Μες στου άγριου κύματος την ασπράδα κρύφτηκαν τα όνειρά μου

Κι απ’ του ουρανού τα μαύρα μάτια ξεκαρφώθηκαν δάκρυα πικρά

Πάνω στα κοφτερά γκρίζα βράχια μάτωσαν τα γυμνά πόδια μου

Και τρισκότεινα κοράκια γυρόφερναν κρώζοντας απειλητικά.

Η μνήμη σπαρταρούσε σαν το ψάρι μες στο άδικο δίχτυ της ζωής

Και τα χέρια του βοριά γρονθοκοπούσαν τα δασύτριχά μου στήθια

Οι αρουραίοι σκάλιζαν στα χωματένια σωθικά της άμοιρης γης

Κι απ’ τα πλευρά του…

Το όνειρο ξεψυχάει σαν πεφταστέρι στου ουρανού το μέτωπο

Η σελήνη σαν το δρεπάνι κόβει τα τριαντάφυλλα του κήπου

Η σιωπή των πουλιών σέρνεται στο νοτισμένο άστοργο χώμα

Κι ο άνεμος κουβαλάει στους ώμους του σύγνεφα πετρωμένα.

Απ’ τη δημοσιά ακούγεται το ποδοβολητό του μαύρου αλόγου

Το γλυφό νερό του πηγαδιού καθρεφτίζει τις ζωντανές μέρες

Τα κοράκια γυροφέρνουν με φτερά τρισκότεινα στον ορίζοντα

Και το μελίσσι ακολουθεί σκυθρωπά την…

Η ανθρωπότητα είναι γεμάτη με κτήνη
Που αγαλλιάζουν στη θέα του αίματος.

Όταν ταξίδευα με το φορτηγό «Gabriela»

Είχα γνωρίσει ένα νέγρο λοστρόμο

Που είχε στο μπράτσο του μια καραβέλα

Κι ένα φορτίο βάσανα στον ώμο.



Το όνομά του ήταν Ernesto Palvera

Και καταγόταν απ’ τη μακρινή Τανζανία

Στο δάχτυλό του φορούσε μια βέρα

Και στα μάτια του τού καιρού η μανία.



Το πλοίο μας στου ωκεανού την αγκαλιά

Και εμείς όταν δεν είχαμε βάρδια

Παίζαμε πόκα στου σαλονιού την καρδιά

Κι οι…

-Κύριε υπουργέ, ξυπνήστε φώναξε δυνατά από το διάδρομο η καμαριέρα Βασιλική Αυγερινού, χτυπώντας βροντερά την καρυδένια πόρτα του ημιφωτισμένου συζυγικού υπνοδωματίου.

O υπουργός και η σύζυγός του ξύπνησαν αμέσως.

-Μα τι συμβαίνει; Tι ώρα είναι, Όλγα; ρώτησε τη γυναίκα του μες στην παραζάλη του ύπνου του.

-Έξι και δέκα, του απάντησε εκείνη, κοιτώντας το χρυσό της ρολόι.

Τότε ο υπουργός κοίταξε προς το παράθυρο. Είδε ότι ο ουρανός ήταν ακόμα σκοτεινός. Σηκώθηκε από…