-γιατί μελάνιασες σύντροφε Μόσιαλε?



-είναι να μη μελανιάσω υπέρτατε?



-απ ότι ξέρω ,μελανιάζουνε μόνο οι σουπιές !



-θα μελανιάσετε κι εσείς φοβάμαι !



-μα γιατί,τί έγινε πάλι στο φεούδο μου?



-οι φοιτητές κλειστήκανε στα πανεπιστήμια !



-δηλαδή?



-κάνανε καταλήψεις !



-και στη Σαλονίκη?



-παντού !



-υπέροχη συγκυρία ομολογώ!



-ποιά συγκυρία…

Χάρις σε μιά παράσυρση της προσοχής μου,

απο το πιο διαδεδομένο χάος,

στέκομαι ακόμα στις ώρες.

Αυτές που μου έκρυψαν,

τα δευτερόλεπτα

τα οποία τέντωσαν το σκοινί

και το ότι ανα πάσα στιγμή

απλά "Ήσουν.."

κι άλειφες με μέλι τις θηλιές.

Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το οδοιπορικό της ζωής μου (υπενθυμίζω 266 σελίδες σε ποιητική αφήγηση).

Το Usiminas είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία επεξεργασίας σιδηρομεταλλεύματος στη Βραζιλία και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο. Σύμφωνα με τις φήμες, 13000 άνθρωποι δούλευαν για την κατασκευή της,

....Τα βράδια στην παράγκα μου μαζεύονται οι φίλοι,

Έλληνες που μας έρριξε σ' αυτή τη γη η τύχη

παρέα μ'…

Ο ήλιος βούτηξε στην αέναη θάλασσα της νύχτας ..

Πέτρωσαν τα χαμόγελα των παιδιών…

Ο αγέρας προσκύνησε τη χαρμολύπη.

Το τίποτα ανασηκώθηκε από τη μικρή-μεγάλη θέση του ..

Το…

Η πινακίδα στην άκρη του δρόμου σου έγραφε :

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ .

Μια κίτρινη ειρωνεία που στοιβαζόταν σε λέξεις .

Συνταιριάζονταν καμιά φορά οι δρόμοι μας ,

σαν στένεψαν απότομα και οι δύο.

Και από τότε μονάχα διαβάτες

με λασπωμένο στόμα και κατακόκκινα μάτια

περνούν από δω ,  κατά λάθος .

Φωτισμός ανύπαρκτος :

τους τελευταίους πυλώνες της λάμψης σου ,

τους είχε καταπνίξει μια αλμυρή βροχή

που ‘χες φορέσει…

Ακούσατε, ακούσατε, το λόγο ενός ποιητάρη!

Μιάν ιστορία θα σας πω γι' αγάπη τρυφερή

ανθρώπων δυό που ζήσανε κάποιο παλιό φεγγάρι

μα σκέπασαν τη μοίρα τους αμέτρητοι καιροί

Για νέους δυό που της καρδιάς εφώτισαν το δρόμο

και δείξανε του έρωτα το πάθος ότι ζει,

που πάλεψαν με τον σκληρό της έχθρητας το νόμο,

που δυό στρατιές ενίκησαν και ζήσανε μαζί

Σ' ενός βουνού τους πρόποδες υπήρχε κάποια λίμνη

και δύο τη…

*

Αφροδίσιο  νόσημα , προσπαθείς  να  γιατρέψεις  ,

με  του  μάγου  τα  βότανα , την  πληγή  του  να  θρέψεις .

Η  φωνή  της  αντίλαλος ,  και  το  σήμερα  χάος ,

δύο  μήνες  περάσανε  ,  από  τότε  στο  Λάος .

Στην  καλύβα  του  στέκεται , φοβισμένος  στην   Γκάνα ,

μιά  το  αύριο  σκέπτεται , μιά  την  χήρα  του  μάνα.

Το  μυαλό  σου  σταμάτησε  και …

-ετοίμασες τα πάντα εκει πάνω Μόσιαλε?

-βάλαμε και σιδερένιους φράχτες!

-μόνο φράχτες?

-και χιλιαδες ροπαλοφόρους μας !

-απο ψεκαστικά φροντίσατε?

-μέχρι ασφυξίας !

-επομένως,ν ανέβω χωρίς ν αφήσω διαθήκη ?

-μα σας διαβεβαιώ,"αστακό'' κάναμε τη Σαλονίκη !

-και γιατί δεν τον φύλαξες για μένα?

Μαράκος

Η πρώτη γενικά,

ή μετά απο καιρό,

ιδιαιτερότητα,

έπεσε σε ζωντανό βυθό,

που έκανε όλα τα βήματα

για να ξεχάσει,

αλλά όχι το τελευταίο

για να μην θυμηθεί ξανά.

Αιωρούνται,

ελέω της ταραχής,

οι άλλοτε έγκαιρα αποθαρρυμένες,

απο τη μη κατάλληλη στιγμή,

ηχητικές εντάσεις των εξάρσεων,

που μέχρι πρότινος

λίμναζαν στον πυθμένα,

και φτιάχνουν την πραγματική φωνή.

*

Κρεμόσουνα  στον  αϊνά  από  το  κοτσανέλο ,

και  τ` όνομα  μαρκάριζες  μ` ενα  στραβό  πινέλο.

Ένα  τραγούδι  θλιβερό  σ` άκουγα  να  σφυρίζεις,

και  τ` ονομά  της  ... Νάντια  ...  να  σιγοψυθιρίζεις.

Ποτέ  δεν   την  ξεπέρασες, στο  βλέμμα  σου  το βλέπω ,

γι` αυτό  και  `γω  τα  λάθη  σου  συχνά  τα  παραβλέπω.

Ήσουν   κάποτε  λοστρόμος, σε  νησί  μεγαλωμένος,

είχες   όνειρα  και  πόθους …

Όσο προχωρά

η τυφλή προσέγγιση,

εμφανίζονται πόλοι.

Αναιτιολόγητη απόρριψη

ή βιαστικό δόσιμο.

Κάποια επίφαση ανάγκης

ντύνει το λάθος,

που σε ώρες στέρησης

της ουσιαστικής επαφής

με  τη Γη σου,

ζητά μηδενικά σημεία.

Και ο δρόμος

σκάβεται

απο κοντόφθαλμες ορατότητες.

Δεν οδηγεί

στον ισημερινό της γνωριμίας.