μυαλα απο σκεψεις και αξιες μολυσμενες
ανθρωποι που χανονται και σβηνουν
στον ερωτα δεν ξερουν πια τι δινουν
και χαραμιζουνε της νιοτης τους το νημα
βλεπουν ξεκαθαρα της μοναξιας το κυμα
βλεπουν καραβια απο μνημες βουλιαγμενα
κορμια απο λαβες και απο σταχτες σκορπισμενα
βλεπω ενα δακρυ που δηλωνει χωρισμο
σαν κατι αποψε να με ριχνει στο κενο
νοιωθω να χανω της αληθειας μου το αιμα
με απλανες και παγωμενο βλεμμα
για τους ανθρωπους που ολο χανονται στα λαθη
αυτη η ωρα της σιωπης ειναι αγκαθι
αυτη την ωρα που δεν ξερουμε τι κανουμε
σιγα σιγα και το μυαλο μας χανουμε
γιατι η αγαπη τελικα ειναι ενα ψεμα
ομορφο ψεμα που κυλαει σαν το ρεμα
μας ξεστρατιζει απο δρομο λογικης
και γιγαντωνει την αξια της στιγμης
Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά