Το θέατρο του ουρανού

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Πότε θα καταλάβουμε πόσο μικροί γινόμαστε
γελάμε κλαίμε παίζουμε και κάπου εκεί χανόμαστε
γίγαντες γεννηθήκαμε μυρμήγκια μεγαλώνουμε
και πριν προλάβουμε ζωή σβήνει το φως τελειώνουμε

Είναι ένας κύκλος η ζωή διάσπαρτα τα κομμάτια της
γυρνάει ο χρόνος σταματά στα πρώτα σκαλοπάτια της
Δάκρυα συναισθήματα χαρές και αναμνήσεις
εικόνες στα εσώψυχα μου λεν πως θα γυρίσεις

Σήματα μορς όπως παλιά σε σκουριασμένο σίδερο
οι τρεις οι χτύποι σήμαιναν βόλτα το απομεσήμερο
θα είμαι εκεί στην ώρα μου ξανά να σεργιανήσουμε
πολλά που έχω να σου πω όμως τα λησμονήσαμε

Αν δε σε δω στο υπόσχομαι κάποτε θα ανταμώσουμε
το πρώτο το ξημέρωμα παίζοντας θα νυχτώσουμε
μέχρι να κανονίσουμε που θα ναι η συνάντηση
σου έχω μια ερώτηση και ψάχνω την απάντηση

Πώς να είναι τάχα εκεί πάνω
Κοιτάω ψηλά τα αστέρια πιάνω
Και πριν προλάβω να σε αντικρύσω
Το πρώτο σύννεφο με σπρώχνει πίσω

[JOHN P.]

Θαυμάσιο.

Φαίνεται πως εκεί πάνω, υπάρχει μία μυστικότητα ψυχών, μία συμφωνία σιωπής,

για ό,τι συντελείται.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!