Σε δρόμους με θορύβους περπατώ

σαν κουρελιάρικο χαμίνι

γιατί μ’ έχεις αφήσει μοναχό

μες στης παλιοζωής τη δίνη.

Δεν έχω έναν ώμο ν’ ακουμπώ,

μιαν αγκαλιά για να βουλιάξω,

ούτε και σένα να’ χω φυλαχτό

μες στην καρδούλα σου ν’ αράξω.

Μου λείπεις εσύ

και κλείσανε λιμάνια και μουράγια

τα σοκάκια ερημώσανε

κι αμέτρητα

σαν τα βαθιά της νύχτας τα σκοτάδια

χίλια βάσανα με ζώσανε.

Μου λείπεις εσύ

και να ζήσω δεν έχω τα…

Είναι νύχτα και παντού σιγή

λάμπουν στο στερέωμα τ’ αστέρια

και κουκκίδες μεις οι δυο στη γη

σαν στεφάνια πλέκουμε τα χέρια.

Ο αγέρας πνέει απαλά

και σαλεύει στα κλαδιά τα φύλλα

η αγάπη μέσα μας μιλά

και μας φέρνει την ανατριχίλα.

Και τ’ ολόγιομο φεγγάρι

έχει πάνω μας φρενάρει

το ρομάντζο μας να δει

και γλυκά χαμογελάει

που μας βλέπει πλάι-πλάι

σαν αμέριμνο παιδί.

Μια μεθυστική μοσχοβολιά

γύρω μας τ’ αγιόκλημα…

Με σκόρπισες στις θύελλες εδώ κι εκεί

σαν ένα φρόκαλο του δρόμου

δεν χάραξε για μένα μία Κυριακή

ξεθώριασε και τ’ όνειρό μου.

Μ’ εκτόπισες μες στο σκοτάδι το βαθύ

δεν έχω στέκι για ν’ αράξω

στην άβυσσο που μ΄ έριξες έχω χαθεί

και δεν μπορώ πια να πετάξω.

Αφού δεν μ’ έχεις φάρο με βαρύ τσιγάρο

το στρατί θα πάρω απ’ την πικρή μορφή σου

ν’ απομακρυνθώ.

Αφού δεν μ’ έχεις φάρο για να μη « φλιπάρω»

ίσια θα σαλπάρω στο νου μου το καρφί…

Απώτερο τό’ χω σκοπό για σένα που καρδιοχτυπώ

σε δυο κομμάτια να κοπώ κι αντάμα σου να μη σιωπώ,

μα χείμαρρος να σου τα πω τα πιο γλυκά μου σ’ αγαπώ,

στο κύμα σου τ’ αγριωπό σωστό ναυάγιο ας σκορπώ.

Τα μάτια σου σαν τα θωρώ τόσο μ’ ανάβουν που θαρρώ,

πως σε καμίνι φλογερό μαζί σου σέρνω το χορό.

Εάν μ’ αφήσεις θα πονώ με τις σκοτούρες μου βουνό

να με γεμίζουν τρόμο,

θά’ σαι αιτία να πενθώ για της ζωής μου τον ανθό,

που πάτησες στο δρόμο.…

Θ΄ αρματώσω ιστιοφόρο μ’ ανοιγμένα τα πανιά

νά’ ρθω να σου κάνω δώρο το χρυσάφι του ντουνιά.

Βγες μπροστά στην προκυμαία να φανείς πιο καθαρά

το μαντήλι για σημαία ν’ ανεμίζεις με χαρά.

Μόλις φτάσει το καράβι και καθώς θα σε θωρώ

μέσα μου φωτιά θ’ ανάβει μ’ ένα πάθος φλογερό.

Στη θωριά σου θα κινήσω να σε πνίξω στα φιλιά

το λαιμό σου να στολίσω μ’ αδαμάντινη θηλιά.

Κι εσύ δεν θα με χορταίνεις και μ’ αστείρευτη στοργή

αγκαλιά θα με πηγαίνεις…

Στο βλέμμα σου εκείνο το πύρινο τα χάνω

τρελαίνομαι και σβήνω και τη ζωή μου δίνω

στο σώμα σου επάνω.

Το βλέμμα σου το πλάνο, για να σε κουρσεύω

θα κάνω ορμητήριο.

Κι εάν που και που μου στάζεις χολή και δηλητήριο

μες στα όνειρά μου είσαι το πιο γλυκό μαρτύριο,

στις μπόρες μου γαλήνη, της νιότης ελιξίριο

κι οι αισθήσεις μου κοντά σου σαλπίζουν εγερτήριο.

Αετόπουλο θα γίνω σε σένα να πετάω

σαν μπρούσκο να σε πίνω εντός μου να σε…