Μακάρι τα προβλήματα

να ξέπλενε το  δάκρυ

θα έφτιαχνα μια θάλασσα

γλυκιά χωρίς αλάτι

να τριγυρνά στο πέλαγος

να έχει αγάπης κύμα

να φυλακίζει στο βυθό

το ανθρώπινο το κρίμα

να  ταξιδεύει ανέμελα

να παίζει με τα αστέρια

όταν ζυγώνει η παγωνιά

να φέρνει καλοκαίρια

να έχει τον ήλιο εραστή

να διώχνει το χαλάζι

και όταν θυμώνει ο καιρός

να φέρεται με νάζι

Η μαγική μου η…

-αδελφή πού είναι το κρεβάτι μου?

-εκεί στη γωνιά,δίπλα στον γέροντα που ψυχορραγεί

-μπρρρ..ελπίζω να μη γίνει φάντασμα απόψε

-μα τι λέτε,χρειαζόμαστε το κρεβάτι,θα τον χώσουμε στον σάκο στα σβέλτα

-ευτυχώς,γιατί δεν θα κοιμόμουνα όλη…

Νυχτερινή σιωπή...

Ο ουρανός γεμάτος κόκκινα άστρα που φλέγονται...

Παλάτια πάνω στα δέντρα...

Εκκεντρικές ιδέες γεννιούνται μες το σκοτάδι,ατίθασες,δραπετεύουν σιγά σιγά ακολουθώντας τις έκκεντρες τροχιές τους προς τα άκρα,στα σύνορα της λογικής,ο νούς χάνει τον έλεγχο,η φαντασία κυριεύει και κυριεύεται...

Σε ένα παλιό,μισογκρεμισμένο σπίτι ένας ζωγράφος…

Φως...
Φως δοσμένο
σε ημεδαπές κι αλλοδαπές διαθέσεις,
που αφέθηκαν
ν' αψηφίσουν επιδεικτικά
το βάρος των ματιών...
Για κάθε ατιμασμένο ήλιο,
η κόλαση
πετούσε ένα ένα τα πέπλα της
και τώρα,
υπό το φως ΌΛΩΝ,
έχει κολλήσει το απεχθές κορμί της,
-γεμάτο τύψεις-
πάνω στη συνείδηση,
με σκοπό την καταναγκαστική συνεύρεση.

Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ

-τόκ-τόκ

………..

...

-τόκ-τόκ

………….

-είναι κανένας εδώ?

-………………

-είμαστε η τριμελής επιτροπή !…

Στάλα τη στάλα το ποτήρι ξεχειλίζει

μ' απόψε ορκίστηκα πως άλλο δε θα πιω

Χρόνια άσπρο πάτο, να τ' αδειάζω - να γεμίζει

Βγαίνω…

Τι να σου γράψω πες μου, που να μη το ξέρεις;

Έχω γελάσει με το γέλιο των ματιών σου

μονάχα δυο αιώνες πριν χαρείς.

Σαν προσευχή που απ’ έξω έχω μάθει

κρατώ μέσα στου νου μου την ομίχλη

το φως της ύπαρξης σου.

Και τούτη η σκέψη η ευλαβική και μόνη

ίδια ηλιαχτίδα του Δεκέμβρη διαπερνά

τα σύννεφα που ζώνονται απάνω στο ταβάνι.

Τι να σου γράψω πες μου, για να με θυμάσαι;

Σαν ποδοβολητό εξαγριωμένου…

Αναπόφευκτα,
ζούμε παραλλαγές
της Πρώτης Φοράς,
που ερεθίζουν
τα χρώματα της Ουτοπίας.
Μα έχει προχωρήσει κάπως,
ο ένας άνθρωπος
μέσα στον άλλο.
Μπορούμε από αυτή τη θέση,
τη διάσπαρτη
από λυμένα μυστήρια και λάθη,
να δούμε καλύτερα τη λύτρωση,
έχοντας νιώσει ήδη
πως καμιά στιγμή,
πεινασμένη για ζωή,
που τράφηκε
μ' ερωτικά υπολείμματα,
δεν απόκτησε ποτέ αυτοσεβασμό.

Με το που ανέβηκε επίσημα στο θρόνο,μετά το τεζάρισμα του μπαμπά του Ερρίκου του Ζ,την πληρώσανε δυο υπέρβαροι υπουργοί ,που δεν τους χώνευε κανένας στο Κινγκντομ του,τους οποίους κατηγόρησε για «εσχάτη προδοσία».

Ετσι στο άψε σβήσε ,τους έστειλε ν αναζητήσουν τα κεφάλια τους στις καλαθούνες.

Ηθελε να δείξει σ όλους,πως αυτός ήτανε το αφεντικό και δεν θα σήκωνε μύγα στο τσεκούρι του,αλλα ούτε απεργίες,καταλήψεις και διαδηλώσεις από το πόπολο.

Εν τω…

Και σήμερα  σηκώθηκα …

Πέφτει η βροχή και κάνει

την άσφαλτο γυαλί,

καθρέφτη που μου δείχνει

όλη μου τη ζωή :

Ποιος ήμουνα πριν χρόνια

πουλάκι λεύτερο...

Πώς έχω καταντήσει

μ' εσένα στο πλευρό...…

Πάνε κι έρχονται τα πλοία

από σένα αδειανά

κι έλεγα η νοσταλγία

ότι θα σε τυραννά.



Έλεγα πως θα τρυγήσεις

φέτος την κλημα…

Με τα πολλά,
ξημέρωσε κι εδώ μιά ηλικία,
στην οποία θερίζουν
οι μη συμβατικοί πνιγμοί.
Παραμονεύουν,
όπου κι αν περιφερθεί η Ύπαρξη
κουβαλώντας μαζί της,
ως μόνη άμυνα
και πηγή σωτηρίας,
όλες τις φορές που γλίτωσε
χάρις σε δύσκολα φιλιά ζωής,
αφού η ανάσα
των λέξεων και των αισθημάτων,
καίει.

Αναλαφρη η Απλοτητα



κερδισε. Φτου ξελευτερια!



Η Δεκτικοτητα την αγκαλιαζει



μια και ξαναπαιζει χωρις να τα φυλά



Η Νοσταλγια αρχισε το μετρημα των ηθικων κανονων



Φτου και βγαινω!



κι αυτην η ευθραυστη σιωπη καρδιοχτυπα



στολιδι της Αυταρκειας , να την!...φτου!



κρυμμενη πισω απο το δεντρο που φυλαμε



ακινητη "καιγεται" , σαν αγαλμα που χαμογελα



Η Απειρια δεν προλαβε , παρ' ολο που διαπερασε τρεχοντας…

Αέρας να φυσά με λύσσα,

κύμα δυο μέτρα στο γιαλό

κι αυτή για το λιμάνι ίσα,

με σαλεμένο το μυαλό.

---------------------------

Με το βοριά να αγριεύει,

να της τρυπάει το κορμί

και μ΄ένα κύμα να θεριεύει,

να πέφτει πάνω της μ' ορμή.

------------------------------------

Κι αυτή εκεί, μέσα στη δίνη,

με τη ματιά απέναντι,

εκεί που ξαφνικό μπουρίνι

της έπνιξε τον…

Αυτά τα Χριστούγεννα

είπα να ξετρυπώσω από το λαγούμι μου

και να κάνω πως σε περιμένω.

Όλα είναι έτοιμα να σε υποδεχθούν,

το σπίτι στα γιορτινά του,

το δώρο με το όνομά σου κάτω από το δένδρο,

το τραπέζι στρωμένο.

Τούτες τις μέρες που τα ουράνια γιορτάζουν,

αν ίσως χάθηκες,

το φως της Γεννήσεως,

το Αστέρι του Χριστού,

θα σε οδηγήσει στον τόπο σου...,

στην καρδια μου!

Αυτή τη νυχτα των θαυμάτων

σε περιμένω.

Γέννηση και…

Κοιτάζω την ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία

και βρίσκω ένα πρόσωπο που κάτι μου θυμίζει.

Στην πρώτη-πρώτη παιδική και τρυφερή ηλικία

σαν κάτι μεσ’ στο βλέμμα του  αχνά να το φοβίζει.

Κάτι απροσδιόριστο φαίνεται να κατέχει

το παιδικό το πρόσωπο κι απ’ τη χαρά του απέχει.

Μικρά φιογκάκια δένουνε τα πεταχτά κοτσίδια,

μα κάποια σκέψη έσμιξε τα παιδικά τα φρύδια

Μπορεί ν’ αναλογίζεται τι έχει να περάσει,

μέχρι…

Σ' αυτό τον τόπο δε χωράς,

το όνειρο αλλού το έχεις χτίσει

κι ας είν' αιτία συμφοράς,

ας έχεις και τους φίλους σου πουλήσει.



Θέλεις να φύγεις για τα κει,

σε μια ελευθερία σκλαβωμένη

και ας μην έχει Κυριακή

και το ανάστημά σου ας κονταίνει.



Όπου βρεθείς εκτός τειχών

δεν είσαι, ούτε ζεις, ούτε υπάρχεις,

ας είσ' ηγέτης των ρηχών,

μια σκάλα ανώτερός τους, ν' άρχεις.



Αυτό κει πίσω σε κρατά

δεμένο σε μια κούφια…