Συμποιητές πεινάσατε;

Να βάλω μακαρόνια;

"Άλλο να φάμε θέλουμε,

αυτά τα τρώμε χρόνια!"

Να βάλω μήπως όσπρια;

Φασόλια ή ρεβύθια;

"Είσαι πολύ ξενέρωτος,

βρε μάγειρα, αλήθεια!"

Του στομαχιού σας, πείτε μου,

πώς θα χαρεί το βίτσιο;

Να βάλω μήπως μουσακά;

Μη θέλετε παστίτσιο;

"Μας προκαλεί αντίλογο

τι θα' μπει στην κοιλιά μας!

Εμείς θέλουμ' ομόνοια

με όλη την καρδιά…

 …

Ας ήτανε ο κόσμος μας να μην πονούσε τόσο

και να ’χα εγώ τη δύναμη κουράγιο να του δώσω.

Παντού πληγές, παντού φωτιές, πόλεμοι αδελφοκτόνοι

Σεισμοί, πελώρια κύματα κι ο πόνος δεν τελειώνει

Εμείς οι ίδιοι σκάβουμε τον ίδιο μας το λάκκο

Και δεν αναρωτιόμαστε ‘πού πας βρε ανθρωπάκο;’

Έχθρα και μίσος φονικό, φτώχεια κι αντιπαλότης

Σαν όρνια στέκουν και κοιτούν να φθίνει η ανθρωπότης

Ας ήτανε η άνοιξη να ’μπαινε στην καρδιά…

Τη Νύχτα σε θυμήθηκα

που έκλαιγαν τα άστρα,

και έγινε ο Ήλιος πινελιά

και κάλυψε τα Κάστρα.…

Αν θα μου δωσεις μια φορα..

θα θελω καθε μερα..

τοτες θα'ναι δυσκολο..

για να με κανεις περα..

θελω να γραφω λευτερα..

οπως εγω νομιζω..

Σαραντοτετρασελιδα..

βιβλια να γεμιζω..

να ακουγονται τα λογια μου..

περα στον ψυλορειτη..

στης Αφρικανικες ακτες..

σ'ολον τον Πλανητη..

Στου ονείρου την μέθη

Σε λόγια αφημένα

Γυρίζουν και πάλι

Οι σκέψεις σε εσένα



Στο άσπρο οι ελπίδες

Φεγγίζει το βλέμμα

Στο βάθος πυξίδες

Του νου τα κρυμμένα



Αδέσποτη η ώρα

Περνάει και σωπαίνει

Σαν να μια αιώρα

Στις άκρες δεμένη



Χωρίς να σ αγγίζω

Στενεύει η καρδιά μου

Που πάω δεν ορίζω

Κενή η ματιά μου



Ψυχή και στιγμή μου

Χαράζεις και ελπίζεις

Αφή στην αφή μου

Φωτίζεις και…

Μονος με λεξεις μαλωνα..

νοηματα να βγαλω..

εκει που το τελειωνα..

μου ερχοτανε και εν'αλλο..

Φοβάμαι

και να ‘μαι ,

Στα σκαλιά σου ώρες τώρα περιμένω ,

Που να ‘σαι ,

που κοιμάσαι ,

Μεσ’ τη μαύρη ερημιά αργοπεθαίνω .

Ρεφρέν

Την αγάπη μου δεν ένοιωσες ,…

Μα την επομενη φορα..

ολους θα σας καλεσω..

να σας κερασω τσικουδια..

γλυκα να σας φιλεψω..

Η νυφη ειναι ομορφη..

και ο γαμπρος την κλεβει..

αιντε φωναχτε τον παπα..

μας βρηκε μεσημερι..

Το μικρό ποίημα που ακολουθεί αποτελεί αφιέρωμα στο "Γυμνό Κορίτσι", ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα, που γράφτηκε το 1964 από τον Νίκο Αθανασιάδη. Η υπόθεση του μυθιστορήματος (αναγκαία για την κατανόηση του αφιερώματος) είναι, πολύ περιληπτικά, η εξής: σε ένα χωριό της Μυτιλήνης κατοικεί μια κοπέλα (η Αγγέλα) με τον πατέρα και τα μικρότερα αδέλφια της (τους οποίους και φροντίζει) για την οποία λέγεται ότι είναι γοργόνα και ότι σχετίζεται ερωτικά με ένα μεγάλο δελφίνι του πελάγους…

Οταν στο σπιτι σε πηγα αργα
στεκοταν μπροστα στα σκαλια σου
εκανε ''νιαου'' και βγηκε γοργα
και επεσε στην αγγαλια σου.

Στα χερια την πηρες και ψιθυριστα
της ειπες, ΄''γλυκια μου γατουλα''
κρατα, της ειπες, σεντονια ζεστα.
Μα για 'μένα δεν υπηρχε θεσουλα.