ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ,  Τρί.  30 Σεπ.  2014 8:10 am

Τα μαλλιά της είχαν απλωθεί πάνω στο άσπρο σεντόνι.

Η σάρκα της είχε γίνει σχεδόν διάφανη.

Δεν μπορούσες να διακρίνεις τα όρια του σεντονιού.

Έμοιαζε με φτερό που είχες βρέξει το σημείο κείνο που άλλοτε μπήγονταν στο κρέας του πτηνού στην πίσσα,για να βαρύνει λίγο μονάχα.Για να μην το παρασύρει κάποια ριπή του ανέμου.

Για να μένει πεταμένο στο πάτωμα και να υπάρχει η ελπίδα πως θα βρεθεί κάποτε στην πρωταρχική θέση του.

Είχε μέρες να σαλέψει.

Μπορεί…

Ὀχτώ ποτάμια σέρνουνε τήν κόμη σου

Ἀπάνω σέ ὀχτώ χειμάρρους δράμω

γιά νά τήν ἀδράξω

            Μέ ποιά τά χέρια

            δάχτυλα ποιά

            πού τά ἔχεις ἐνσαρκώσει στό κορμί σου

Μέ ποιά φιλιά νά σέ δαγκώσω

Τή δύναμή τους σύμπασα

            τήν ἔκανες ἀνάσα σου                    …

‴Φίλες μου και Φίλοι‴

(Ποτέ δεν πρέπει να φοράς το καλό σου παντελόνι όταν πηγαίνεις να πολεμήσεις για την ελευθερία και την αλήθεια.)

Henrik Ibsen ( 1828-1906 , Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας)

Βιογραφία

Ο Ερρίκος Ίψεν (Henrik Ibsen Γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1828 στο λιμάνι Skien της Νορβηγίας. Ήταν θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, ένας από τους πρωτοπόρους της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας. Δεύτερο παιδί μιας εύπορης οικογένειας…

Εκεί η χαρά  που ορθώνεται η λύπη παραστέκει,

στα σκοτεινά ανεπαίσθητα, στους  ίσκιους,  ελλοχεύει.

Βλέπει, την όμορφη χαρά,  πλουμιδοστολισμένη,

παντού καλοδεχούμενη, στο πέρασμα της γέλια,

εγκώμια ασματόπλεκτα ,  χνάρια,

τραβούν ξωπίσω, σαν τ’ οίστρου…

Ὕφαινα ξεΰφαινα

            Το ἀδράχτι

            ἔστελνα στό ἀρχικό το ὑφάδι

            πίσω νά γύρει

            ν’ ἀρχινάει τήν ἀρχή

Στή λέξη ὁπού ἀνταμώσαμε

            νά γείρει

Ὅ,τι ἔρρεε στοῦ μέλιτος τόν τράχηλο

            Τώρα βαλτότοπος

            σβήνει στόν βυθό του τά φεγγάρια μας

Ἀπ’ τόν πηλό του πλάθεται καινούριος στρόβιλος

τούς ἀνεμόμυλους τοῦ…

Καλή

Ὁ ἔρωτάς μας χορεύει μέ τόν χάρο

ὅταν μέ σκουλαρίκι πάλλευκο

στήν κορυφή στό κυπαρίσσι  σύγνεφο ἀδράχνεται

            μήν κι ἀγναντέψει ἀψηλότερα

Καί κάτω στή ζωή

ἕνα πούσι

            θολό θολό

τοῦ ἐρωτευμένου ὁ νοῦς

Καλή

Τί νόμιζες πώς ἀνασαίνουν τά κυκλάμινα

            Πυρίτη ἔρωτα

            Ριπές ἀπό τόν δυόσμο ἐκεῖνο

ὁ πού μαραίνει  καί μαραίνεται

σέ μακρινοῦ ἐρωτευμένου…

ΑΡΕΣ, ΜΑΡΕΣ, ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΣ

Παίρνουνε το χιλιάρικο τους,

Έτσι για το ποδαρικό τους,

Και για τους πολλούς δεκάρες,

Μ’ υποσχέσεις και φανφάρες.

Δεν βάζουν με το μυαλό τους,

Πουλούν ψυχή στον διάολο τους,

Για εξοχικά, αμαξάρες,

  Τι αν νιώθουνε κομμάρες.…

Αυγουστιάτικο φεγγάρι



Η θάλασσα ακύμαντη

μπροστά μου απλωνόταν

φλοισβίζοντας γλυκά λογάκια στο γιαλό

που το ‘παιζε ασυγκίνητος.

Στα  πόδια μου κατέληγε του φεγγαριού η στράτα

που με καλούσε  ήρεμα

στον ουρανό ν’ ανέβω.

Δυο κοριτσάκια δροσερά όσο και το νερό

παίζανε στην αγκάλη του ˙

σα δυο παπάκια όμορφα

αθόρυβα και απαλά στους κόλπους του

γλιστρούσαν

βγάζοντας αριά και που

φωνούλες  αγαλλίασης.

Απέναντι

λαμπίριζαν…

Στην αρχή το φως, που σχίζει το άβυθο σκοτάδι

πλέει μονάχο, σιωπηλό, γυρεύοντας τον Άδη.

Σαν την αράχνη πλέκοντας τα νήματα της λάμψης

ιστό υφαίνει νοερά, μαντήλι για να κλάψεις.

Αγγελικά φτερά και πούπουλα, βαμμένα μαύρα

κείτονται σκόρπια και δειλά, στου…

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ.  Παρ.  19 Σεπ.  2014 6:55 am

Ἄς γεννιόσασταν σ' ἄλλον ἀστερισμὸν κι' ἄλλον μήνα·

ὁ Αὔγουστος ἔχει τὸν Κλινὸ Ποιήσεως πυρήνα.



. Ἡ…

Τι προσδοκάς , το δίκιο σου

από, τους …δήθεν νόμους?

Οι δυνατοί τους έφτιαξαν

αυτούς, υποστηρίζουν

κι’ αν κατά τύχη αδύναμοι,

τους ισχυρούς …νικήσουν,

σαν νικητές  μετά κι’ αυτοί,

τους  ίδιους, …

Ρίξε μου μια ματιά



Γαλανομάτα όμορφη

που μοιάζεις των αγγέλων

ρίξε μου μια γλυκιά ματιά

να φωτιστεί το μέλλον,



μην είναι τόσο άδηλο

και ζοφερό και μαύρο

να λάμψει από θείο φως

τον εαυτό μου να ‘βρω.



Γαλανομάτα όμορφη

κόρη μακρυμαλούσσα

να ‘μουν αέρας απαλός

να σε γλυκοφυλούσα

σ’ όλα τα μέρη  του κορμιού

ως να…

Σαν το λύκο που ορμά με τα δόντια σαλιωμένα

σαν τον άνεμο της Γης που φυσά αγριεμένα

σαν τη φλόγα που θα καίει μέσα μου παντοτινά

ειν' το πάθος μου για 'σένα πεθαμένη μου κυρά.



Όπως σβήνει απ' τη ζωή, της αγάπης σου το κύμα

όπως τρέμει η ψυχή νιώθοντας πως είναι θύμα

όπως χάνεται στ' αστέρια της ματιάς μου ο θυμός

έτσι πνίγεται μονάχος της καρδιάς μου ο λυγμός.



Μα ο θάνατός σου μένει ψεύτικος στα λογικά μου

και ο έρωτας για 'σένα αργοσβήνει…

παλι το δρομακι το γνωστο κατηφοριζω

μετραγα τις ωρες ολη μερα να σε δω

εξω απ' το σπιτακι σου δυο ωρες τριγυριζω

κανε μου σινιαλο μεσα για να μπω.

Ποσο μου χουν λειψει τα χαδια τα φιλια σου

να πιω απ' τους χυμους σου να αναστηθω

θανατος οι ωρες που ειμαι μακρια σου

κανε μου σινιαλο μεσα για να ρθω.

Εβαλα αρωματα τριφτηκα με λαδι

πηρα και για σενα δωρο ντεκολτε

να το φορας να χαιρομαι να σου κανω χαδι

οσα δεν σου εκανε ο αντρας σου…

Εγώ, στο υποσχέθηκα

πως, θα σε καθαρίσω

κι’ όσο επιμένεις δάκρυα

να μου προσθέτεις… πίσω,

  σου το ομολογώ,

δε κάνω ούτε βήμα,

και, μη θαρρείς  εκδίκηση

παίρνω, για να σαι  …θύμα.

Απλώς , αυτή  η διάθεση

αυξάνει, όταν σε βλέπω

ένστικτα ,…