Η ΜΑΣΚΑ

[Λόλα Αναγνωστάκη]

Τα μαλλιά της είχαν απλωθεί πάνω στο άσπρο σεντόνι.

Η σάρκα της είχε γίνει σχεδόν διάφανη.

Δεν μπορούσες να διακρίνεις τα όρια του σεντονιού.

Έμοιαζε με φτερό που είχες βρέξει το σημείο κείνο που άλλοτε μπήγονταν στο κρέας του πτηνού στην πίσσα,για να βαρύνει λίγο μονάχα.Για να μην το παρασύρει κάποια ριπή του ανέμου.

Για να μένει πεταμένο στο πάτωμα και να υπάρχει η ελπίδα πως θα βρεθεί κάποτε στην πρωταρχική θέση του.

Είχε μέρες να σαλέψει.

Μπορεί να ήτο νεκρή-μα βέβαια τι τραγική παράλειψη να μην αναλογιστείς την εκδοχή του θανάτου-πήγες πιο κοντά.

κοίταξες με προσοχή και έπειτα μύρισες.

Στα ρουθούνια σου έφτασε μια οσμή πνιγερή,δεν ήταν όμως αυτή της σαπισμένης οντότητας.

Δεν είναι νεκρή,σκέφτηκες.Δεν μυρίζει σαν ψοφίμι.

Τι ειρωνεία να σκεφτείς ότι ένα τέτοιο πλάσμα θα παραδινόταν οικειοθελώς στο θάνατο.

Μια τέτοια ματαιόδοξη ύπαρξη.

Τούτη η σπασμένη κούκλα αρέσκεται μόνο στο να αφήνει τον θάνατο να την γλύφει και να αποδίδει στο άγγιγμα του την ευθύνη για τα σπασμένα της μέλη.

Κάθε μέλος της έχει ξεκολλήσει από τον κορμό και αδυνατούν έτσι αυτά να φτάσουν σε μια κάποια συμφωνία.

Έχει έτσι ένα κεφάλι δίχως πόδια,ένα αιδοίο χωρίς κεφάλι και καρδιά.

Δεν θα της άρεσε η λέξη αιδοίο,θα γελούσε δυνατά με την σεμνοτυφία μου.

Θα με κορόιδευε που τόλμησα να αναφερθώ έτσι σε ένα δικό της μέλος.

Τι ανισόρροπη ύπαρξη.Τι ψεγάδι για την δημιουργία και τους δημιουργούς.

Είναι η γυναίκα αυτή ένα πλάσμα αδιανόητο και ενοχλητικό.

Διότι δεν είναι μια,αλλά μια παραφωνία υπάρξεων που δημιουργούν μια σύνθεση που σε αηδιάζει.

Που δεν είναι διόλου μελωδική,που δεν έχει καμία συνοχή.

και δεν είναι μόνο τούτα.

Τούτα θα ήταν απλά ενοχλητικά,θα την καθιστούσαν απόπιμα σε ποτήρι αλκοολικού.

Αυτή η απαίσια γυναίκα έχει και κάτι άλλο. Κάτι που σε δυσκολεύει να αφήσεις την εικόνα της να ξεπληθεί από το μυαλό σου.Κάτι που καταχωνιάζει δολερά μέσα σου,σου πιάνει τόπο,σε βρομίζει.

Είναι πολλές δεν είναι μια.

Ένα κεφάλι χωρίς καρδιά έχει δυνάμεις αδιανόητες.

Μπορεί να παρατηρεί,να βλέπει, να διαβάζει.

Να φοράει εκείνη την μάσκα που θέλεις να δεις.

Εκείνη που θα κάνει το στόμα της να ανοίξει και να ξεχυθεί από μέσα του η φράση εκείνη που επιθυμούσες για χρόνια να ακούσεις.

Η μάσκα έπειτα θα πει στα χέρια της να ανέβουν στο πρόσωπό σου και στα ακροδάχτυλα της να χαϊδέψουν τα κλειστά σου βλέφαρα,να χαϊδέψουν το στέρνο σου, να μπλεχτούν γύρω από τον λαιμό σου,ενώ τα χείλη της πιέζουν τα δικά σου. 

Πάντοτε η παράσταση της μάσκας κλείνει με το άνοιγμα της αυλαίας.

Με το άπλωμα των ποδιών,την αποκάλυψη του αιδοίο.

Έπειτα όταν τα πόδια κλείσουν βλέπεις μια σπασμένη κούκλα ξαπλωμένη πλάι σου, ένα νεκρό άψυχο κορμί να βρομίζει το στρώμα σου.

Ένα σώμα που θες να διαλυθεί,μα είναι διαλυμένο καθώς δεν έχει μέσα του στάλα ζωής,παρά ρουφάει αρρωστημένες αχόρταγες τζούρες από την ουσία των ζωντανών όταν παίζει ένα ρόλο. 

Πονάει λοιπόν-εάν είναι πόνος τούτο που νιώθει-μόλις ανακαλύψεις το παιχνίδι με τις μάσκες.

Πέθανε;

το πλάσμα σκίρτησε,με κινήσεις μηχανικές αναδιπλώθηκε και αγκάλιασε με τα χέρια τα πόδια της.

Σήκωσε το κεφάλι και είπε.

-Κάνε το κεφάλι μου καμβά και ζωγράφισε μια μονάχα μάσκα,κείνη που αντέχεις να ναι πλάι σου. Δεν θέλω κανένα άλλο ρόλο.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!

[Παντελής]

να μην έχουμε πορνική ψυχή μακάρι και κορμί.

[Δημήτριος Γκόγκας]

Κα Αναγνωστάκη πολύ καλό: απόσπασμα από συνολικό έργο;

[Λόλα Αναγνωστάκη]

Δεν θα μπορουσα να απαντησω ουτε ναι μα ουτε και οχι. σιγουρα αποτελει αποσπασμα μιας ιστοριας μοναχα που τουτη δεν ειναι τετελεσμενη, οποτε η χρησιμοποιηση της λεξης εργο καθισταται ακριβεστερη διοτι η ιστορια τουτη ειναι απορροια ενεργειων που λαμβανουν χωρα ακομη και την στιγμη που μιλαμε,να τωρα θα βαλω μια τελεια.ωστοσο, η απαντηση στην ερωτηση σας εαν αφησουμε παραμερα τυχον λογοπαιγνια ειναι προς το παρον αρνητικη.