Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Τελευταία πνοή

Έγινε ο πόνος μου οργή
Αναστενάζω σαν μικρό παιδί
Πέφτω στη φωτιά γυμνός
Με αγκαλιάζει ένας καημός
Τρέμω σαν ψάρι στη στεριά
Θέλω να κλείσω την πληγή
Μα ο χρόνος με ξερνά.
Και ο φόβος μου ντύνετε οργή
Ζει μόνιμα μες στην ψυχή
Η νύχτα μου κεντάει
μια τελευταία πνοή.

Ανδριάννα Θ.

Προβολές: 70

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 4 μέλη

Σχόλιο από τον/την ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΟΦΟΣ στις 17 Σεπτέμβριος 2012 στις 19:44: Ωραία μικρούλα. Το πολεμάς το θέμα και μου αρέσει πολύ, καλή ποιητική προσπάθεια, μπράβο σου. Έπλεξες με ωραίες φράσεις, αλλά η φράση σου "μα ο χρόνος με ξερνά", με ενθουσίασε. Όλο σου το ποίημα είναι υπέροχο, σαν και σε σένα.

Σχόλιο από τον/την Aνδριάννα Θ. στις 18 Σεπτέμβριος 2012 στις 0:15: χαχαχα ευχαριστω παρα πολυ Ανδρεα μου να σ καλα :)...δινει αυτη τν ζωντανια της νεολεας:Ρ

ο χρονος δεν ειναι ο καλος μ συμμαχος.

Σχόλιο από τον/την Βαιος Μεταξογιεννης στις 18 Σεπτέμβριος 2012 στις 15:02: Υπαρχει ένταση και δύναμη στην έκφραση!!! Μπράβο!!

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 18 Σεπτέμβριος 2012 στις 19:20: Πολυ ωραιο!!!

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 18 Σεπτέμβριος 2012 στις 23:14: το έχεις το ταλέντο και το ταπεραμέντο...χα!χα!χα!

καληνύχτα μικρή μου φίλη Ανδριάνα.