Προσμενω μια βροχή

Να δικαιολογήσω

Την τόση μέσα λύπη μου.

Παντού Σιωπή αραδιάζει το Τίποτα,

Η Μνήμη κρατιέται συθέμελα απάνω της,

μην τυχόν και ξεφύγει ένδειξη Λύπης.

Ενταφιάζεται η Ελπίδα 

στον απέναντι τοίχο του Τραύματος

από την εχθρό της, 

την Τάξη Πραγμάτων.…

Μου ΄λειψες, μου λείπεις

τι αχρείαστο ξόδεμα λέξεων

για να δικαιολογήσεις κάτι ψεύτικο

που θα ήθελες να υπάρχει 

αλλά δεν υπάρχει.

Μου λείπεις, τα νέα σου μωρό μου.

Μαλακίες στο τετράγωνο,…

Δεινοπαθεί η χαρά στο άκουσμα

 ερχομού της μοναξιάς.

Eκατομμύρια σφαιρίδια

αόρατης πρόσκρουσης,

υποβάλλουν το σώμα μου

σε μια στενοχώρια,

 ένα σφίξιμο στην καρδιά.

Δύο δάκρυα αγκομαχούν να ριχτούν,

 να σωθούν από την εσώτερη πάλη

 των αδιευκρίνιστων ακόμα αιτιών,

 που συντέλεσαν απόψε

 στην καθολική ανυπαρξία.

Τίποτα πιο όμορφο από  μια αγκαλιά σου.

Αυτή η στιγμιαία στιγμή,

έλλειψης βαρύτητας της μοναξιάς μου.

Η στιγμή αυτή όπου τα χαμόγελα μας,

φωτίζουν όσες σκιές ακόμα παραμένουν.

Στιγμή ελάχιστη κι όμως μου αρκεί.

'Αλλωστε σε…

ποια μέλισσα, ποιο λουλούδι

 θα επενδύσει σε τέτοιο χώμα;

Μόνο εκλιπαρεί τα σύννεφα της βροχής

 για μια στάλα υγραντικής κατανόησης.

 Και όταν αυτή…

Σε ελπίδες που σε έπεισαν

και μετά άλλαξαν και έφυγαν.

Πρόσκαιρη δύναμη, ελπιδοφόρα ώθηση,

κάποιο χαμόγελο που τόσο γρήγορα

 έπαψε να φέγγει το δρόμο της ευτυχίας σου.

Όλα είναι κύκλος μα σένα σε κούρασε

η τόση παραμονή σου  …

Γελάω απόψε με την μοίρα.

Άσχημα τα παιχνίδια  που προσπαθείς να παίξεις, μαζί μου.

Λες και θα σου δώσει χαρά το τόσο δάκρυ που επιθυμείς να δεις να τρέχει.

Τι προσπαθείς? Με σπρώχνεις ολοένα και περισσότερο στην δίνη, έτσι για να το χαρείς.

Σκέφτομαι να μην υποκύψω έτσι για να σε δω να σέρνεσαι πίσω από μένα και να εκλιπαρείς να ενδώσω στο σαρκικό παιχνίδι που στοιχημάτισες με μένα παίκτη και πιόνι.

Δεν θα με δεις, ακόμα κι αν φωτιά, μεγέθους λαίλαπας,…

Δεν είμαι κανένας γλωσσολόγος ,

Ούτε κανένας ακαδημαϊκός,

Θα πω μόνο αυτό που νιώθω.

Δεν μου αρέσει το ΜΕ απ’ το «με λες».

Δεν υπάρχεις πια, δεν ΜΕ λες με το όνομα μου-δεν ΜΕ επιβεβαιώνεις,

Στα γλυκά, τότε οικεία, χείλη σου.

Το όνομα μου απουσιάζει απ’…

Απέραντο δειλινό της μουσικής,

άγριο ξημέρωμα του ονείρου.

Άγαρμπα λόγια μια ψευτιάς,

Όνειρα, πως στάζουν τα όνειρα,

Και ξεμένει το αίμα της αγάπης μας.

Τρέξε μα κοίτα πίσω, σε παρακαλώ,

Έστω για να δω το βλέμμα σου που σβήνει…

Είναι κάποιες νύχτες που η σιωπή κεντάει το κατάλευκο πέπλο του πόνου

Και εγώ έτοιμος  να με τυλίξει, κάθομαι πάνω στην καρέκλα του χρόνου.

Αυτού του άδικου τρελού, που κρατάει τα σκήπτρα των στιγμών,

Αυτού  που γελώντας κτίζει, ομορφαίνει και στο τέλος καταστρέφει.

Ασήμαντες λεπτομέρειες, οι φόβοι μου και τα όνειρα μου,

Σαν περάσουν τα χρόνια δεν θα θυμάμαι καν ότι υπήρξαν.

Η μισάνοιχτη πόρτα όμως πάντα θα τις προδίδει,

Αυτή η πόρτα…

Σαν ένα αίσθημα αποπνικτικό που θέλεις να ξεριζώσεις, μα πλέον δεν μπορείς, είναι η μοναξιά. Και καθώς σε πνίγει, εσύ αφήνεσαι υπομονετικά αφού την ήττα σου προ πολλού την γεύτηκες  στα χείλη, όταν στην έφερε ο μοναχικός αέρας του προηγούμενου χειμώνα. 

Το βλέμμα μου στρέφεται τώρα στην γριά . Είναι σαν μια επιβάτης ενός μέσου μεταφοράς που αργεί ακόμα. Μα αυτή το περιμένει με ανυπομονησία πίσω απτό παράθυρο του σπιτιού της, παρακολουθώντας παράλληλα μέσα από το γυάλινο υλικό…

‘Ήταν απόγευμα. Η Μαρία ξαπλωμένη σε ένα παγκάκι της παραλίας χάζευε τον ουρανό. Παρακολουθούσε πως τα μαγευτικά χρώματα του, γινόντουσαν όλο και πιο αχνά. Τα έντονα αυτά χρώματα που τώρα πια  έσβηναν,  την καθήλωναν, την έσπρωχναν κάπου πιο ψηλά, κάπου απόκοσμα και ήρεμα. Η Μαρία μπορούσε να κάνει κάτι  που οι πιο πολλοί από εμάς έχουμε ξεχάσει ότι μπορούμε να κάνουμε: μπορούσε να αφεθεί. Καθώς, λοιπόν, αφηνόταν σε ένα όνειρο ,ξαφνικά, …

Κατάκοπος κάθομαι κάτω απ' τη δροσερή αύρα της χαράς που κάποτε είχαμε αγάπη μου. Κάτω…

Διαπερνώντας τα βουνά και σκίζοντας τον ουρανό,

Με μια ορμή πανίσχυρη και προστάτη τον Θεό…

Γιατί όταν καθρεφτίζεται ο ήλιος πάνω στο μπλε της θάλασσας, βλέπω τα μάτια σου;

Γιατί το πράσινο του λειβαδιού, το φως του φεγγαριού, σμιλεύουν την θύμηση του πρόσωπου σου;

Εσύ είσαι ο κρύος καλοκαιρινός αέρας που δροσίζει το κορμί μου;

Εσύ είσαι η ηλιαχτίδα που σμίγει με το δέρμα μου…