ΣΑΝ ΣΚΑΡΙ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Αγναντεύω απ’ τ’ ακρογιάλι
ώρες μ’ ένα κανοκιάλι
μήπως και φανεί ποστάλι
που καιρό το καρτερώ
την αγάπη μου να φέρει
απ’ της ξενιτειάς τα μέρη,
να μυρίσει καλοκαίρι
κι εγώ λίγο να χαρώ.

Για ν’ ανάψω ένα κερί
παίρνω σβάρνα τα ξωκλήσια
τα πελάγη να κάνει ίσια
ο Θεός αφού μπορεί
να φυσά αύρα πελαγίσια
να μερώνουν οι καιροί
στης ζωής μου την οδύσσεια
αγκαλιά της στα μεθύσια
να βουλιάζω σαν σκαρί.

Με το κύμα αγριεμένο
στ’ ακρογιάλι περιμένω
τ’ όνειρό μου το χαμένο
για να δέσει στη στεριά
στο πλευρό μου να το πάρω
φωτεινό να τό’ χω φάρο
και μαζί του να σαλπάρω
κει που κάνει ξαστεριά.

Για ν’ ανάψω ένα κερί
παίρνω σβάρνα τα ξωκλήσια
τα πελάγη να κάνει ίσια
ο Θεός αφού μπορεί
να φυσά αύρα πελαγίσια
να μερώνουν οι καιροί
στης ζωής μου την οδύσσεια
αγκαλιά της στα μεθύσια
να βουλιάζω σαν σκαρί.