Τέσσερις πλευρές μιάς δυσκολίας,

διπλώνουν

και κλειδώνουν

σε σχήμα προσωπικού χώρου.

Τρείς υποστάσεις,

λαμβάνουν ξανά γνώση

του πόσο

έχει στειρώσει η αγωνία,

την πρωτοτυπία

στις πιο μύχιες σκέψεις.

"Δύο επικοινωνούσες συμπαραστάσεις",

προεξάρχουν,

εκεί μέσα.

Μιά δίψα,

μόνη της,

δε μπορεί ν' αυξήσει

τα τετραγωνικά ζωής,

μέσα στο απέραντο.

Με έψαξες στ' Αέτωμα

του Σύμπαντος που υπάρχει,

σε γνώρισα στο δίλημμα

που χώρισε το στάχυ.



Μες τη Διπλωματία σου

κατάλαβα την θέση,

αυτή που σε καθόριζε

χωρίς να έχεις διαλέξει.



Ήταν τ' Αέναο

που μέσα σου ορίζει,

Αχτίδες - Συναισθήματα

και Ήλιους να γνωρίζει.



Και όταν στο Λαμπάδιασμα

της Λάβας που κυλάει,

αντίσταση προέβαλες

ο Αγέρας σ' οδηγάει.



Μετέωρο το…

Πόσες φορές υπερτιμήθηκε

Ασυναίσθητα,

αλλά σε βαθμό απόγνωσης.

Είναι δύσκολο,

κάποιος

να καταλαβει

αμέσως,

ότι αυτό το χέρι

που σώζει

επιβλητικά

μέσα στον εφιάλτη,

κερδίζει άδικα την ευγνωμοσύνη,

έστω εκείνες

τις ελάχιστες στιγμές

πριν τη συνειδητοποίηση,

του ότι δεν υπάρχει

τριγύρω

μιά εστία θαλπωρής,

για να τυλίξει

τη…

Ήταν καιρός πιά,

να γνωρίσει ο χρόνος

την κραυγή.

Ο έρωτας

και η ενδοσκόπηση,

πονούσαν πάντα

για την έγκλειστη αδερφή τους.

Έχοντας ποτιστεί,

αργά

και σταθερά,

για να σκληρύνει,

για να μην σπάσει,

η πάλλουσα επιθυμία

βγαίνει

κάτω απο τα νύχια,

τα ξεπερνά

και μπαίνει

στο καυτό μέρος των πραγμάτων,

χωρίς να καίγεται.

Αγία της ειλικρίνειας,

πηγή…

Kι όμως, το εκκλησάκι είναι ο Αη-Νικόλας (κι όχι ο Αη-λιας) κι είναι χτισμένο στα 1200 μέτρα στην πλαγιά ενός βουνού...!

Στον Αη-Νικόλα το ..βουνίσιο(!)

Eδώ δεν έχει θάλασσα

και βάρκες,Αη-Νικόλα,

γιαμόλα-γιαμόλα,



μονάχα βράχους και…

-τα σέβη μου σύντροφε Πρόεδρε !

-Μπένυ,για  εξήγησε μου  σε παρακαλώ..

-τι να σας εξηγήσω υπέρτατε?

-τι σημαίνει,«ελεγχόμενη πτώχευση»…

Πες μου το όνειρο που θες να ονειρεύεσαι ,

Πες μου τον δρόμο που σ’ αρέσει να πορεύεσαι ,

Πες τις εικόνες π’ αγαπάει η ματιά  σου ,

Πες μου τι…

------------………

Δεν έχω διαπράξει κακό,

Λευκό μητρώο ποινικό,

Μα είμαι στοιχείο τραγικό,

Ας κάνω το κοινωνικό.

Δεν έχω φίλο καρδιακό,

Κι ούτε δεσμό ερωτικό,

Είμαι κορμί μοναχικό,

Ας παίζω το κανονικό.

Δεν έχω…

Μιλάμε γι' ανάγκη.

Έκθετο κομμάτι ψυχής.

Εντός

των ορίων του,

όπου

και να σκαλίσεις μιά άρνηση,

αναβλύζει δάκρυ.

Από κάθε χαραμάδα ελπίδας,

ξεχύνεται φως.

Δε γίνεται

να περάσει διακριτικά,

Η μοναδική ύπαρξη.

Είναι αδύνατον,

να μην κληροδοτήσει,

για τον ένα

ή τον άλλο λόγο,

ανεξίτηλα σημάδια.

Ακούστε λίγο, άνθρωποι, κι εμένα τον αγέρα

που σας θωπεύω το αυτί στα φύλλα σαν θροΐζω,

που την πνοή μου αισθάνεστε τη νύχτα και τη μέρα,

που με γροικάτε σαν με βιά μυκώμαι και σφυρίζω

Εγώ είμαι, ο άφθαρτος και ζωοποιός αγέρας,

της ατμοσφαίρας σύζυγος, της γης γέννημα θρέμμα,

και το πολυτιμότερο της φύσης έχω γέρας

γιατί στης πλάσης το κορμί κυκλοφορώ σαν αίμα

Όψεις απ' τους διάφορους αντανακλώ θεούς σας,

αεί…

Κάπου δίπλα

σ' ένα απροκάλυπτο θόλωμα

των δυνατοτήτων,

άρχισε

η άβυσσος των εμμονών.

Δυστυχώς,

δεν υπάρχει μέσα της,

κάποιο αδύναμο σημείο

όπως κορεσμός

ή απελπισία.

Όλες

οι ανακουφιστικές προθεσμίες,

αρχίζουν

στην ικανοποίηση.

Ή μάλλον...

κρέμονται

απο την αμφίβολη επίτευξή της.

Η πρώτη μας βραδιά,

είναι γεμάτη

βεβαιότητες.

Το πρώτο μας πρωινό,

οφείλει

ν' αντέξει,

όταν βρεθεί

αντιμέτωπο

με το όποιο συμπέρασμα.

Η μετέπειτα ζωή,

σε ό,τι τόνο

κι αν είναι,

πρέπει

να συνεχιστεί ακηδεμόνευτη.

Προσοχή!

Ο παρών θυμός,

κινδυνεύει

να μετατραπεί

σε αδιευκρίνιστη ανησυχία.

Έχει μέσα του,

πολλές

αποφορτισμένες στιγμές,

απόρροια

μιάς αδιέξοδης αναβλητικότητας

μπροστά

στη σύγκρουση.

Δε θα δείξουν

απολύτως

καμιά επιείκεια

οι ώρες του απολογισμού.

Θα ξυπνήσουν

κατευθείαν

και χωρίς εξηγήσεις,

τις τύψεις.

Λοιπόν, εκεί, μέσα στο

Σύμπαν υπάρχει η ψυχή, που κινείται

κάτω από τις μάχες των γιγάντων.

Μικρή και αδύναμη γυρνάει και παρατηρεί το χρόνο.

Η Θάλασσα από Λιόδενδρα

κι όλοι της Γης οι Κάμποι,

‘δώσαν  Σοδιά στον  άνθρωπο…

Αυτές

τις γραμμές,

μην τις πείς ξανά

στίχους.

Είναι το τραγούδι

που ζήτησες,

κάποτε

που βρέθηκες

μόνη,

σε μη κοινό μας χρόνο.

Περνώ

απο το μελάνι,

όλες τις φωνές του Εσύ,

αλλά στον ενικό,

υπάρχουν

μόνο μουσικές υποσχέσεις.

Την πραγματική μελωδία,

θα την επινοήσουμε μαζί.