Ξέρω μια πόλη

Που τα ταμπούρλα

Ηχούν πένθιμα.

Ξέρω μια πόλη

Που υφαίνει

Στον αργαλειό της

Το σκοτάδι.

Ξέρω μια πόλη

Στη θλίψη βυθισμένη

Που δεν κάνει όνειρα.

Ξέρω μια πόλη

Που η καρδιά της

Απ’ το δόρυ τρυπημένη

Αίμα ξεβράζει.

Ω στρατηγέ, της Ηπείρου μας λεβεντιά

Σαν είδες στων Ιωαννίνων τα χώματα το φως

Ανθοβολούσαν με χαρά τα καταπράσινα βουνά

Και φτεροκοπούσε στον ουρανό ένας αετός.

Ω στρατηγέ, της Ηπείρου μας καμάρι

Με το περήφανο, δίκαιο και άξιο παράστημά σου

Το πρόσωπο που λάμπει σαν ολόγιομο φεγγάρι

Και τα γενναία στήθη με τα παράσημά σου.

Ω στρατηγέ, της Ηπείρου μας ελπίδα

Με τη μαλαματένια και πονόψυχη καρδιά

Των…

Μες στου άγριου κύματος την ασπράδα κρύφτηκαν τα όνειρά μου

Κι απ’ του ουρανού τα μαύρα μάτια ξεκαρφώθηκαν δάκρυα πικρά

Πάνω στα κοφτερά γκρίζα βράχια μάτωσαν τα γυμνά πόδια μου

Και τρισκότεινα κοράκια γυρόφερναν κρώζοντας απειλητικά.

Η μνήμη σπαρταρούσε σαν το ψάρι μες στο άδικο δίχτυ της ζωής

Και τα χέρια του βοριά γρονθοκοπούσαν τα δασύτριχά μου στήθια

Οι αρουραίοι σκάλιζαν στα χωματένια σωθικά της άμοιρης γης

Κι απ’ τα πλευρά του…

Το όνειρο ξεψυχάει σαν πεφταστέρι στου ουρανού το μέτωπο

Η σελήνη σαν το δρεπάνι κόβει τα τριαντάφυλλα του κήπου

Η σιωπή των πουλιών σέρνεται στο νοτισμένο άστοργο χώμα

Κι ο άνεμος κουβαλάει στους ώμους του σύγνεφα πετρωμένα.

Απ’ τη δημοσιά ακούγεται το ποδοβολητό του μαύρου αλόγου

Το γλυφό νερό του πηγαδιού καθρεφτίζει τις ζωντανές μέρες

Τα κοράκια γυροφέρνουν με φτερά τρισκότεινα στον ορίζοντα

Και το μελίσσι ακολουθεί σκυθρωπά την…