Μετά

το λαχάνιασμα,

που έδωσε ήχο,

-Την απαραίτητη γήινη υπόσταση-,

στη σκυταλοδρομία τους,

τα χάδια,

ενωμένα

κι ακίνητα,

φτιάχνοντας αγκαλιές,

προσπαθούν

στα σκοτεινά,

να πνίξουν

αμετάκλητα

το προσωρινό.

'

Νίκος Γκαββοδίας

Στο σούπερ μάρκετ πήγαινα για συλλογή των πόντων

κοπάδι μ’ άλλα πρόβατα που ανάβουνε κερί.

Ήταν η μέρα προσφορά τυριών και περγαμόντων,

(την κάρτα σπίτι ξέχασα) και παγωτών κρικρί.

Περνάμε για Αρμάνηδες μα είμαστε κουρέλια

κοπάδι χίλια πρόβατα τσομπάνης αφανής.

Βοσκούμε οι ρεκλαμόπληκτοι, ψωνίζουμε βαρέλια

που πάμε δεν το σκέφτηκε μήτε ρωτά κανείς.

Με τα δικά σου τα λεφτά χάρος…

Κανείς

δε μπορεί

να είναι σίγουρος

με τις έντονες στιγμές.

Κανείς

δεν άφησε ανέπαφες

όλες του τις επιφυλάξεις.

Σε όλους αντιστοιχεί

ένα προσωπικό φάντασμα

αδύναμου εαυτού.

Ένος κατοίκου μοναξιάς,

τοποτηρητή εγωισμών

κι υποχωρήσεων,

που τον τρέφουν

μέρες και νύχτες

βουτηγμένες

σε μιά έξαρση

του αισθήματος αυτοσυντήρησης.

     Ψαμμοπτασίες

Ακούραστο το τρέχον πνεύμα

 Σε χύμα αμμουδιών καδένα

Ορέγεται αστροβραδιές

 Πεφταστεριών χρυσές τροχιές

Ανέμελο με μουσικές

Απλώνει οίστρων διαδρομές

Σ` ενοικιασμένες ομπρελών

Κατρακυλά στον πειρασμό

Ξεχνιέται εκστασιασμένο

Σ` ανάκλιντρο καθορισμένο

Και στέρεο αστράπτον βλέμμα

Στα πρόσωπα της μακαρένα

Αναπολεί στο παρελθόν

Πλούσια της κτήσης…

Σ΄ένα χρόνο τέτοιο μήνα

δε μπορεί κανείς να πει

της ζωής μας, Κατερίνα,

ποιοι θα είναι οι καρποί.

Να πετάξουμ' από τώρα,

ας υπήρχε το κλειδί,

όσα είναι ψυχοφθόρα,

από τη συγκομιδή.

Κι όταν φτάσ' εκείνη η μέρα

με του…

Στου Βιβαλντίου σκέφθηκα το διάβα να βαδίσω

γράφοντας για τις τέσσερις του έτους εποχές,

τις μουσικές συνθέσεις του να τις ιχνηλατήσω

τούτες αφιερώνοντας, τις κάτωθι ωδές

Εγκώμιο κι αν πλέκεται στις εποχές με νότες,

με λέξεις ή με σχέδια χρωμάτων λαμπερών,

του εγκωμίου δεν μετρούν οι τρόποι και οι ρότες

αν είναι τούτο σύλληψη και έργο των Μουσών

Οι καιρικές εναλλαγές, που εποχές καλούνται,

του χρόνου τα κλειδιά…

-Εφιάλτη ! Εφιάλτη !

-μπρρρ..ποιόν φωνάζεις πατέρα?

-εσένα,ποιόν άλλο νομίζεις?

-μα δεν με λένε Εφιάλτη !

-τώρα πιά σε λένε !

-μα ποιός ήταν ο Εφιάλτης ?

 …

Πλέον,

ο δρόμος

προς τη γαλήνη,

γίνεται πιο εύκολος.

Όπου λίμναζε αμηχανία,

σηκώνονται κύματα

ήρεμης,

αβίαστης κατανόησης

του άλλου ρίγους.

Ο ήχος

απο τη σύζευξη

των παλμών,

έριξε,

απο μέσα,

το φράγμα

που ύψωνε το ανείπωτο,

μιλώντας άπταιστα

την ίδια του τη γλώσσα.

Καράβι μες το πέλαγος

ταξίδι του ονείρου,

μια λέξη μόνο σ’ Αγαπώ

σε θέα του Απείρου.

Καράβι μες το…

Οι νέες διαστάσεις,

που χωρούν

τις θυσίες δίχως σκέψη,

άφησαν,

εκτός της επικράτειάς τους,

αβοήθητη,

άλλη μιά διάθεση

παροχής του εαυτού,

ήδη εξαντλημένη

απο την προσπάθεια

που έκανε

για να γίνει προτεραιότητα.

Βρίσκονται πλέον,

σε απόσταση επικείμενης εφαρμογής

με το Εγώ.

Απαύγασμα των εποχών, που σε τιμά ο Έρως

που 'σαι σπορά της θάλασσας και του λαμπρού Ηλίου

που καλοκαίρι σε καλούν ή, μ' άλλη λέξη, θέρος

που 'σαι του πρώτου γέννημα του ηλιοστασίου

Την έλευσή σου προμηνούν και τηνε χαιρετίζουν

οι τζίτζικες σαν τραγουδούν μελίρρυτη καντάδα,

δίπλα σε σύκα τροφαντά σαν γλυκοτερετίζουν

με άσματα που στάζουνε του σύκου τη γλυκάδα

Τον ερχομό σου με φωτιές υπαίθριες γιορτάζουν

τον…

Μεγάλες μέρες,

μικρές νύχτες...

Είναι άνιση η κατανομή

των ευκαιριών,

σε βάρος ανθρώπων

που για το τέλειο

ή την ατέλεια,

αφήνουν

ν' αποφασίσει,

όχι

η φιγούρα του κορμιού,

αλλά η ένταση

της στοργής.

πατέρα μ ακούς?

-σ ακούω Μαργκαρετομούρη μου!

-το υπερψηφίσανε το Μεσοπρόθεσμο !

-όλοι ?

-εκτός απο ένα τυφλό !

-μπράβο του !

-γιατί «μπράβο του» πατέρα?

-γιατί είναι ο μόνος που δεν χρειαζεται μπαστουνάκι !

-μα πως δεν χρειαζεται,δεν καταλαβαίνω?

-γιατί βλέπει με τα μάτια της ψυχής βρε ζούδι !

Μαράκος

Αλλάζει

ο ρυθμός των κυμάτων.

Κάποιο βλέμμα,

εντελώς ξαφνικά

κι ενωπιόν τους,

ζήτησε

την κατάλυση ενός ορίου.

Χτυπώντας

πάνω στη σάρκα,

συγκλονίζονται

απο το καρδιοχτύπι,

κι επιστρέφοντας,

παίρνουν μαζί τους

μιά ένεση λαχτάρας

για λογαριασμό

όλων

των επιθυμιών

που ταξιδεύουν στ' ανοιχτά.

Εδώ...

ανατριχιάζεις.

Είναι μέρος

πατημένο

απο παλιό φιλί.

Εδώ...

πονάς.

Υπάρχει κατάλοιπο

κάποιας

παλιάς σκληρότητας.

Εδώ όμως,

στο ύψος

των ματιών σου,

είναι σίγουρο

πως δε νιώθεις τίποτα,

γιατί

όταν κοιτάζω μέσα τους,

βλέπω

πως η αντανάκλαση

του ειδώλου μου,

δεν τρεμοπαίζει,

μη βρίσκοντας προφανώς,

την απαραίτητη υγρασία.