Τούτη η αγάπη κι αν μας έχει φαρμακώσει

κι αν μ' αίμα την ποτίσαμε και δάκρυ ποταμό,

δεν μας αρνήθηκε μα έχει δυναμώσει,

βαθειά πολύ τα φύτρα της, δεν φτάνει στο χαμό.



Τη μια χειμώνας και την άλλη καλοκαίρι,

στου χρόνου η αγάπη μας μοιάζει τις εποχές,

του Φθινοπώρου ουρανός μ' αχνό αστέρι,

ύστερα άνοιξη π' ανθεί, τι έχει αντοχές.



Μία αγάπη που στη μέση του κυκλώνα

τόσες φορές κι αν βρέθηκε δεν έχει νικηθεί,

σε βόλια έπεσε που ήταν…

Μάτια υγρά που με κοιτάνε
μέσα απ' τη φωτογραφία
κι αν αμυδρά χαμογελάνε
δεν κρύβετ' η μελαγχολία.

Δυο μάτια που σε λίμνη πλένε
όπως τα βλέπω αντικρύ μου,
θαρρώ πως για τη λύπη φταίνε
που πλημμυρίζει την ψυχή μου.

Από δυο μάτια κυνηγιέμαι,
μπροστά μου βγαίνουν όπου πάω,
μες τον καθρέφτη όταν κοιτιέμαι,
στα γυάλινα τα συναντάω

                Στη   Σ.

Κάτω από το κόκκινο,
κοχλάζει
η έντασή του,
μετά την αναζωπύρωσή της
σε πράσινο ματιών,
σε άρωμα Συντρόφου
και τη συνεχή παρουσία
μιάς απαλής αφής,
που φτάνει μέχρι το Είναι.

ΣΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ

Στης αγάπης το φονικό,

Πρόκειται περί κακόγουστου αστείου,

Να μην έχω καταλογισμό,

Λόγω τραυματικού παιδικού βίου.

Στης αγάπης το φονικό,…

Καλώς ήλθατε στην ιστοσελίδα του ραδιοφωνικού σταθμού φυλακτού

Τον κρίκο ποιος το έσπασε

και τ' όνειρο ξεγέλασε.

Ποιος την αγάπη βούλησε

και την ψυχή του πούλησε.

Τη μάσκα ποιος τη φόρεσε,

ο ποιος τον άλλο πόνεσε.



Να είσ' εσύ, να είμ' εγώ,

ίσως να είμαστε κι οι δυο.

Εσύ 'σουν μάτια μου αυτός

ο δεύτερος μου εαυτός,

εσύ, εσύ ήσουν αυτός.



Ποιος είν' εκείνος άραγε

που το σταυρό κουβάλαγε.

Ποιος πέρασε μαρτύρια,

πίκρες εκατομμύρια.

Τ' άδικο ποιος φορτώθηκε

κι ένοχος…

Ένα λιβάδι τρίχρωμο για σε η ψυχή μου.
Δέκα εκτάρια φρέσκο χαμομήλι.
Ξένα στα πόδια σου τα μαύρα άρβυλα.
Το πανωφόρι σου όμως όμορφο πολύ.

Ποδοπατούσες το λιβάδι μέρα με τη μέρα.
Τα τρία χρώματα γινήκαν ένα μοναχά.
Ένα θαμπό λαδί απόμεινε στο χώμα,
σαν θα κοιτάξεις απ'το γήλοφο μακρυά..

Νιώθω...
Πάντα...
Αδιάκοπα...
Πριν
και μετά το οτιδήποτε...

Και η φύση μας
απεχθάνεται το κενό.
Και πιο συγκεκριμένα,
κάθε απόγονο φυγής
και ψυχικής άπνοιας.

Πάντα τους ψάχνω καθώς φτάνω

αγκαλιασμένους στο πεζούλι επάνω....

Άλλοτε πάλι ν' ανεβαίνουνε τη σκάλα

με βήματα γοργά, μεγάλα.....

Πάντα τους ψάχνω.....



Όλο θαρρώ πως θα τους βρω εκεί

αγνές μορφές, Νικόλας, Κυριακή

το καλωσόρισες στον ταξιδιώτη

να λένε αυτοί απ' όλους πρώτοι...

Όλο τους ψάχνω....



Φως να σκορπούν έγιναν φάροι,

αχώριστο ετούτο το ζευγάρι.....

Και θα φωτίζουνε τις Π ό ρ τ ε ς

για να περνούν οι…

Τις νύχτες που κυλούν αργά

σε μια σκιά μιλώ στον τοίχο.....

τη διακρίνω καθαρά,

έχει μορφή, στόμα με ήχο.....



Τις νύχτες η σκιά μιλά

μα πέφτει πάνω στη φωνή μου,

λες άγγελος και με φυλά

πάντα εκεί απέναντί μου



Μία σκιά που δε γελά

τα βράδια συντροφιά μου μόνη,

θαρρώ πως έχω βρει μπελά,

όταν θυμώνω μου θυμώνει....



Παίζει μαζί μου η σκιά

και κάνει πάντα ό,τι κάνω

κι αν δει να τρέχουν δάκρυα

κλαίει κι…

Εκεί μπρος την εξώθυρα

του πατρικού μας η κυρά,

εικόνα αγαπημένη.

Σε χωρισμό, σ'επιστροφή,

ως να γυρίσω τη στροφή

και να με περιμένει.



Εικόνα μου πανέμορφη,

σαν βγαίνω από τη στροφή,

να τη, εκεί η κυρά μου.

Ορθή στο πέτρινο σκαλί,

μια αγκαλιά να με σφαλεί

το συναπάντημά μου.



Καθώς γυρνώ σ' επιστροφή,

στου δρόμου εκείνη τη στροφή,

κάλμα, πιάνω λιμάνι,

μα σαν τελειώνει η γιορτή,

στα ανοιχτά η…

Σ' έστησα εαυτέ απέναντί μου,

με χίλια δυο κατηγορώ,

φταίχτη για όλα τα δεινά μου

εσένα μόνο θεωρώ......



Στον τοίχο σ' έστησα κι απάντησέ μου,

πότε μ' αγάπησες εσύ,

σε ένα παραστράτημά μου

αν έχεις δώσει άφεση......



Σταμάτα πια τα τύμπανα πολέμου,

ας κάνουμε ανακωχή.

Για ένα λάθος εαυτέ μου,

μη με γεμίζεις ενοχή......



...........................................................................

Και τώρα εαυτέ…

Μαυρίζει λίγο - λίγο το βουνό,

φεύγει και χάνεται το γκρίζο,

δε βλέπει που το χέρι του κουνώ,

αχ το βουνό μου δεν τ' αναγνωρίζω....



Του ομολόγησα βαθειά μου μυστικά....

έλεγα μήπως ξαλαφρώσω....,

όπως τα χρόνια μου τα παιδικά,

δεν ήξερα θα το πονέσω τόσο....



Απέναντι σπαράζει το βουνό.....

μια καταχνιά και το τυλίγει...

για μένα και γι αυτό τώρα πονώ.

διπλή η θλίψη και με πνίγει....



Ξημέρωσε... δεν έβγαλε…

Από τη μετατροπή του αίματος,
κι αυτής της δίψας,
σε μαγιά κι άλλου απολογισμού,
φτιάχτηκε ένας δρόμος συλλογισμών
πιο ομαλός
αλλά δίχως ορατότητα.
Κι όπως πάντα,
εκεί κοντά,
περιμένει
ένας ασυμπτωματικός θάνατος
να τον διασχίσει,
ονόματι "Προσαρμογή",
που υπογράφει το σενάριο,
που ήδη παίζεται
και ήδη πείθει,
με τίτλο "Τεκμήρια ευρυχωρίας".

Βιαστικά περπατούσα στο δρόμο

τη ματιά μου γυρνούσα στο αίμα

και αν τριγύρω αισθανόμουν το δάκρυ

στα κρυφά ξόδευα κάνα βλέμμα

και αν κοντά μου γυρόφερνε ο πόνος

προσπαθούσα δειλά να ξεφύγω

τα όνειρα μου τα είχα κλεισμένα

στου μυαλού μου  τον  χάρτινο πύργο

και ήρθε κάποτε εκείνη η  ημέρα

ποιος θεός και πια μοίρα ορίζει

που σημάδι σε βάζει στην τύχη

κα τον χάρτινο πύργο γκρεμίζει

ξάφνου βλέπω του ήλιου την…

Αγάπησέ με πιο πολύ,

κάνε και μια υπερβολή,

μια τρέλα, μια θυσία.

Ξεπέρασε τα όρια,

και όλα τα εμπόδια,

βάλε λίγη ουσία.



Κάνε κι εσύ μια αποκοτιά,

βάλε να πάρουνε φωτιά

αισθήματα κι αισθήσεις.

Να νιώσουμε μοναδικοί

πως είμαστε οι κάτοικοι

Ανατολής και Δύσης.



Ανέβασέ με πιο ψηλά,

καυτό το αίμα να κυλά,

βάλε φτερά στους ώμους.

Τραγούδησε μες τη βροχή,

γέμισε, δίχως ενοχή,

με "σ' αγαπώ" τους…

Να είχα την πίκρα σου δικιά μου
και συ να παίρνεις τη τη χαρά μου.
Τον κάθε πόνο σου να έχω,
εγώ συνήθισα κι αντέχω.

Άσε με πίσω σου να τρέχω,
να μη σκοντάψεις να προσέχω.
Κάθε σκιά κι ό τι σε πνίγει
επάνω μου να καταλήγει.

Άσε με να 'μαι εδώ γύρω,
αν πέσεις να σε ανασύρω.
Δίπλα σου σα σκιά να μείνω
κι ας είναι μόνο για να δίνω.

Άσε με να 'μαι εδώ να
σαν η καρδούλα σου πονά

Δεν αποκλείω

ο ήλιος ν'ανατείλει απ' τη δύση

ανάποδα ο κόσμος να γυρίσει.

Δεν αποκλείω,

η θάλασσα ν'αδειάσει με τη μία

ν' αλλάξει το φεγγάρι την πορεία.

Δεν τ'αποκλείω



Μα αποκλείω

για σένα να μη ζω μια μέρα

απ' την ανάσα σου να χάσω τον αέρα



Το αποκλείω

να νιώσω να μου γίνεσαι φορτίο

θα ήταν το λιγότερο αστείο.

Το αποκλείω.

Να πούμε εμείς δε γίνεται αντίο

στη σκέψη να σε χάσω παραλύω.

Το…

Με πιάνει παραμιλητό

μάτια μου όταν σας κοιτώ,

τα βήματά μου χάνω.

Από τα πόδια φεύγ' η γη,

θαρρώ εκείνη τη στιγμή

ότι τ' αστέρια πιάνω.



Μάτια μου, μάτια φλύαρα,

τρέμ' η καρδιά μου, σπαρταρά,

είν' έτοιμη να σπάσει,

μέσα σας σαν βυθίζομαι

που είμαι και πού βρίσκομαι

το 'χω κι αυτό ξεχάσει.



Η μόνη σκέψη του μυαλού

δυο μάτια που με προκαλούν

και μ' έχουν αρρωστήσει.

Φωτιά μέσα στα σωθικά

ανάψανε και…