ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Μάνα στα δικαστήρια,

Τραβώ του Χριστού μαρτύρια,

Λένε σε μένα το πρόσφυγα,

Με ευθύνη μου δε τ’ απόφυγα.

Αμφιβάλουν για τα πειστήρια,

Με κοιτούνε μυστήρια,

Επειδή δεν είμαι άτρωτος,

Και θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος.…

Παράδεισο δεν έχω δει

μες τη μικρή μου ίσως ασήμαντη ζωή

άνοιξη εγώ δεν γνώρισα

διαζύγιο μου βγάλατε τον εαυτό μου χώρισα

Λιμάνια δε μου φτιάξατε

τα όνειρα μου άχρηστα και τα πετάξατε

ότι είχατε σε όλους του άλλους δώσατε

εγώ δεν έκανα έξω από το σπίτι με κλειδώσατε

Της γειτονιάς είμαι ο τρελός

ο θυμωμένος σας ο εαυτός

μη ψάχνεστε τι χάσατε

Delete πατήστε και σχολάσατε

Στον ουρανό περπάτησα

εκεί ψηλά…

Παραδίδομαι στον κόσμο του ονείρου,

στην υπερπραγματικότητα του ασυνειδήτου.

Γεύομαι τις αισθήσεις τυλιγμένες μ' άχνα,

το όνειρο γυμνό απ'τη ζωή.

Ποιος πεινασμένος σκέφτηκε ποτέ;

Ποια πενία σκέψη γίνηκε;

Η φτώχεια κρένει δυνατά: "Να γράψω δε μπορώ γιατί πεινώ".

Το σήμερα αναζητά το χθες.

Το περασμένο εξηγεί το αύριο.

Το μελλούμενο κοιτάζει το συγκαιρινό.

Όλα μαζί ο χρόνος κι ο χρόνος ένα ψέμα περιοπής.

ΜόνιΜα προκαθορισΜένο απο φίλιες αποφάσεις,

Μόνιμα επώδυνο,

το τέλος και γι' απόψε.

Δεν αποτρέπει,

μετα,

την ίδια πάντα απορία:

Που θα πάνε

τόσα αποθέματα ανεπίδοτων πράξεων και λόγων;

Μένουν εντός εαυτού και τον δηλητηριάζουν

με απελπισμένα αγκαλιάσματα χαμένων ευκαιριών

και υποθέσεις.

Όσο κι αν μασηθεί η προχειρότητα,

δε θα βγάλει ποτέ γεύση δίψας,

αλλά βιασύνη,

που μουδιάει το…

Το φεγγαρι χλωμη μορφη

και δυο ματια κλαμενα

μια απαλη του δασους μουσικη

που μου θυμιζει εσενα

Μια φωτια καιει αποψε

παρε την καρδια και κοψε

κανε τη χιλια κομματια

δως τη στο παλιατζη πραματια

Μια λεξουλα που δεν ειπες

κι'ενα θαυμα που δεν ειδες

της αγαπης ειμαι ζητιανα

ετσι με'κανε η ζωη η ρουφιανα

Φωτια οι σκεψεις μου φωτια

λειωνει αποψε μια καρδια

που ειναι μακρια…

*

Σε  τρόμου  μεροκάματο  στις  βρώμικες  μαρίνες,

μερόνυχτα  συνήθισε  με  τη  φωτιά  να  παίζει ,     

τόνους  επεξεργάζεται  σκουριά  και  λαμαρίνες

τα  χέρια  ρόζους  γέμισαν  και  βαπορίσιο  γρέζι.

Την  ύπαρξή  του  χάλκεψε  στης  λαύρας  το  αμόνι

πύρινη  σβήνοντας  oρμή  σε  μόχθου  κολυμπήθρα ,

φωνή  από  δεξαμενή  ουρλιάζει  και  στοιχειώνει

τα  μέλη  του  ανέταξαν  στου  πόνου  την …

Σχεδόν ξεσπάω.

Τραγικά σταθερό αυτό το επίρρημα

γεμάτο αιχμές

-εκεί αφήνω πολύ πόνο ζωντανό-

Στην προσπάθεια να φτάσω λίγο αέρα,

κόβομαι άσχημα

αλλά και πάλι

είναι ΣΧΕΔΟΝ υπερήφανος ο στολισμός της γυμνότητας

που παρουσιάζουν οι προθέσεις μου.

Τα χαλάει όλα

εκείνο το χλωρό,

ακόμα,

φύλλο συκής.

Κάποια βαθιά ρίζα μου,

εξακολουθεί να βρίσκει δάκρυ ηττοπάθειας.

*

Των εμμονών μου το μαρμάρινo τοιχίο

το σμιλεμένου με του χρόνου το κοπίδι,

γκρέμισα κάνοντας τα νύχια μου λεπίδι

πήρα στα χέρια μου της μοίρας το ηνίο ...

Λούστηκα τις μενεξεδύ φωτοσκιάσεις

των δειλινών της μεταξένιας εσπερίας,

εν μέσω έκστασης και πλήρους ευφορίας

αυξήθηκαν των λογισμών οι διαστάσεις ...

Σε δυσθεώρητα αβυσσαλέα βάθη

στην αλαβάστρινη των Νηρηΐδων κρύπτη,

στου ειμαρμένου την…

Χρόνια πολλά περάσανε θα ‘ναι κοντά σαράντα

από τη Σπάρτη έφυγε να πάει στην ξενιτιά

δάκρυ στα μάτια του κυλάει σαν σκέπτεται Ελλάδα

άμα μυρίσει τσίπουρο  πονάει η καρδιά

Σαν τον Κολόμβο κίνησε και έψαξε νέους τόπους

κάπου εκεί στη νέα γη βρήκε για να σταθεί

μάζευε πάντα γύρω του ξεχωριστούς ανθρώπους

και με στιχάκια σκάρωνε του πνεύματος γιορτή

Όσα και να κατάφερε πάντα του ήταν λίγα

απλός στρατιώτης  ένοιωθε…

''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

Είναι ακατάλληλο και μη κοντά ζυγώνεις

γιατί δεν έχει γυρισμό όσο κι αν μετανιώνεις.

Προειδοποιήθηκες !

============================

Από την πολύ τη χρήση

στέρεψε η έξω βρύση,

βγήκε η κόρη να ρωτήσει

και τη χόρτασαν…

Σε σάρκα μία,

δύο αγωνίες

προσπαθούν να νιώσουν

τα κοντινά σκιρτήματα,

ομοαίματα αδέρφια τους.

Η φαντασία χάθηκε στο στίβο της μέριμνας.

Η φαντασία χάνεται στην αρένα μιας ανηλεούς, ψευδεπίγραφης πραγματικότητας.

Ο βέβηλος όχλος απομυζεί το όνειρο γεννώντας φαντάσματα και δαίμονες.

Αλήστου μνήμης τα πεπραγμένα της πλέμπας.

Κρύα ανάμνηση τα έργα των περιφρονητών.

Ζητούν να ζήσουν τη δική μας ζωή.

Ζητούν να πιούν το δικό μας νερό.

Ζητούν να εισπνεύσουν το δικό μας οξυγόνο.

Θωπεύουν μέσα απ'την κλειδαρότρυπα τη ζωή στο ανοικτό…