********************************************************************

*~*~* ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗς ΑΓΚΑΛΙΑς ! ! !*~*~*

" Γείραν & νοτίzονται μες το υγρό στοιxειο…

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ







Έκλεισαν του Άδη

οι Πύλες μονομιάς

και το Κακό Σταυρώθηκε

σε Χρόνους Μοναξιάς . . .

Σ' Άγιου το Κατευώδιο

που αφέθηκε στη Γη

και Γνώρισε το Άναρχο

σε δρόμου Προσευχή . .

Οι Ουρανοί Ανοίξανε

σε Γνώση του Καλού

και ο Χρόνος το Σεβάστηκε

σε Πείσμα του Καιρού . . .

Μίλησαν τα Ανώνυμα

που ξέρει η Ψυχή

και Δίνει στα Επώνυμα

σαν σε Διάσταση Μικρή . .…

Δεν γεννήθηκα αλήτης σ' ένα κάλπικο ντουνιά,

να γυρνώ ερημοσπίτης και να λειώνω στο χιονιά.

Δεν γεννήθηκα να σέρνω κάθε βήμα μου βαρύ,

να τσακίζω και να γέρνω στον αέρα σαν κλαρί.

Νά' μαι μια ζωή το θύμα δεν γεννήθηκα,

να παλεύω για το χρήμα, που στερήθηκα.

Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ στα όνειρά σου κάρτα να χτυπώ

και τη ματιά σου ολοένα να γυρεύω.

Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ στην αγκαλιά σου μέσα να σκορπώ

κι απ’ τ’ άγγιγμά σου σαν τα τραίνα ν’…

ΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΙΑ


Άνοιξε διάπλατα
ο ουρανός τα χέρια,
χάρισε στη θάλασσα
αγάπης περιστέρια.

Ταξίδεψαν οι θύμισες
σε πέλαγα χαράς,
διαβαίνοντας τα όρια
που φτιάχτηκαν για ‘μας.

Δάκρυσε ο άνεμος
σ’ απανεμιάς μετόχι,
και το νερό ζωγράφισε
με της ζωής τη λόγχη.

Προσπέρασαν το σήμερα
του δρόμου οι εποχές,
έδωσαν το στίγμα τους
σε πύρινες στοές.

Πώς βάσταξες μωράκι μου και μ’ άφησες στ’ αγέρι

και σ’ έχω για σαράκι μου χειμώνα καλοκαίρι;

Πού νά’ ριξες τα δίχτυα σου αλλού για νά’ βρεις σκέπη,

ποιος θα' ναι στα ξενύχτια σου τα μάτια σου να βλέπει ;

Παρά τα χτυποκάρδια μου μπροστά στα σκαλοπάτια σου

ερείπιο του δρόμου

στα μαύρα τα σκοτάδια μου δεν μού’ δωσες τα μάτια σου

για φάρο κι οδηγό μου.

Μού’ χεις κόψει τα φτερά μου, τρέχουν δάκρυα ποτάμι

που δεν μού’ δειξες λιγάκι πως μ'…

Τη ρότα μου την χάραξα νωρίς

Πυξίδα είχα μόνο την αγάπη

Ταξίδεψα στο αύριο χωρίς

Της τρέλας να διαβώ το μονοπάτι

Δεν πέταξα ποτέ στους ουρανούς

Δεν ζήλεψα παλάτια ούτε κάστρα

Μεθούσα στου ερωτά σου τους ρυθμούς

Και άφηνα στους άλλους όλα…

ΣΤΟΥ ΕΣΩΨΥΧΟΥ ΤΟΝ ΜΥΔΡΟ !





Κλέβω τ' απομεσήμερο

να (σου) Γράψω δυό Κουβέντες

στου Ονείρου τα Τετράστιχα

και της Καρδιάς τους Δέκτες . . .

Την Οπτασία σου Θωρώ

μες του Μυαλού τη Θέση

κι ανοίγω την πόρτα της Ψυχής

αυτής που είχες Διαλέξει . .

Σε Χρόνο που Μεσουρανεί

ο Ήλιος και το Φεγγάρι

Δίνω στο Είναι σου Μορφή

και στην Αγάπη Χάρη . . .

Δώσε μου Συναισθήματα

να σου Χαρίσω Σχέση…

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ





Καλοκαίρι στης καρδιάς σου τ’ Άγια τα μέρη

όπου λούζονται με φως χίλιοι Αγγέλοι,

και ένας ήχος της Αγάπης που προσμένει

για να φέρει τη χαρά της ευτυχίας τη χαμένη.



Καλοκαίρι μια λάμψη κι ένα χρώμα που διαβαίνει

του Ουρανού με ανεμελιά που περιμένει,

μιας αυγής το ξύπνημα που φέρνει

τη δροσιά σ’ ένα φτερούγισμα δοσμένη.



Καλοκαίρι κολασμένοι - προδομένοι-λυτρωμένοι

σ’ ένα άγγιγμα…

Χρυσό φεγγάρι θα πλέξω

σε βαθύ γαλάζιο εργόχειρο

την καταχνιά θα κλείσω έξω

απ’ της καρδιάς τον αυλόγυρο.

Κι ένα παιδάκι θα βάλω

τη γη να παίζει στο χέρι του

κι ένα κοράσι με ζάλο

να σφεντονά το τσεμπέρι του.

Τους ήχους θα ζωντανέψω

οι ανθρώποι για να χορέψουνε

τη σκοτεινιά θ' αποπέψω

οι πίκρες να δροσερέψουνε.

Αργά να πλέει στο κύμα

θα πλέξω πλοίο σε θάλασσα,

σε κάθε μας δειλό βήμα

μια Πλατυτέρα…

Πότε θα σιγήσουν τα κανόνια,

πότε θα ξανάρθουν χελιδόνια

να χτίσουν τιτιβίζοντας φωλιές

από στέγες κάτω και μπαλκόνια

και θα πάψουν πότε τα μαχαίρια

πάνω να τροχίζονται σ’ ακόνια

με μίσος να τα μπήγουν σε κοιλιές;

Όταν λιώσουν κάποτε τα χιόνια

στις κρύες τις ανθρώπινες καρδιές.

Πότε τα λευκά τα περιστέρια

θα καθίσουν σε καθάρια χέρια

μια στάλα να γελάσει κι ο φτωχός

που από της ζωής του τα τεφτέρια

λείπει στα κατάμαυρά του…

Φωλιά μου, λημέρι, στήριγμά μου,

αύρα καλοκαιρινή,

δικιά μου, μικρή σταλαγματιά μου

απ’ τη λίγη μου ζωή.

Καρδιά μου, φωτιά στα όνειρά μου,

πάθος μου και ταραχή,

γλυκιά μου, σαν βρίσκεσαι κοντά μου

ξαναγίνομαι παιδί.

Φως μου, είσ’ εσύ το φως μου,

μα κι ο ίδιος εαυτός μου

και με κυβερνάς.

Φως μου το φιλί σου δος μου

γύρω μου σαν φύλλο δυόσμου

να μοσχοβολάς.

Φως μου, είσ’ εσύ το βιός μου,

μες στην έρημο του κόσμου…

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΛΑΝΟ



Σε πρώτο Πλάνο η ζωή

σε δεύτερο η θέση,

Ακραία πόλη η ομορφιά

και η Ακρόπολη πριν πέσει..

Μόνο οι Ήρωες μπορούν

αυτή να την κρατήσουν

είναι Ημίθεοι εκεί

που οι άλλοι θα λιγοψυχήσουν...

Κόντρα στο ρεύμα

θα σταθούν

τα χέρια θα υψώσουν

και τ' Αγιο Δισκοπότηρο

επάνω θα σηκώσουν.

Εκεί που Κρύβονται οι μικροί

και οι μεγάλοι μόνο βλέπουν,

οι Ημίθεοι ΑΌΡΑΤΟΙ θα γινούν…

Αχ νοιώσε με, νοιώσε με στο βαθύ μου σκοτάδι

μη φεύγεις, μα σώσε με, μη μ΄ αφήνεις ρημάδι.

Αχ νοιώσε με, νοιώσε με να υπάρχω ακόμα

στο λάγνο σου κλώσε με το φιδίσιο σου σώμα.

Θα γυρνώ στο κατόπι σου μιαν ολόκληρη ζήση

νά’ μαι στο γλεντοκόπι σου το γλυκό σου μεθύσι.

Να ρουφώ το σιρόπι σου στων φιλιών την πλημμύρα

και να παίρνω της νιότης σου τις δροσιές και τα μύρα.

Άγγελέ μου και φάρε μου φόβους κύματα πάρε μου,

τα σκοτάδια μου σβήνε μου.…

Έχουμε κέφια με τα σπασμένα μας κεφάλια.

Να κάνουμε θόρυβο, να παίξουμε ροκιές.

Ο Εμπειρίκος κάθεται και τρώει στραγάλια.

Εμείς με τέρμα το γκάζι και επικίνδυνες στροφές.

Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή Αδέσποτα λόγια.…

ΑΝΘΙΖΕΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ





Μες της Ψυχής τα τρίσβαθα

Ανθίζει Καλοκαίρι

και η Θάλασσα Αχολογά

στου Χρόνου το Παρτέρι . . .

Αρώματα που Απλώνονται

απ' της Καρδιάς τα Βάθη

και Αφήνονται Ανέμελα

σε ενός Παράδεισου την Χάρη . .

Ένας Σταυρός που Ακροβατεί

στης Δόξας το Σοκκάκι

και Λούζεται η Παντάνασσα

στης Πεθυμιάς το Αυλάκι . . .

Πάρε ψηλά στον Ουρανό

το χρώμα που σου δείχνει

την Κόψη που…

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν με καρτεράς στη γωνιά,

να ξεχειλίζεις με δυόσμο τον κρύο και βαρύ μου χιονιά.

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν μου δίνεις τον ώμο

για μετερίζι στην απονιά κι αν δεν μου φέγγεις το δρόμο

ν’ ανοίξω προς τα σένα πανιά.…

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΡΕΕΙ



Κοιτάζω στον Ορίζοντα

Αχνή φιγούρα η Σκέψη (μου),

Περιδιαβαίνοντας τα

Σύννεφα

ο Ήλιος στο Απένατι Βουνό Γελά...

Είναι άραγε η Ώρα των ΘΕΩΝ ;;;

Και γιατί οι Θεοί μας Καταδέχοντε ;

Ίσως γιατί θέλουν να γίνουν Ίδιοι

με μας

για μια Στιγμή ...!

Ας αυτοσαρκαστούμε

λοιπόν μπροστά τους

για να δούνε τα ενδόμυχα

της ψυχής μας.

Ακροβατόντας στο χρόνο

διψάμε για την…

Νά’ ταν πλοίο μας το μπάνιο και με μένα καπετάνιο

να σε σεργιανώ παντού

της αγάπης μας το «κάρμα» οι «σαμάν» για να’ ναι χάρμα

θα ξορκίσουν με βουντού.

Με το γραίγο, το σιρόκο θα τραβάμε για Μαρόκο,

για Κολόμπο και Μαντράς…