Γυρίζει ο άνθρωπος ξανά

κει που τα ναι βλαστάρι

για να μυρίζει όπως παλιά

δυόσμο, χαμόμηλο θυμάρι

και αν μεγαλώσαν τα φτερά

όσα και αν βρήκε άλλα  μέρη

όπως την πρώτη γειτονιά

να βρει δε θα τα καταφέρει

Είν τα ποτάμια αδειανά

τα διάσελα γινήκαν σιάδι

ξεμάκρυν' από τη φωλιά

και την γυρεύει τώρα βράδυ

Σκύβει ο δόλιος στη γωνιά του

να ξανάβρει  τη μηλιά του

ειν το στέκι…

Μονάχη η μπάλα αναπαύεται στο κύμα

μέσα απτον άνεμο ακούγονται φωνές

έχουνε μείνει μοναχά κάποιες σκιές

για να θυμίζουνε το ανθρώπινο το κρίμα

Στο ματωμένο των γονέων το παιχνίδι

πώς να θηλάσει το παιδί κόκκινο γάλα

ένα τουφέκι σέρνει κάτω την τραμπάλα

και αυτό κινάει για το μακρινό ταξίδι

Ποιο μοιρολόι να του πεις και πιο τραγούδι

με ποιο θεό να αναπαυτεί να ξαποστάσει

ζωή και θάνατο ποιος το βρε να…

Πότε θα καταλάβουμε πόσο μικροί γινόμαστε

γελάμε κλαίμε παίζουμε και κάπου εκεί χανόμαστε

γίγαντες γεννηθήκαμε μυρμήγκια μεγαλώνουμε

και πριν προλάβουμε ζωή σβήνει το φως τελειώνουμε

Είναι ένας κύκλος η ζωή διάσπαρτα τα κομμάτια της

γυρνάει ο χρόνος σταματά στα πρώτα σκαλοπάτια της

Δάκρυα συναισθήματα χαρές και αναμνήσεις

εικόνες στα εσώψυχα μου λεν πως θα γυρίσεις

Σήματα μορς όπως παλιά σε σκουριασμένο σίδερο

οι τρεις οι χτύποι σήμαιναν βόλτα το…

Ο Ασβέστης κάτασπρος συνέπραττε με τις ηλιακές ακτίνες

διαχέοντας στην ατμόσφαιρα το φανταχτερό φως του ηλίου

Τα άνθη συνηγορούσαν στην φαντασμαγορία

περιλούζοντας τον αγέρα με το ευωδιαστό νέκταρ τους 

Ένας παράδεισος... με σάρκα και οστά.

Κατα Ματθαιον



(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 23)

27 Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι…

Περπατούσαν ολόγυμνοι από μπροστά μου, 

γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη.

Ένας ξέκοψε και κοντοστάθηκε για λίγο ,

κάτι κρατούσε στα χέρια του δεν τολμούσα να κοιτάξω.

Πάρτο μου είπε το χρειάζεσαι να καλύψεις την ψυχή σου.

Το έπιασα στα χέρια διστακτικά. Φεύγοντας τον άκουσα να ψιθυρίζει 

αν δεν θέλεις να δεις την δυστυχία κλείσε τα μάτια σου να ξέρεις όμως

ότι εξακολουθεί να υπάρχει. 

Απομακρύνθηκα ιδρωμένος. 

Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ένοιωσα…

 

Είναι ο καθρέπτης που γοργά κρυφοκοιτάς

σαν αντικρίσεις μες τη γύμνια το κορμί σου

μέσα στα ρούχα σου νοιώθεις ασφάλεια χαμογελάς

φύλο συκής αυτό που κρύβει την ψυχή σου

Όταν ολόγυμνοι περνούν από μπροστά σου

κλείνεις τα μάτια σου αμέσως κοκκινίζεις

και αν είναι ελεύθερη στη θέα σου η καρδιά τους

είναι η ντροπή σου αυτό που βλέπεις και δακρύζεις

Χαρταετοί που δε θα δούνε ουρανό

είναι ο σπάγκος που κρατάς στα δυο σου χέρια

αποκομμένοι οι…

Μέσα στους δρόμους τα στενά που θα διαβείς

από βιτρίνες και πολύχρωμα λαμπιόνια

πατημασιές που φέρουν λάσπη μες τα χιόνια

άμα κοιτάξεις ολόγυρά σου θα τη δεις

Και όσο ο βοριάς θυμίζει μέρα γιορτινή

είναι η ανάσα της  το τζάμι που χνωτίζει

Άγιος Βασίλης που παιδιά τα ξεχωρίζει

άλλοι από εδώ και άλλοι στην άλλη τη γραμμή

Και κάθε βράδυ στο δικό σου παραμύθι

με το κουκλόσπιτο τους μάγους και τα δώρα

μια…

Μπουρζουαζία, κοκεταρία συγκρότηση της πάλης

αναφανδόν η εξουσία τα όπλα υπό μάλης

ξέμεινε η μπότα και η μπομπότα ,στεφάνι στο μνημείο

τρατζιστοστοράκι παρέα η φλόγα φέγγει το μαυσωλείο



Ελλήνων τάξεις αναταράξεις τα τανκς να κροταλίζουν

για μια πεντάρα πάει η λαχτάρα γλυκά τη νανουρίζουν

Με δυο πτυχία σβήνει η Ιστορία να το ξερες μωρ Άρη

μας πεταλώνουν σιμά ζυγώνουν…

Κουλουριάζεσαι κλείνεις την πόρτα

ο ήλιος κρύβεται τον σβήνουν τα φώτα

νοιώθεις άφθαρτος σε φθείρει ο χρόνος

μες τους τέσσερις τοίχους σου μόνος

Σε τρομάζει αυτή η καταιγίδα

μα μες τα σύννεφα υπάρχει ηλιαχτίδα

την ζωή ζωντανεύει η τρέλα

να παλέψεις σου λέει χαμογέλα

Κυνηγώντας το ουράνιο τόξο

είναι δίπλα σου μα πως να το δεις

έξω βρέχει προσπαθείς να κρυφτείς

τρέξε

γίνε μια στάλα …

Λεύτερες σκέψεις μια μπογιά  έτσι γεννιέται ο στίχος

το ποίημα κάποιοι λέγανε η γλώσσα της ψυχής

ασχήμια πάλι αν το θωρείς σβήστο να μην το δεις

για να απομείνει καθαρός και αστραφτερός ο τοίχος

Το αγκάθι φτιάνει μια πληγή μα η πληγή θα γιάνει

χωρίς αγκάθι και πληγή αγκάθι θα γενείς

άμα τρομάζεις στον αγρό και τρέχεις να κρυφτείς

το σκότος θα έρθει  σύντροφος γλυκά να σε μαράνει

Ο πόνος είναι οδηγός αρρώστια…

Δεν είναι οι πέτρες που φώλιασαν τα συντρίμμια

είναι οι ψυχές οι ξεχασμένες από ορμήνια

είναι τα όνειρα που ξέπεσαν στη φθήνια

άνθρωποι αγρίμια



Δεν είναι τα στέμματα που μπέρδεψαν τις σκέψεις

είναι που αφέθηκες χωρίς να επιλέξεις

είναι οι δρόμοι που αρνείσαι να διαλέξεις 

ανθρώπων έξεις



Δεν είναι ώρα το παιδί σου να…

Η γλώσσα περισπούδαστη συχνάζει στα σαλόνια

το ποίημα στέκει στη γραμμή προσμένει το βραβείο

ο δάσκαλος επίσημος γραβάτα και κουστούμι 

και το παιδί μισή σταλιά κρυμμένο στο θρανίο



Τα γράμματα ,τα άρματα σκώνει ο λαός κεφάλι

έτσι είπε ο Ερνέστο στα βουνά φυλάτε τα βιβλία

άμα σου το έχει η καρδιά αητός γίνεται ο σπίνος

γίνεται ο γέρος αστραπή και οι…

Προχωρείς μένα αδιάφορο βλέμμα

σένα κόσμο  βουτηγμένο στο ψέμα

πλησιάζεις στο σπίτι νυχτώνει

και η πόρτα αμέσως κλειδώνει

Ο ζητιάνος σου κτυπάει την πόρτα

εσύ κρύβεσαι και σβήνεις τα φώτα

απ’τις  γρίλιες κοιτάς και τρομάζεις

βλέπεις μια μορφή που της μοιάζεις

Και φοβάσαι πως έρχεται η μέρα

που τον ίδιο θα αναπνέεις αέρα

περιμένεις να έρθει η σειρά σου

όπως διατάξουνε τα αφεντικά σου

Σαν τρελή η καρδιά σου…

Καπεταναίοι γραμματικοί γινήκαν ένα

ίδιαν ανάσα ίδια κοψιά το ίδιο αίμα

στρογγυλοκάθονται αναμοχλεύοντας τους σάπιους νόμους

χτίζουνε φράγματα ντύνουν με σύρματα τους υπονόμους

Κουνούν το δάχτυλο κοιτάζουν άγρια οι δημογέροντες

τους Δαναούς  μην εμπιστεύεσαι και δώρα φέροντες

η δύναμη τους είναι στο κορμί σου είσαι η πηγή τους

αν τους κουνήσεις εξαφανίζεται η ύπαρξη τους

Είμαι ψηλά όταν θα πέσω δε θα με…

Στις τρεις ευχές που έγνεψα…