Γράφω σκέψεις παρηγοριάς για μένα σε μια κόλλα λευκή, το συνηθίζω πολύ απο τότε που σε έχασα που έφυγες βιαστηκά χωρίς να μου πείς τον λόγο. Ακούω την βροχή και σκάω το παράθυρο να πάρω την μυρωδιά την αύρα της μήπως και νιώσω κάτι διαφορετικό, μην τυχόν και κάτι αλλάξει. Κοιτάζω το στενό που όταν ερχόσουν μύριζε απο το άρωμα σου και ακουγόταν απο το χτύπημα της γόβας σου. Ήχος μοναδικός βήμα σταθερό που ξυπνούσε τις αισθήσεις μου. Κάτι ακούω , σαν το δικό σου και τρέχω να δω.…

Δάκρυ και γαρούφαλλό μου

κι ανθισμένη μου βιγκόνια,

έγνοια και παράπονό μου,

μακριά μου σ' έχω χρόνια .

Η προσωποποίηση είσαι

του γιαλού και της λιακάδας

του Μυστρά η βουβή καμπάνα

το γαλάζιο της…

 Ο Μεσβήνης και ,τα μπαρμπούτσαλα.

Ένας μακροχρόνια άνεργος, προσέρχεται στην εφορία, με σκοπό να επιδοτηθεί, για άσκηση νέου επαγγέλματος.

Ο υπάλληλος συμπληρώνοντας τα στοιχεία ρωτά τον ενδιαφερόμενο: Και, για ποιο, επάγγελμα ενδιαφέρεστε?

Μεσβήνης.

Μεσβήνης?

Μάλιστα.

Περίεργο! Πρώτη μου φορά, ακούω τέτοιο επάγγελμα, για περιμένετε μισό λεπτό λέει, πηγαίνοντας βιαστικά στον προϊστάμενο.

Το ίδιο έκπληκτος μένει και, εκείνος στο άκουσμα του…

      Φύσηξε αγέρας!

Φύσηξε αγέρας στη θολή πλατεία

τρέμουν στα παρτέρια , αειθαλή και κρίνα.

Μια ροδιά στο πλάι στην ανατριχίλα

στέκει αποστάτης μες στην ανομβρία.

Διαχρονικά οι χυμοί  διέπουν το κορμί τους

στα μονά ζυγά  είναι η δύναμή τους.

Βλέπουν με ευκρίνεια την κακοκαιρία

σβήνουνε με  χρώματα την μνησικακία.

Με την μνήμη  αντάμα  στο στροβίλισμά του

και το ντιενέι στους  σομόν…

Κουπλέ

Με την φίλη μου …Σοφία…

Ναυαγησες στον ταφο σου

κι ουτε μια ασπιδα τριγυρω

κανεις πως εισαι ακομα νεκρος

φυσα το καντηλι μην εμβαθυνουν...

κι επανελαβε ναυαγε ... μεσα σου

- Αιμορραγω την αγαπη της πολιτειας

...

Σταματησε στην ακρη κουρασμενος

ανθρωπινη η αλυσιδα μπροστα και πισω

απο σταυρους…

Dimenticanza

( Λησμονιά )





Βούτηξα στην θάλασσα

της λησμονιάς και …

Σε ξέχασα....



Αυτά που μοιραζόμουνα

μαζί σου τα…

Πέταξα…



Κοχύλια που θάφτηκαν

μέσα στην άμμο..

Οι αναμνήσεις ....



Και η βουή του ανέμου..

τις σκέπασε..

Για πάντα...



Σύννεφο μουντό…

το χαμόγελο μου..



Βροχή γεμάτο…

Έπεσε στη γη..

Την πλημμύρισε..



Λουλούδια μαραμένα

Τα φιλιά μας..

Πεταμένα κάτω…

Ένα σπίτι στην άμμο χτίζεται,

μια μακρόχρονη αγάπη γκρεμίζεται,

ήταν αυτός ο απατηλός έρωτας,

μια οφθαλμαπάτη θανατηφόρα κρύα,

σε μπουντρούμια κλεισμένη οπτασία.



Συντρίμμια θρύψαλα κομμάτια,

έγινε η καρδιά από γινάτια

κ’ έφυγε η έρμαιη μακριά ,

στης μοίρας τα μονοπάτια,

κρυφοκοίταζαν μισάνοιχτα ματιά.



Οπτασία του ελέους δοσμένη,

μέσα σε νάρκη πεσμένη,

στα μάτια αυτά τα φθονερά,

που κυριαρχούσε η…

Ένα Αστέρι της Βροχής

και ένα λουλούδι Παραδείσου,

που κάνουν πάντα συντροφιά

μες την Καρδιά του Νου σου.



Τα Όνειρά σου τα όμορφα

τα Βράδια που κοιμάσαι,

όταν ανοίγει ο Ουρανός

και δίπλα του θε νάσαι.



Μια πινελιά η Σκέψη σου

στο χρώμα των ματιών σου,

εικόνα Αγιοστάλακτη

που βρίσκεται εντός σου.



Αγάπη είναι η έκφραση

στα μάτια όταν κοιτάζουν,

ο Κόσμος σου τον Κόσμο μου…

ΚΑΤΣΕ  ΦΙΛΕ

Κάτσε δίπλα να τα πούμε,

Ξέρουμε και αγαπούμε,

Τέτοια δυνατή φιλία,

Δεν χαλούν τα μεγαλεία.

Στα μάτια ας ιδωθούμε,

Ολόψυχα να ευχηθούμε,

Στο Θεό μας τον Πανάγιο,

Να βρίσκουμε το κουράγιο.

Κάτσε μαζί να τα…

Σαν δυό σταγόνες του νερού

που αγγίζουνε το σώμα,

μοιάζει η δική σου η καρδιά

που αλλάζει σ’ ένα χρώμα.



Κι όταν λειώνουνε απ’ τα βουνά τα χιόνια

ποτάμι γίνεται η ζωή,

κι η ομορφιά της Άνοιξης

χαρίζει χελιδόνια.



Κάνε το χρόνο σου σταυρό

και διώξε του κακού τη φόρα,

πάρε στα χέρια σου Θεό

και δώσε του καλού την ώρα.



Κι ο ήχος που ακούγεται

στο θρόισμα των φύλλων,

γίνεται…

Δε βλέπω την στιγμή τώρα,

στα ματάκια σου τα καστανά,

της αγάπης να ‘ρθει η ώρα,

η καρδιά δεν άντεχε άλλο να πονά.



Του…

Φως


Φως φώώώώς 
περισσότερο φως
άπλετο εωθινό κι ανέσπερο
αστραπή κεραυνός
να σκίσει τα σκοτάδια της άγνοιας
να διαλύσει ίσκιους και φαντάσματα
να φωτίσει την πλάση
να λάμψει η αλήθεια καθαρή και γυμνή
ν’ ανοίξουνε τα μάτια μας
να ανοίξουν τα μυαλά μας
να φωτιστούνε οι ψυχές
ν’ αναθαρρήσουν οι καρδιές.

                               17 Ιουλίου 2013 Σελ              

Ένας κόσμος μεγάλος που χάνεσαι,

ένας κόσμος μεγάλος με αμέτρητους θησαυρούς που λησμονάς,

ένας κόσμος που σε καίει, σε τραντάζει, σε κάνει να τρέξεις.

Σαν να κάθεσαι στα αγκάθια του,

τώρα τελευταία... έτσι γίνεται.

Σε πληγώνει... σε πονά...σε…

ΑΜΑ ΔΕ ΣΟΥ ΓΕΜΙΖΩ ΤΟ ΜΑΤΙ

Είδες μένα για σακάτη,

Να σφυρίζω στο σοκάκι,

Η ψυχή μου είναι κεφάτη,

Απέξω στο δικό σου σπιτάκι.

Άμα δεν σου γεμίζω το…

Ὁ οὐρανὸς ἀντανακλᾶ ἀνάποδα τὴν πόλη

Τρελὴ ἡ Παναγία σαλαγεῖ τὰ φεγγάρια της

Ἀπ’ τὶς τρύπες π’ ἀφήνουν τὰ πέλματά της στὴν ἄσφαλτο,

Εἰσδύει ἀπόκοσμο φῶς.

-«Θέλω μιὰ κόρη ἀπὸ σένα,» μοῦ λέει

Γαμιόμαστε στὰ ὄρθια σὲ μιὰ οἰκοδομὴ

Μέσα στὴ διάφανη κοιλιά της,

Ἥλιοι κι ἀστέρες περιστρέφονται.

Στοὺς δρόμους…

Σε μάτια που, δεν βλέπουνε

ασχήμια, δεν υπάρχει…