ΤΑ ΑΓΚΑΘΟΦΥΛΛΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Μες στου άγριου κύματος την ασπράδα κρύφτηκαν τα όνειρά μου

Κι απ’ του ουρανού τα μαύρα μάτια ξεκαρφώθηκαν δάκρυα πικρά

Πάνω στα κοφτερά γκρίζα βράχια μάτωσαν τα γυμνά πόδια μου

Και τρισκότεινα κοράκια γυρόφερναν κρώζοντας απειλητικά.

 

Η μνήμη σπαρταρούσε σαν το ψάρι μες στο άδικο δίχτυ της ζωής

Και τα χέρια του βοριά γρονθοκοπούσαν τα δασύτριχά μου στήθια

Οι αρουραίοι σκάλιζαν στα χωματένια σωθικά της άμοιρης γης

Κι απ’ τα πλευρά του βουνού χυνόταν οξειδωμένη η αλήθεια.

 

Μες στην ατσάλινη ερημιά του τοπίου δεν υπήρχε ούτε μια αχτίδα

Και τα χνάρια του μέλλοντος έσβηναν πάνω στην υγρή αμμουδιά

Τα πανιά κόντευαν να σκιστούν μες στη λυσσασμένη καταιγίδα

Κι απ’ τις φλέβες του χειμώνα αναπηδούσε μια λευκή παγωνιά.

 

Τα δέντρα κατάκοπα λύγιζαν χωρίς την πράσινή τους φορεσιά

Κι η θεϊκή οργή σαν βροντερή αστραπή ορμούσε από τη συννεφιά

Τα αγκαθόφυλλα σπαρμένα μες στης δημοσιάς τη λερή αγκαλιά

Και της άμαξας τα αλόγατα ανήμπορα στην τραχιά ανηφοριά. 

 

Τα λουλούδια στους κήπους είχαν μαραθεί από την απελπισιά

Και μες στου σπιτιού μου το σκότος έξι ζευγάρια μάτια σκυθρωπά

Στους λιγδιασμένους τοίχους κολλημένη μια πνιγερή μυρωδιά

Και τα διψασμένα χείλη σαν μενεξεδί παραθυρόφυλλα κλειστά.

 

Του θανάτου η γροθιά χτυπάει την ξύλινη ξεβαμμένη πόρτα

Κι η ψυχή μου χλωμή γέρνει μες στη νύχτα σαν ανεμόδαρτο στάχυ

Στις ραγισματιές του κορμιού μου βλαστάνουν κατάξερα χόρτα

Και στα πετρώδη πεδία που περπάτησα τελειώνει η μάχη.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!

Μπραβο Ισιδωρε!

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Ωραίο !!!!!!!!

[Κατερίνα]

ενδιαφέρον Ισίδωρε