* 

Έκπτωτος άγγελος ανάμεσα στο πλήθος

ίσκιος μετέωρος, αέρας που γυρνά…

*

Πήρα πινέλα και βρώμικη παλέτα

να βάψω κόκκινες τις φαύλες εποχές …

ότι μου έκλεβε τις όμορφες στιγμές

να χρωματίσω της ψυχής τα μανιφέστα.



Σε μπλε καμβά με την αλμύρα ποτισμένο

της αλισάχνης πέπλο διάφανο θαμπό …

σ` ένα ντουβάρι μουχλιασμένο και υγρό

με μία πρόκα σκουριασμένη καρφωμένο.



Νεκρή εικόνα που στις θύμησες στοιχειώνει

ωχρή ανάμνηση που `καψε η φωτιά …

αφιόνι που `χυσε με λύσσα μια οχιά

στρεβλό γρανάζι που το σήμερα…

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΗΛΙΟΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.

ΣΗΜΕΡΑ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΕΤΑΞΕ.

ΣΗΜΕΡΑ ΕΓΙΝΕ Ο ΟΔΗΓΟΣ ΜΟΥ.

ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑ ΚΛΑΜΑ ΚΥΛΗΣΕ.

ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΕΓΚΛΩΒΙΣΕ.

Έκανα λάθος τόσες πολλές φορές μέχρι σήμερα και το ξέρω ήδη

 ότι σήμερα είναι σχεδόν βέβαιο ότι είμαι λάθος για σένα

 Αλλά για μια ακόμη φορά τι μπορεί να αλλάξει στη ζωή μου

 πως μπορεί να δεχθεί αυτή τη παράξενη ημερομηνία

 Είμαι λυπημένος μεταξύ των ανθρώπων που πάνε και…

Όμηρος της αλήθειας είσαι....κλεισμένη εκεί....αυτή σε έκανε να δακρύσεις, να γονατίσεις...φοβήθηκες για άλλη μια φορά να την αγγίξεις...μην ανησυχείς....μείνε εκεί...στοιχειωμένη από το είδωλο σου στον καθρέφτη, φοβήθηκες να γυρίσεις το βλέμμα σου προς το άγνωστο ....το μόνο αληθινό εξάλου που είδες, το μόνο αληθινό που αντίκρισες είναι ο φράχτης που σε πνίγει αυτή τι στιγμή, ο φράχτης που σε περικυκλώνει ....το βάλσαμο σου είναι μια φυλακή .... τι ειρωνία τελικά να σε προστατεύει αυτό που…

Το Όνειρο ξαπόστασε
και ο Ήλιος εκοιμήθει,
μες την Αυγή που πρόβαλε
μετά από Ξενύχτι.

Τα Χρόνια που μεθύσανε
πίνοντας απ’ το μούστο,
παλιάς Γιορτής που σήμερα
αφέθηκε στο γούστο.

Νύχτες Λευκές και ατέρμονες
πλανέψαν τις Ημέρες,
και τα Σκοτάδια σκέπασαν
τα Χρώματα για μέρες.

Το Όνειρο ξαπόστασε
στου Ήλιου εκεί την πλάτη,
και η Αυγή ξεπρόβαλε
δείχνοντας κάποια Άκρη.

ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΓΩΝΙΑ

ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΓΩΝΙΑ,

Ν’ ΑΚΟΥΩ ΤΗ ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΑ,

ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ,

  ΕΡΗΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙΑ.

ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΓΩΝΙΑ,

Ν’ ΑΝΟΙΞΩ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥ ΠΑΝΙΑ,

ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ,

ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΦΑΓΑΚΙ ΖΗΤΙΑΝΙΑ.…

Απ τη ζωη μου δεν θα βγεις ποτε

ζωη δικη μου και ζωη μου δυο φορες

Χαρα και λυπη μου και λυπη στις χαρες

πως να ξεχασω,πως να ξεχασω

           Ρ  Ε Φ Ρ Α Ι Ν

Τα μεγαλα ματια που με χαιδεψαν

τα ζεστα σου χερια που με αγγιξαν

Και τα τοσα λογια που δεν προλαβα

σε βαθυ πηγαδι θα το πω ποσο σ αγαπω

Απ το κορμι μου δεν θα βγεις ποτε

δικο σου σωμα και κορμι μου δυο φορες

Χαρα στον πονο μου και τραυμα στις…

 Πήρα τα μάτια μου και φεύγω

φεύγω από σένα μακριά

σαν τον αλήτη να γυρεύω

χαρά και φως στο πουθενά.

Αφήνω πίσω τα όνειρά μου

και τη χαμένη μου ζωή

τον πόνο που'χω στην καρδιά μου

κι ό,τι μου…

Κουπλέ

Το πρώτο, που αντίκρισα…

*

Μπορεί να ήταν της ψυχής τα σύννεφα

που…

*

Στάθηκα μπρος τον εαυτό μου δικαστής  

με ύφος βλοσυρό και οργισμένος,

κι όταν στα μάτια κοιταχτήκαμε ξανά

τότε τον ρώτησα ... προς τι το μένος.



Αίφνης εννόησα ποιος είμαι τελικά

τι με κρατάει δέσμιο του έλους,   

πως χάθηκαν τόσα ιδανικά ...

το ρόλο μου στη φύση επιτέλους.



Είμαι λοιπόν ένας δειλός ... κοινός θνητός,

στου κόσμου τη ροή μιά μετριότης,

της ιστορίας ο μεγάλος ουραγός  

που  θα ξεχάσει η αιωνιότης.



Ο…

ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΜΟΡΦΟ

ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΙΔΕΑ

ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΥΤΟ

ΓΕΜΙΣΕ ΜΕ ΨΥΧΕΣ

ΠΟΥ  ΨΑΧΝΟΥΝ  ΝΑ ΔΡΟΥΝ

ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΜΑ…

Στα …εκτελεστικά  όργανα  του παρορμητικού μου αυθορμητισμού  ευθύνες, δεν δύναμαι να επιρρίψω.

Συμβουλές  ίσως, μπορώ να επιδώσω δίχως …

Έδιωξές εμένα και κάλεσες κάποιον άλλον δίπλα σου, αυτόν που ήθελες χρόνια, αυτό που έιχες μέσα σου το απωθημένο σου. Ένα ερέθισμα σου έδωσε την αφορμή να ξεκινήσεις πάλι να ανατρέφεις αυτό που είχε πεθάνει ή που κοιμόταν πρίν την έκρηξη. Δεν φοβήθηκες, δεν σε ένοιξε το ήξερες θα προκαλέσει πόνο, πολύ πόνο και το έκανες, κάπου εκεί όμως δίπλα του υπάρχει και η οργή και έτρεξε να πάρει θέση αμέσως. Περίμενε ήξερε τι θα γίνει και μου το έλεγε μέσα μου, μέσα σε μία ψυχή σε ένα…

Μες στη φθινοπωρινή ανία,

λαχταρούσα την χαρά,

στης ζωής την τρικυμία,

κολυμπώ στην συμφορά.



Μια στιγμή ελπίδας,

πως…

Δεν είναι οι πέτρες που φώλιασαν τα συντρίμμια

είναι οι ψυχές οι ξεχασμένες από ορμήνια

είναι τα όνειρα που ξέπεσαν στη φθήνια

άνθρωποι αγρίμια



Δεν είναι τα στέμματα που μπέρδεψαν τις σκέψεις

είναι που αφέθηκες χωρίς να επιλέξεις

είναι οι δρόμοι που αρνείσαι να διαλέξεις 

ανθρώπων έξεις



Δεν είναι ώρα το παιδί σου να…

               Δεν έχει άστρα ο ουρανός

               δεν έχει ρόδα ο κήπος

               μήπως χαθήκανε ψυχές

               κι είναι θλιμμένες μήπως;

               Δεν είναι φώς στα πέρατα

               παντού σκοτάδι έχει

               και τι θα κάνουν οι ψυχές;

               καμιά τους δεν αντέχει

               Τα δέντρα μαραθήκανε

               κι οι λίμνες…