.

Έσκυψα  και  προσκύνησα  το  χώμα  σου  Πατρίδα

εσένα  που  γαλούχησες  ήρωες  και  θεούς,

τόσες  ηρωικές  μορφές  κι  αυτόν  τον  Λεωνίδα

που  λεύτερος  φτερούγισε  στης  μάχης  τους  καπνούς. 

Άνδρες  που  ξεψυχήσανε  και  ζούνε  στοιχειωμένοι

σε  πολεμίστρες  πέτρινες  και  κορυφογραμμές,

στης  Κασταλίας  την  πηγή  με  αίμα  βαφτισμένοι

κορμιά  που  βράχια  γίνανε  σε  έρημες  ακτές.

Έτσι  η  καρδιά  μου …

Κοράλλια στην ακτογραμμή τα όνειρά σου ναύτη

και του κορμιού σου οι χαρακιές, σημάδια ευλογημένα, 

πολλά λιμάνια διάβηκες μες της ψυχής τον χάρτη

κι είδες να παίρνουνε μορφή ευχές και ποθημένα.



Την Άγια αλμύρα κοινωνάς κάθε αυγή του μόχθου

μπλεγμένος μέσα στους αφρούς στου χρόνου την απόχη, 

όσες φορές κι αν μάτωσες στη στράτα του ασώτου    

στην κάθε λάγνα πρόσκληση ποτέ δεν είπες όχι.



Σε μια λινάτσα τύλιξες την λιγοστή πραμάτεια  …

Στο μέτωπό σου μιά λοξή χαραγματιά

το κουρασμένο βλέμμα να πλανιέται ...

φιλάσθενο το πνεύμα σου που τυραννιέται

όπως τα ξύλινα, πανάρχαια σκαριά ...

Καθημαγμένη η ψυχή απ` το φευγιό

με τα φαντάσματα του νου δειλά παλεύει ...

τις αναμνήσεις με λοστό αναμοχλεύει

ανέλπιδα προσεύχεται για μας τους δυό ...

Αναρωτιέμαι τις μοναχικές βραδιές

κείνες τις ώρες της αφόρητης συνήθειας ...

της ανελέητης τρομακτικής…

*

Ας περιμένει ο Παράδεισος για λίγο ...

λίγο καλύτερος να γίνω προσπαθώ ...

θέλω στο ύψος μου και πάλι να σταθώ

με αξιοπρέπεια απ` το κορμί πριν φύγω.

Ονειροπόλος ... περιηγητής ...

χωρίς ταυτότητα ... παιδί της ειμαρμένης ...

ειρηνικός πολεμιστής της οικουμένης

ένας Αρχάγγελος ... του Ήλιου μαχητής.

Ιεροφάντης ... της Ροής προσκυνητής

ίσκιος μετέωρος ... μοναχικός αλήτης ...

κάποιος τυχαίος εραστής…

*

Έκπτωτος άγγελος ανάμεσα στο πλήθος…

*

Όπως  σκαμπανεβάζει  το  βαπόρι  μας…

*

Άπ την ίδια ουσία πλασμένοι

ο γιαλός, το καράβι κι εγώ,…

* 

Αναύλωτο καράβι σε παροπλισμό

στης Ελευσίνας τα νερά αργοπεθαίνεις,…

* 

Οι ρότες οι μοναχικές θέλουν ψυχή ...

θέλουν σκοπό .. ιδανικά .. αρχές .. αξία ...  

να θυσιάσεις της φυγής την ενοχή ...

ανακαλύπτοντας του Είναι την Ουσία…

Με αγάπη έπλασε το χέρι του Θεού

και τα ευλόγησαν η αλμύρα και ο χρόνος ,

βράχια μοναχικά ... διάσπαρτα παντού

κορμιά που γέννησε της θάλασσας ο πόνος .



Μέσα στο πέλαγος στέκουν αγέρωχα

φρουροί αρχέγονοι το φως υπηρετούνε ,

χαίρονται τη ζωή και ερωτοτροπούν

τα μυστικά του κάθε κύματος ακούνε .



Καράβια χαιρετούν κι ύστερα χάνονται

κάθε φορά που η παλίρροια τα σκεπάζει ,

πρωτού περήφανα ξανά αναδυθούν

και στοργικά τα χαιδέψει…

*

Στο μέτωπό σου μιά λοξή χαραγματιά …

*

Το κύμα πυρωνόταν απ` το φως ,

στην άγονη γραμμή του παραδείσου ,

κι αν σε φοβίζει τουτη η νύχτα κι ο αχός ,

από το μεσιανό κατάρτι μου κρατήσου .



Φύκια , που `πλεξε γάσα ο αφρός ,

τιάρα θα φορέσω στα μαλλιά σου ,

και με κοράλλια που στολίζουν τον βυθό ,

ναό θα χτίσω να φυλάς τα όνειρά σου .



Άρτεμη , της ψυχής μου ομορφιά ,

πάντα παράλογα θ`ακους ότι σου λέω ,

αλλόκοτος κι αν είναι ο καιρός ,

δεν με φοβίζει ,…

*

Όνειρα  πλάθει  στο  μυαλό  γιά  μπλέ  γοργόνες

καθώς  με  τέχνη  συρματόγασες  ματίζει, 

κι  αν  τα  μαλλιά  του  γκρίζαραν  σκληροί  χειμώνες

ο  Αποστόλης ... στα  καράβια  του  αρμενίζει.

Του  βαπορίσιου  μεροκάματου  εργάτης

ναύτης  ταγμένος  στη  σκουριά  και  στον  αγώνα,

ένας  λοστρόμος  γεννημένος  ναυτεργάτης

που  γιά  τα  δίκια  πάλεψε  μισό  αιώνα.

Να  γνωριστούμε  θέλησε  κάποτε  η …

*

Πήρα πινέλα και βρώμικη παλέτα

να βάψω κόκκινες τις φαύλες εποχές …

ότι μου έκλεβε τις όμορφες στιγμές

να χρωματίσω της ψυχής τα μανιφέστα.



Σε μπλε καμβά με την αλμύρα ποτισμένο

της αλισάχνης πέπλο διάφανο θαμπό …

σ` ένα ντουβάρι μουχλιασμένο και υγρό

με μία πρόκα σκουριασμένη καρφωμένο.



Νεκρή εικόνα που στις θύμησες στοιχειώνει

ωχρή ανάμνηση που `καψε η φωτιά …

αφιόνι που έχυσε με λύσσα μια οχιά

στρεβλό γρανάζι που…

*

Στα τέσσερα του ορίζοντα σημεία ...

χρόνους ταξίδεψα, πίσω για να συνάξω ...

ότι σε μια στιγμή οργής κι απόγνωσης ...

σπονδή προσέφερα στους τέσσερεις άνεμους ...



Τους φόβους μου ... στην Τραμουντάνα ...για να τους παγώσει ...

τους εφιάλτες μου ... στον Σορόκο ... να τους βαφτίσει με άλμη ...

τις ενοχές μου ... στον Ζέφυρο ... για να τις εξαγνίσει ...

το όραμά μου ... στον Απηλιώτη ... να τον μυρώνει κάθε χάραμα ...



«Χίλια ...…

* 

Έκπτωτος άγγελος ανάμεσα στο πλήθος

ίσκιος μετέωρος, αέρας που γυρνά…

*

Πήρα πινέλα και βρώμικη παλέτα

να βάψω κόκκινες τις φαύλες εποχές …

ότι μου έκλεβε τις όμορφες στιγμές

να χρωματίσω της ψυχής τα μανιφέστα.



Σε μπλε καμβά με την αλμύρα ποτισμένο

της αλισάχνης πέπλο διάφανο θαμπό …

σ` ένα ντουβάρι μουχλιασμένο και υγρό

με μία πρόκα σκουριασμένη καρφωμένο.



Νεκρή εικόνα που στις θύμησες στοιχειώνει

ωχρή ανάμνηση που `καψε η φωτιά …

αφιόνι που `χυσε με λύσσα μια οχιά

στρεβλό γρανάζι που το σήμερα…

*

Μπορεί να ήταν της ψυχής τα σύννεφα

που…