Είχε μπει για τα καλά το φθινόπωρο. Τα καστανοκίτρινα φύλλα έπεφταν απ’ τα κλαδιά των δέντρων στους νοτισμένους δρόμους. Τα πυκνά, μπλάβα σύννεφα βασίλευαν στο νυχτερινό μελαγχολικό ουρανό. Τα σπουργίτια ξεπαγιασμένα τιτίβιζαν σπαρακτικά πάνω στα απογυμνωμένα κλαδιά. Το γαλαζοπράσινο βρόχινο ποταμάκι, που έρεε από τα πλευρά του βουνού, διαπερνούσε με αχό την καρδιά της δακρυσμένης αριστοκρατικής πολίχνης.

Μια μαύρη αστραφτερή λιμουζίνα έστριψε τότε από…

Κατάμαυροι καπνοί αναδύονται από της Χίου τα βουνά

Ο χρυσός ήλιος έχει σβήσει απ’ τον καταγάλανο ουρανό

Μεγάλη πυρκαγιά καίει του μυροβόλου νησιού τα σωθικά

Κι οι καρδιές μας να θρηνούν και να κλαίνε γοερά.

Τα μαστιχόδεντρα σκελετωμένα, μαυρισμένα και ρικνά

Με λευκά δάκρυα που στέρεψαν απ’ τον απύθμενο πόνο

Τα πουλιά θλιμμένα μες στου ζοφερού τοπίου τον καμβά

Να κράζουνε σπαρακτικά της συμφοράς το χρόνο.

Η θάλασσα…