Καταιγισμος και οργη βγαινει μεσα απο ενα συνεφο κεραυνου.

Λες να ειναι αυτη η τελαυταια εκρηξη του ουρανου?

                        Δυναμεις θεικες.

                        Οι μαχες των τιτανων πολλες.

                                        Σκιζονται τα ουρανια,

                                        καθως μεσολαβει φωνη απο ζωντανια.

       …

Ένα ποίημα που εκφράζει

Της καρδιάς τα δεδομένα 

Ένα στίχο που να σκιάζει

Της ψυχής τ’ απωθημένα

Μα όπου κι αν σε ψάξω

Μια σε βρίσκω μια σε χάνω

Τώρα πλέον θα αράξω

Και Δεν παίζει να σ’ αλλάξω 



Αδιάφορος το ‘παιξες 

Τώρα καιρό

Να σε πείσω δεν μου ήταν 

Ποτέ…

Κουπλέ

Κάντε  στην  άκρη  ο  άγγελος…

Έχω μια αγάπη

τόσο φλoγερή

μα τη βρίσκουν όμως

δύσκολοι καιροί.



Έχω μια αγάπη,

δύση-ανατολή.

Μια μου στάζει μέλι,

δέκα τη χολή.



Μια αγάπη νιώθω

ως τον ουρανό,

πότε ρίχνει αστέρια,

πότε κεραυνό.



Έχω μια αγάπη

που με τυραννά,

κει…

Αναμονή...φτηνό ξενοδοχείο

Διαμονή...απόμακρο κοιμητήριο…

Ορφέας και Ευρυδίκη







Μαζεύτηκαν οι μέρες μέχρι..

Νάρθεις να με βρεις…

Μεγάλωσαν οι ώρες ώσπου…

Να νιώσω τις πληγές..

Να τρώνε την ψυχή μου..



Ανίκανη πια να σκεφτώ,

Ποιος είσαι και τι κάνεις,

Αφέθηκα στις Αρπυιες

Στα βέλη τους τα πυρωμένα..

Και τώρα είμαι απέναντι..

στον Κέρβερο περνώντας

την Αχερουσία…

Στοὺς δρόμους μαινόμενες ἀνθρώπινες μορφὲς

Βαθιὰ στὸ χῶμα παλεύουν τῶν νεκρῶν τὰ σώματα

Κτύποι ἀκούγονται, στήνουν ἀγχόνες στὰ Ἐξάρχεια

Μιὰ γιγάντεια χελώνα,

Φράσσει μὲ τὸν ὄγκο της τὴν ὁδὸ Στουρνάρη.

Βρίσκω τὸ σῶμα μου σ’ ἕνα ἐρειπωμένο κτίριο

Μπροστά του μιὰ ἔνστολος γονατιστὴ

Τοῦ φιλεῖ τὴ βάλανο…

Ο  δάσκαλος  με   φώναζε

και    ήταν    θυμωμένος

πολλές   βρισιές  μου  δώριζε

κι’  ήμουνα   πικραμένος

Εγώ    ποτέ   δεν   διάβαζα

κοιτούσα  τα   παιγνίδια

αφού    μυαλό   δεν  έβαζα

έτρωγα  τα  βρισίδια

Εγώ  δεν   ξέρω  γράμματα

δεν   είμαι   μορφωμένος

μα   ξέρω …

Στα χρόνια του εμφύλιου, στου διχασμού τα χρόνια

τότε που ήταν θάνατος η ζήση και φοβέρα

η λευτεριά ξυπόλυτη πριν βγει απ’ τα καμιόνια

πριν σβήσει κι ο απόηχος του ένδοξου “αέρα”…   

έμελλε στο Λιτόχωρο στου Μάρτη τις τριάντα

ο Ρόσιος ο Αλέξανδρος, να κινηθεί με βιάση

την συμφωνία πάτησαν της Βάρκιζας για πάντα

κι εκδίκηση αναζητά στου πόλεμου την δράση     

Η μία ήρθε συμφορά μετά από την άλλη

πρωτότοκος…

ΠΟΣΑ

Πόσα πήρες πόσα,

Και κλαις δε τ’ έχω τετρακόσια,

Πόσα να σου δώσουν ακόμα,

Να ψηφίσεις πάλι το κόμμα.

Σ’ έπεσε μικρός ο κλήρος,

Κι ήθελες λεφτά και κύρος,

Ας είναι κρυφή η ψήφος,

Δεν υπάρχει καν γρίφος.

Μήπως ζητάς άλλα τόσα,

Για να μη τους βγάζεις γλώσσα,

Να στέκεσαι μπρος τους σούζα,

Να φωνάζεις με τη καραμούζα.

Δε σου φτάνει πια ο κλήρος,

Κι ήρθε ο επόμενος γύρος,

Τα ιδανικά σου μύθος,

Έγινες ο λύδιος…

Σ'αγαπουσα...

για σενα ξενυχτουσα...

τα δακρυα μου χαλουσα....

εκανα ο,τι ζητουσες...

ολα δειχνουν πως απλα δε μ'αγαπουσες...





Με πληγωσες πολυ...

μου' κανες κομματια τη ψυχη

τωρα...πες μου πως γιατρευετ'η πληγη

οταν η καρδια ρωτα το ''γιατι'';





Ο,τι κι αν εκανα...Δεν ακουσα ενα…

Φτιασιδωμένη ζάχαρη δεν ακουμπάει το μέλι

μήτε τα πέντε τάλαρα δε φτιάχνουν μια λαχτάρα

αν φυλακίζεις πως θαρρείς θα κλέψεις την καρδιά της

κουφάρι θα έχεις στο πλευρό αν η καρδιά δε θέλει

τα αγκάθια και αν τα πότιζες και λίπασμα τους ρίχνεις

αγκάθια παραμένουνε δε γίνονται γιρλάντα

άμα δεν το έχει η ψυχή όσο και αν επιμένεις

δεν κάνουνε ούτε οι φωνές μήτε η μαγκιά το άντρα

όσο και αν κάνεις προσευχές και ανάβεις και…

Σε ένα φόρουμ μια βραδιά κρυφά απ’ την συμβία

μπήκα να πω τον πόνο μου να βρω παρηγοριά

να πω την ψυχολογική, που δέχομαι την βία

να βρω λιγάκι θαλπωρή, να διώξω τον Βοριά

Να πω αυτό που έπαθα σε ένα ταβερνείο

που την κυρά μου κέρασα -μα δίχως πορτοφόλι-

κι όταν εκείνη πλήρωσε τα πήρε στο κρανίο

μα λύκοι γίναν’ να με φαν οι συμφουρίτες όλοι

Η μια είπε θα μ’ άφηνε, στο μαγαζί αμανάτι

να πλένω πιάτα βρώμικα και…

Σαλπάρισα για να βρω τον ορίζοντα που τέμνεται ο παράδεισος με την κόλαση φουσκώνοντας πανιά με ένα σάρκινο σκαρί πολυκαιρισμένο, δοκιμασμένο, διογκωμένο από τα σαγόνια της Αθανασίας. Η ζωή…

Κρεμάω στον τοίχο τη χαμένη σου εικόνα,

σε ξαναφέρνω με ένα σκίτσο ζωγραφιά,

μορφή χαμένη σε καπνούς και δακρυγόνα,

τραυματισμένη από ανθρώπινα καρφιά.

Κολλάω στο τζάμι την κρυμμένη σου αφίσα

για μια παράσταση που κάηκε απ' το φως,

σε ξαναβρίσκω σε νυχτιά, σκοτάδι πίσσα,

να καταρρέεις σε ένα ψέμα συνεχώς.

Φέρνω ξανά σε μια κατάλευκη επιφάνεια,

με σκέψη ανόθευτη σε τόπο φωτεινό,

καρδιά πανάκριβη, χαμένη περηφάνεια,

σ' ένα ταξίδι της ψυχής μου…