνεις το βλέμμα σου αν και καταλαβαίνεις  

Αποτελείς μέρος και  εσύ σε αυτή την…

Un motivo ( Ένας λόγος )





Άφησε με να σου μιλήσω…

Να σου πω τι δεν υπάρχει…

Να σου πω τι έχει αλλάξει…

Να σου δείξω τι δεν έχει …

Ειπωθεί..



Να σου πω πως η ενοχή σου..

Είναι ένα μεγάλο λάθος…

Να σου πω ότι είσαι αθώος…

Να σου πω ότι το μίσος έχει…

Ξεπεραστεί…



Ξέχασε τα όλα…

Αχ! πουλάκι μου, λες

μακριά μου πως θες…

Το μπάρκο όπου σκάρωνες στη ξυλοκοπτική σου

δεν το τελείωσες ποτέ δεν του βαλες πανιά…

Μες στου άγριου κύματος την ασπράδα κρύφτηκαν τα όνειρά μου

Κι απ’ του ουρανού τα μαύρα μάτια ξεκαρφώθηκαν δάκρυα πικρά

Πάνω στα κοφτερά γκρίζα βράχια μάτωσαν τα γυμνά πόδια μου

Και τρισκότεινα κοράκια γυρόφερναν κρώζοντας απειλητικά.

Η μνήμη σπαρταρούσε σαν το ψάρι μες στο άδικο δίχτυ της ζωής

Και τα χέρια του βοριά γρονθοκοπούσαν τα δασύτριχά μου στήθια

Οι αρουραίοι σκάλιζαν στα χωματένια σωθικά της άμοιρης γης

Κι απ’ τα πλευρά του…

Κουπλέ

Στης  ζωής  τα  σκαλοπάτια…

Σ' άρεσε πάντα να πετάς

με τα φτερά της νιότης,

να χάνεσαι στα αρώματα,

στα χρώματα της γης,



στα παραμύθια των παιδιών,

ονειροταξιδιώτης,

ξορκίζοντας στα λόγια σου

τα χρόνια της οργής.



Σ' άρεσε πάντα να πετάς

στην αγκαλιά τ' ανέμου,

σκουπίζοντας στα πρόσωπα

το αίμα των…

Το όνειρο ξεψυχάει σαν πεφταστέρι στου ουρανού το μέτωπο

Η σελήνη σαν το δρεπάνι κόβει τα τριαντάφυλλα του κήπου

Η σιωπή των πουλιών σέρνεται στο νοτισμένο άστοργο χώμα

Κι ο άνεμος κουβαλάει στους ώμους του σύγνεφα πετρωμένα.

Απ’ τη δημοσιά ακούγεται το ποδοβολητό του μαύρου αλόγου

Το γλυφό νερό του πηγαδιού καθρεφτίζει τις ζωντανές μέρες

Τα κοράκια γυροφέρνουν με φτερά τρισκότεινα στον ορίζοντα

Και το μελίσσι ακολουθεί σκυθρωπά την…

Ένα άστεγο σπουργίτι

που του ρήμαξαν το σπίτι

τράπεζες και δανεικά

Ζητιανεύει μες τους δρόμους

και κοιμάται σ'υπονόμους

δίχως πια ιδανικά

Σε κανένα δεν μιλάει

και το όνειρο σκορπάει…

Είμαστε λέει, τα δύο μας απέναντι από τοπίο μαγικό,

Πω, πω, τι όμορφα που είναι,…

ΞΕΝΑ ΓΕΛΙΑ

Φορώ πάνω μου κουρέλια,

Ξένος πόνος-ξένα γέλια,

Και λέω ήρθε η συντέλεια,

Όπως γράφουν στα βαγγέλια.

Ζηλεύω τα άλλα κοπέλια,

Στάζουν τα φιλιά τους μέλια,

Και εγώ σπάζω τα τέλια,

Φουμάρω άφιλτρα ΚΑΡΕΛΙΑ.

 …

Η ανθρωπότητα είναι γεμάτη με κτήνη
Που αγαλλιάζουν στη θέα του αίματος.

Έγινε ο πόνος μου οργή

Αναστενάζω σαν μικρό παιδί

Πέφτω στη φωτιά γυμνός 

Με αγκαλιάζει ένας καημός

Τρέμω σαν ψάρι στη στεριά

Θέλω να κλείσω την πληγή

Μα ο χρόνος με ξερνά. 

Και ο φόβος μου ντύνετε οργή

Ζει μόνιμα μες στην ψυχή

Η νύχτα μου κεντάει 

μια τελευταία πνοή.…

Περπατώντας σ’ ένα δρόμο άγνωστο θαρρώ,…