Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Διαμαντής ...

Κρεμόσουνα στον αϊνά από το κοτσανέλο ,

και τ` όνομα μαρκάριζες μ` ενα στραβό πινέλο.

Ένα τραγούδι θλιβερό σ` άκουγα να σφυρίζεις,

και τ` ονομά της ... Νάντια ... να σιγοψυθιρίζεις.

Ποτέ δεν την ξεπέρασες, στο βλέμμα σου το βλέπω ,

γι` αυτό και `γω τα λάθη σου συχνά τα παραβλέπω.

Ήσουν κάποτε λοστρόμος, σε νησί μεγαλωμένος,

είχες όνειρα και πόθους και γονείς ξενιτεμένους.

Μετανάστες και οι δυό τους ... δούλευαν στη Γερμανία,

θελει η φτώχεια τα παιδιά της, να` χουν πάντα τυρρανία.

Μπάρκαρες στα δεκάξι σου, παιδί χωρίς μουστάκι,

τζόβενος τριάντα μήνες, σε παλιό ματορσιπάκι.

Γρήγορα `φύγαν τα χρόνια και λοστρόμο σε βαφτίσαν,

τα `ξιζες όμως ... δεν λέω ... και σου το αναγνωρίσαν.

Έξη μήνες στο Βανκούβερ ... συνεργεία και μαστόροι,

γνωρισθήκατε με `κείνη ... είχε έρθει στο βαπόρι.

Σου `πε για τα βάσανα της και της είπες τα δικά σου ,

σμίγατε μαζί τις νύχτες κι έτσι μπήκε στην καρδιά σου.

Το `χες πλέον καταλάβει ότι ήσουν τσιμπημένος,

απο έρωτες και τέτοια, συ δεν ήσουν μαθημένος.

« Σαν μαζί μου θες να μείνεις ... μην το σκέφτεσαι, τραβήξου,

γιά τους δυό μας θα δουλεύω θα `ναι ωραία συλλογίσου ! »

Δώσατε αγάπης όρκους και της πήρες δακτυλίδι,

κι ύστερα είπες να φύγεις για το πρώτο σου ταξίδι.

Άρχισες λεφτά να στέλνεις, ολα τα δολλάρια σου ,

ώσπου πήρες κάποιο γράμμα ... « Διαμαντή ... I am sorry, γειά σου »

Κατρακύλησες ... το ξέρεις ... πάσχισες για να τα κόψεις,

το ποτό και το χασίσι ... μήπως και ξαναπροκόψεις,

Πέρασαν εννέα χρονια ... σου` παν « ... έχεις μεγαλώσει ... »

τόσοι σου` ταξαν ταξίδια ... κι όλοι σε `χουνε προδώσει.

« Ναύτης ... λες ... ότι και να `ναι ... μήπως και το ξεπεράσω,

θα δουλεύω σαν τον σκύλο και στο τέλος θα ξεχάσω ... »

Κι έτσι, ήρθες στο βαπόρι ... κάποιο βράδυ στη Δανία,

καναδέζικο με πούπι ... τραγική η ειρωνία !

Ήσουν άξιος ... φαινόσουν ... μα συχνά αφηρημένος,

κάποτε στη βαρδυά μας σ` άκουσα να λες με σθένος ...

« ... δεν μπορώ να την ξεχάσω ... ήταν όλη η ζωή μου,

ότι έχω αγαπήσει ... έγινε η καταστροφή μου ! » .

Μου `λεγες κλαίγοντας « ... άλλαξα ... δες ... ότι θα το ξεπεράσω

μα δεν μπορώ έτσι απλά ... με μιάς το χθες να διαγράψω ... »

... την έχω ακόμη συντροφιά ... ρούχο φοράω τα όνειρά μας,

μα είναι τώρα μακρυά ... που πήγε τάχα η χαρά μας ; » ...

Ξεφορτώναμε στο Ρίο ... κόντεβε η ώρα έξη,

σαν κατέβηκα στον ντόκο και φοβήθηκα μη βρέξει.

Το βύθισμα βγήκα να δω, απο την μια μπάντα,

τον γέρο-ναύτη πρόσεξα ... θα το θυμάμαι πάντα ...

με μαύρο έξη γράμματα τον είδα να σκεπάζει ,

και τ ` όνομα του βαποριού για λίγο να αλλάζει.

Απ` το σχοινί κρατήθηκε και πηγε παραπέρα ...

κι` ύστερα « Νάντιααα !!! » φώναξε ... κι η φωνή πλήγωσε τον αέρα !!!

* * *

Λοιπόν ; ... Τι να πείς ; ...

Η ιστορία μας ειναι κοινή, αλλά ανθρώπινη και πολύ συχνά επαναλαμβανόμενη ...

Προδομένες αγάπες, χαμένοι έρωτες, ανθρώπινα ναυάγια ... δεν έχει τέλος ετούτη η αλυσίδα ... και ποιός δεν έχει να θυμάται ; ...

Κάποιοι το ξεπερνάνε εύκολα, κάποιοι άλλοι με τον καιρό ... μερικοί όμως ποτέ !

Ο Διαμαντής, τραγικός ήρωας της ιστορίας μας, μετά απο εννέα χρόνια μπόρεσε να ξανάβρει μπάρκο, όμως όχι σαν λοστρόμος αλλά σαν ναυτης και από ειρωνεία της τύχης, σε ενα παλιό καναδέζικο φορτηγό, το «CANADIAN SUN» ( δηλαδη, Kαναδέζικος Ήλιος) .

Όταν μαρκάριζε το όνομα του πλοίου, με άσπρη μπογιά και μαύρο γιά τα "κοψίματα", σκέπασε με το μαύρο χρώμα το CA και το N.

Αφού δίστασε λιγάκι, σαν να το σκεπτόταν, έσβησε ... βάφοντας με μαύρο χρώμα ... και το SUN .

Ύστερα έσπρωξε με τα πόδια του την σκαλωσιά, για να απομακρυνθεί απο το βαπόρι.

Τώρα πια το όνομα του πλοίου είχε αλλάξει και έγινε ... NADIA …

Aμίλητος, έμεινε για λίγο να κοιτάζει το όνομά της ... NADIA ... σκέτο και μόνο αυτό ... δίπλα στον μαύρο ... «σβησμένο ήλιο» ... πρωτού το φωνάξει με δύναμη στον αέρα ... « Nadiaaa !!! » ...

* * *

Όταν ζεις με φαντάσματα ...

ψάχνεις πάντοτε γιά εκείνη την αλήθεια που θα σε λυτρώσει.

Πέμπτη 25 Μαιου 2006 ... 0545

Εν πλω για Μαnzanillo , Μexicο ... μέσω Pαnαmα cαnαl

Προβολές: 74

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 29 Αύγουστος 2011 στις 21:18: Καταπληκτικο!!!

Καλησπερα Γιαννη με τις αληθινες ιστοριες σου και τα βιωματα σου!!!

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 29 Αύγουστος 2011 στις 21:34: *

Καλησπέρα Γιώργο με το εύωσμο πάντοτε και ευγενικό στίγμα σου ...

Σου εύχομαι καλή εβδομάδα, καλή δύναμη και ταχεία αποκατάσταση από το μένος του Αϊρίν ...

Σχόλιο από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 29 Αύγουστος 2011 στις 21:57: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γειά σου Γιάννη!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 30 Αύγουστος 2011 στις 7:54: *

Kαλημέρα Βασίλη !!! ...

Σχόλιο από τον/την santana στις 30 Αύγουστος 2011 στις 11:12: Όταν ζεις με φαντάσματα ...

ψάχνεις πάντοτε γιά εκείνη την αλήθεια που θα σε λυτρώσει...

Αυτό τα λέει όλα!!! αλλά και τι μπορείς να κάνεις με μηδενικές δυνατότητες....

Σχόλιο από τον/την Αρτέμης Αξαρλής στις 30 Αύγουστος 2011 στις 15:54: Πέρασαν εννέα χρονια ... σου` παν « ... έχεις μεγαλώσει ... »

τόσοι σου` ταξαν ταξίδια ... κι όλοι σε `χουνε προδώσει. εξαιρετική ...βιωματική εμπειρία