595 Α/Μ Τ.Π.

[Μιχάλης13]

Εδώ ο αέρας κουβαλά μια σκόνη
 που όλο σε λούζει –
 που όλο σε καίει –
  που τιμωρεί .
  Μνήμη θολή άξαφνα γίνεσαι για κάποιους δρόμους μακρινούς
  που ακόμα σε θυμούνται .
  Σε λίγο θα ‘σαι λήθη
  ύστερα στεναγμοί .
  Βήματα ίδια και απαράλλαχτα με χθες και έναν αιώνα πιο πίσω .
  Τα ακούς , τα νιώθεις , τα φοβάσαι .
  Έχουνε μάθει να στέκουν προσοχή και να ανασάνουν ,
  σαν άτακτο παιδί που μένει τιμωρία .
  Πότισε και το βλέμμα σου ολάκερο τούτο το χρώμα το χακί
  (κι ύστερα είπες πως έμαθες ) ,
  όπως μαθαίνουν οι τυφλοί να ζουν μες στο σκοτάδι .
  Ζυγίζει πάνω από εκατό καημούς
  το όπλο σου κι απόψε .
  Βαραίνει τόσο ο καιρός τούτα τα πέτρινα χέρια;
  Νύχτες ξαγρύπνιας και σιωπής ,
  μαύρος ιδρώτας στο μέτωπο
  σα να σηκώθηκες από όνειρο κακό ,
  μα τα όνειρα σβηστήκαν εδώ πέρα
  πριν απ’ το σιωπητήριο .
  Τσιγάρο ανάβεις στα κλεφτά κι ύστερα αρχίζεις το κρυφτό
  μ’ αυτό που σου ‘πανε πως λέγεται καθήκον .
  Θύμα μιας δίωρης και αιώνιας μοναξιάς , τον κέρβερο θυμίζεις ,
  σκοπός στο τίποτα πιστός , μπροστά
  σε δύο κόσμους .
  Κι εσύ δεν είσαι ζωντανός , μα ούτε που πέθανες ,
  σκοπός μονάχα απέμεινες και φύλακας
  της ίδιας που σου χτίσαν φυλακής σου .
 
  Κάπως μεγάλωσε και τώρα το φεγγάρι
  κάπως κιτρίνισε πιότερο
  και πώς να το χωρέσεις στο κράνος σου ;
  Κάποτε το φορούσες στα μάτια της
  και το κρατούσαν γέλια παιδικά της γειτονιάς , μα όχι πια ,
  δε χωράει σε τούτο το κράνος .
 
  Κάνει περίπου δυο ζωές εδώ να ξημερώσει , μπορεί και ακόμα μία ,
  δίχως φεγγάρι σιμά σου ,
  δίχως λουλούδια στο διάβα σου ,
  μόνο μ’ αυτή τη σκόνη .
  Χνώτα βαριά , ξερές αναπνοές , τα ίδια ,
  μα άλλα βήματα ακούς να πλησιάζουν .
  Φωνές πνιχτές από στόματα πικρά, που γκρίζα έχουνε βάψει τα λόγια τους, μέσα στις συλλαβές τους .
  Για ποιο ταξίδι κίνησαν μουντό , για ποια κουβέντα όμοια , να ψάξουν ;
  Κι είναι που άφησες και το τραγούδι σου άδειο ,
  δίχως μια χούφτα στίχους , να ταιριάζουν .

  Κι είναι που ένιωσες πως δεν περίσσεψε ούτε μια μελωδία , για να τους χαιρετήσει .
 
  Αλτ τις ει ;
  Και δεν προσμένεις απάντηση που να καταλαβαίνεις .
  Αλτ τις ει ;
  Κι έχεις φυλάξει ένα δάκρυ κρυφό , μες στο χιτώνιο σου .
  Αλτ τις ει ;
  Κι έχεις κιόλας ξεχάσει ποιος είσαι .

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!

καλησπερα

[Katia]

Αν θα επρεπε μετα απ αυτο να βαρεσω και σκοπια, παιζει να εκοβα φλεβες... Αληθινη μπλουζιά!!!!!!

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!!!!!!!

Να 'σαι καλα Μιχαλη!

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Η  γραφή  και  το λεκτικό  σου  ύφος  με  συγκλονίζουν  κάθε  φορά  Μιχάλη !!! ...

 

Την  καλησπέρα  μου ...

[Ειρήνη]

Γράφεις πραγματικά!!!

[Κατερίνα]

συγκλονιστικό Μιχάλη!!

τα σέβη μου