Συ γέροντα σεβάσμιε, χιονοστεφή χειμώνα,

που στις εικοσιμιά και δυό του κάθε Δεκεμβρίου

τον ερχομό σου προμηνεί, καθ' όλο τον αιώνα,

η έλευση του δεύτερου του ηλιοστασίου

Στον χρόνο σου τα έμψυχα, φυτά, ζώα κι ανθρώποι

στα μύχιά τους στρέφονται και μοιάζουν πως κοιμούνται...

Η παγωμένη σου  θωριά και οι ψυχροί σου…

Τα δυό σου χείλη γεύτηκα

κοντά στο Λουμπαρδιάρη

υπό το βλέμμα το άγρυπνο

του Βέγα και του Αντάρη

Και σαν τα γεύτηκα ξανά

στο άλσος της Καστέλλας

είχαν επίγευση μελιού

καρδάμου και κανέλας

Τα δυό σου χείλη όαση

γινήκαν της ερήμου

και με κρυστάλλινα νερά

ποτίσαν την ψυχή μου

Τα χείλη σου με κέρασαν

το κέντημα του οίστρου

και την αγέρινη πνοή

του δροσερού…

Σ' ένα σταθμό, πολύ παλιά, περίμενα το τρένο

και σ' έναν τοίχο διάβασα τούτο το γνωμικό:

"Των ζώντων, όχι των νεκρών, ανάσταση προσμένω!"

κι ο νους μου στροβιλίστηκε, για λίγο να σκεφθώ

Τι τάχατες ανάσταση, ως λέξη, να σημαίνει;

Του τρένου τάχα της ζωής ποιος είν' ο προορισμός;

Ο τοιχογράφος άραγε τι τάχα να προσμένει;

Ποιος είναι τάχα ζωντανός και ποιος είναι νεκρός;

Αίφνης η σκέψη μου γοργά κάλπασε σαν το…

Συ τέκνο του καλοκαιριού, πατέρα του χειμώνα,

πολύχρωμο φθινόπωρο, που στις εικοσιμία

κάθε Σεπτέμβρη ξεκινάς καθ' όλο τον αιώνα,

συ που φυλάς τη δεύτερη του χρόνου ισημερία

Το ντύμα δέντρων αρκετών με χάρη το αλλάζεις

και πορτοκαλοκόκκινα τα φύλλα ζωγραφίζεις

κι αφού τα στρώσεις καταγής, σαν πάπλωμα, σκεπάζεις

τη μάνα γη, που με καρπούς τα σπλάχνα της γεμίζεις

Ρομαντικό φθινόπωρο, που σ' αγαπά ο…

Στο μαγειρείο των Μουσών

ζυμώνουμε με στίχους

και καρυκεύουμε τον νου

αλέθοντας τους ήχους!

Ακούστε τώρα, το λοιπόν,

ποιητικά μου όντα,

μια συνταγή μαγειρικής

από τον θείο Λιόντα:

(έτη τριαντατέσσερα

μιας κι έχω ηλικία,

το "θείος" μην το πάρετε

στην κυριολεξία!)

Του βίου σας τα άσματα,

μελωδικά και φάλτσα,

στύψτε τα μέσα στην ψυχή

μέχρι να γίνουν…