Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ξημερώματα

Μες στην ησυχία της νύχτας ακούς νότες από κιθάρα. Αναρωτιέσαι από που να έρχεται ο ήχος. Σου μοιάζει μακρινός, απόκοσμος. Βγαίνεις στο μπαλκόνι, αλλά δεν εντοπίζεις την πηγή. Δεν μπορείς να κουνηθείς, δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Σε συνεπαίρνει ο ήχος, αυτή η μελωδία, και στέκεσαι απλώς εκεί, να ακούς και να σιγοτραγουδάς. Σκέφτεσαι να σκύψεις, να δεις μήπως είναι από τους από κάτω, αλλά φοβάσαι. Φοβάσαι ότι αν σκύψεις μπορεί και να πέσεις. Ο ήχος αυτός είναι σαν το τραγούδι μιας Σειρήνας. Σε παρασύρει και δεν ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Η κιθάρα συνεχίζει απτόητη, μην γνωρίζοντας τις τρομακτικές σκέψεις σου. Το τραγούδι αλλάζει. Η φωνή του μοναχικού κιθαρίστα είναι βαθιά και σιγανή. Σαν θρήνος ακούγεται το τραγούδι. Μπορεί να θρηνεί για μια αγάπη ή ακόμα και για τη χαμένη του ζωή. Τώρα θες σαν τρελή να ψάξεις να τον βρεις, να πας να τον αγκαλιάσεις για αυτή την δεκάλεπτη διαφυγή που σου πρόσφερε. Θες να του πεις ότι όλα θα πάνε καλά, να μην ανησυχεί, τα έχεις περάσει και εσύ. Τραγουδάς μαζί του, αλλά δεν σε ακούει. Τραγουδάς ακόμη πιο δυνατά αλλά ο ήχος της κιθάρας καλύπτει τη φωνή σου. Συνεχίζεις να κάνεις σενάρια με το μυαλό σου για το τι μπορεί να έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος. Ξαφνικά τον εντοπίζεις σε ένα μπαλκόνι και απορείς πως δεν τον είχες δει τόση ώρα. Η ώρα έχει περάσει και μια κυρία βγαίνει και του κάνει παρατήρηση. “Φτάνει πια, μας πήρες τα αυτιά με την μουσική σου. Πότε θα σταματήσεις?” Παράξενο! Κι εγώ αυτή την απορία ακριβώς είχα. Πότε θα σταματήσεις? Γιατί πρέπει κάποια στιγμή να επιστρέψω στην πεζή μου πραγματικότητα.

Προβολές: 108

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 6 μέλη

Σχόλιο από τον/την ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΟΦΟΣ στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 0:47: Σου τα είπα όλα στην προηγούμενη σου ανάρτηση. Εδώ απλά τα επαναλαμβάνω και προσθέτω μόνο το μαγεμένος.

Σχόλιο από τον/την Βικυ Γατσελου στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 1:27: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και τους δύο..καλώς σας βρήκα

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 3:48: .

Πολύ καλό !!!!!

Σχόλιο από τον/την Δημήτριος Γκόγκας στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 9:57: Πεζός λόγος στην θέση ποίησης. Σαν να ακούς τον μονόλογο μιας γυναίκας. Χωρίς κοσμητικά στοιχεία σε παροτρύνει να τον ακολουθήσεις. Κυρία Βίκυ ......κατά πόδας!

Σχόλιο από τον/την Τσακίρη Χαρά στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 10:06: Θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη!!!!!

Σχόλιο από τον/την Βαιος Μεταξογιεννης στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 12:32: Απόλαυση η γραφη σου...μια αφήγηση που μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους και συναρπάζει τον αναγνώστη!!! Μπράβο!!!

Σχόλιο από τον/την Βικυ Γατσελου στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 16:31: Σας ευχαριστώ πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου στα καλούπια της ποίησης για αυτό προτιμώ τον πεζό λόγο.

Σχόλιο από τον/την Εύα Σμπώκου στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 19:08: Πολύ ωραίο!!Αν και δεν συμφωνώ ότι έχει κάποιο καλούπι η ποίηση. Εμείς πλάθουμε τον τρόπο μας..τον προσωπικό και χαρακτηριστικό.όπως και στον πεζό λόγο :)

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 19:51: Πολυ ωραιο!!!

καλησπερα

Σχόλιο από τον/την Βικυ Γατσελου στις 25 Σεπτέμβριος 2012 στις 20:03: Ναι εύα ίσως εκφράστηκα λάθος. Απλά για μένα είναι πολύ δύσκολο να γράψω ποίηση, βρίσκω ότι ο πεζός μου χαρίζει περισσότερη ελευθερία.

Σχόλιο