ΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

Στου Χριστού το συναπάντημα,

Μια Κυριακή ξημέρωμα,

Ρώτησα αν το κατάντημα,

Θα έχω πάντα λέρωμα.

Στου Χριστού το συναπάντημα,

Μια Κυριακή ξημέρωμα,

Παρακάλεσα να βρω κράτημα,

Και να νιώσω ημέρωμα.

 …

Mην ρωτήσεις   εμένα τι φταίει

Που η σκέψη μου είναι  κοντά σου,

Ούτε εξηγήσεις πολλές να ζητήσεις 

αν κάποτε μπω στα βαθιά όνειρά σου.

Τις νύχτες ο Νους ταξιδεύει

Ελεύθερος κάνει ταξίδια

Ελπίδες και όνειρα σμίγουν 

χωρίς συστολή/..  και παίζουν  παιχνίδια

Εμπόδια χάνονται, ..τα Μη  και τα..Πρέπει

Την σκέψη αυστηρή λογική… Δεν  Διέπει..

Μην ρωτήσεις λοιπόν γιατί γράφω δυο λέξεις

Της καρδιάς τον…

ΖΗΤΑΣ ΝΑ ΤΟ ΛΗΣΜΟΝΗΣΩ

Μου λες

Το σφάλμα σου να μη μετρήσω,

Και ζητάς να το λησμονήσω,

Τώρα πώς να πάω πίσω,

Μ’ έκανες να σ’ αγαπήσω.

Μου λες

Τα ρέστα να μη σου ζητήσω,

Σωστά ας τα υπολογίσω,

Ντροπή θα το θεωρήσω,…

Επίλογος.

Δυστυχώς.

Αυτά,

τα κλεισμένα εδώ,

τέρατα,

είχαν αρχή,

μέση και τέλος.

Απλώνονταν σε χάρτινα αδιέξοδα,

έφτιαχναν ακίνδυνες αγωνίες

και ψευδαισθήσεις,

επιβίωναν,

πλήρως εξαρτημένα απο μιά πρόθεση.

Υπάκουαν σε μια τελεία...

Δάκρυσαν τα πέλαγα

απλώθηκε η Γη,

άνθισαν τα όνειρα

χάρηκε η ζωή.

Μέθυσαν τα σύννεφα…

Ο Εωσφορήμ  στην ξαφνική του έπαρση  βλέποντας  και  κάτι ανάμεσα  στα υπόσκελλα  του  να υπερμεγεθύνει  έκανε μερικά  βήματα  πίσω  λέγοντας ταραγμένος.  Τι , που το πας?  Δεν πιστεύω  να σου περνά απ’ το μυαλό….

«Ο Βελζεβούλης  που τον είδε  να  βάζει την ουρά  στα  σκέλια  τρομαγμένος, έσκασε  στα γέλια  πριν  του φωνάξει.

Ξεχειλωμένε  παχαιοεντερίτη,   μη φοβάσαι  και πλησίασε, σήμερα δεν αιμομικτιάζω!  Και, πού σαι.…

Κι  αν  μ`όσα  λέω ... μοιάζω  κάπως  γραφικός

αλλόκοτος  και  νεραϊδοπαρμένος,

συνήθισα  στου  κόσμου  τον  κατατρεγμό

ένας  τρελλός  απελευθερωμένος ...

 ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 24 Σεπτέμβριος 2011

 Τρελός αυτός που δεν ζυγίζει το μυαλό

δέχεται μήνυμα μονάχα από την καρδιά του

φτιάχνει παλάτια από χαμόγελα παιδιών

δείχνει ανέμελα πια είναι τα εσώψυχα του

Στα ζώα φέρεται…

Στου μυαλού τις άναρχες σκέψεις.

Στη μέγγενη των αναμνήσεων.

Στον ασφυκτικό κλοιό του πρότερου ξαναγυρνώ.

Νύχτες ρημάζουν τη φέξη της μέρας προσφέροντας ρίγος και σπασμούς!

Νοερό ταξίδι στο χθες της ντροπής.

Όνειρα και ελπίδες βυθισμένες σ' αυτό που δεν  θά' πρεπε νά' χε συμβεί.

Κλείνω τα μάτια και ανακαλώ τη φρίκη του ανεκπλήρωτου πόθου.

Μια εικόνα πίσω απ' την  καριόλα με το μπλέ σεντόνι ποτισμένο με ίδρωτα.

Η ματιά του cencor vitae,…

*

Σε  βράχο  άνυδρο, σε  φύκια  ριζωμένος

φάρος  που  ορφάνεψε  πριν  τέρμηνα  επτά,

δειλά  προσεύχονταν  με  ρήματα  σεπτά

από  βροντές  κι  αστροπελέκια  σμιλεμένος .

Κορμί  που  έσκαψε  το  πελαγήσιο  μένος

βουβός  αγνάντευε  τ αγέρωχα  σκαριά,

που  `φευγαν  κι  έρχονταν  από  την  Μπαρμπαριά  

αρχαίων  άστρων  την  φεγγοβολιά  λουσμένος.

Ρωδιούς …

Τα σύνορα της λογικής που δεν σταμάτησαν χρόνια διαμαρτυρίας

τα μονοπάτια της σιγής δεν οδηγούν ποτέ στην ευτυχία

παράπονα μιας βραδιάς που  περιέχουν πόνο

τη λύση δεν την βρήκανε και ας ψάξανε στον χρόνο

λόγια μεγάλα λέγανε μα δίναν τόσα λίγα

 η είσοδος τους δωρεάν μα εγώ  ποτέ δεν πήγα

πολλοί τους ακολούθησαν να βρουν την ευτυχία

για αυτό δεν ξέρω αν θα βρουν καμιά δικαιολογία

Χρόνια με φθήνια πλούσια πέρασαν θα…

Πολύ απέχει απο έναν συμβατικό τριγμό.

Η ταραχή που προκαλεί,

έχει περάσει απο ξηρά

και δαγκώνει,

κάτω από τη ψυχή.

Τέτοια ώρα,

νομιμοποιείται το ξέσπασμα υποψιών.

Όμως όχι...

Στην εγκαταλελειμμένη παιδική χαρά,

απέναντι,

ταλαντεύεται,

σε σκουριασμένη κούνια,

το κλάμα που πάλι εξόρισα.

Νότα ποιητή !

Καιρός , μας ήρθε τη στιγμή

Που σκέπτεται ο λαός

Πεζά να πάει γι όργωμα

Ή με του νου το φως ;

Εκεί που εκαρτέραγε

Ν` αστράψει ο οβολός

Του `ρθε και κατακέφαλα

Ο φόρος ο στραβός .

Επήρε την απόφαση

Να σπείρει με στοργή

Στα εσώψυχα φθινόπωρα

Δίχως  χρονοτριβή 1

Να `χει νωρίς  το αίσθημα

Η αγάπη της βροχής

Nα σκάσει φύτρα εύφορα

Να…

*

Αγιάζι  σουβλερό  τρυπάει  το  κόκκαλο ,

μια  ηλιαχτίδα  διώχνει  το  σκοτάδι ,

βαθειά  σιωπή  παντού , τριγύρω  πέλαγος ,

γυαλίζει  ο  Βόσπορος  μαύρο  πετράδι .

Αυτό  που  βλέπω  του  Ελ  Γκρέκο  ζωγραφιά

η  θάλασσα  τον  πλάστη  της  δοξάζει ,  

τα  πριγκιπόνησα  τριγύρω  σαν  παιδιά ,  

η  μέρα  έρχεται , ξύπνησε  το  μπουγάζι .

Βυζαντινές  μορφές   που  αναστήθηκαν…

*

Στη  μέση  του  Ειρηνικού  σ` ένα  γκρίζο  καράβι ,

ο  γέρο  ναύτης  σκεπτικός  τον  μουσαμά  του  ράβει .

Εικόνες  του  παλιού  καιρού  που  ζουν  στη  φαντασία ,

όταν  παιδί  ταξίδευα   στη   νότια  Ασία .

Οι  κουραδόροι  γέμιζαν   παλέτες  και  κασόνια  ..

ήταν  αλλοιότικα  πολύ  της  νοιότης  μου  τα  χρόνια .

Τα  πλοία  έμεναν  πολλές  μέρες   σ` όλα  τα  πόρτα

και  ο  μαρκόνης  έπερνε  κι  …

Σκίζεις χαρτονομίσματα φτύνεις τους βασιλιάδες

πόρτες ανοίγεις φυλακών ο ήλιος για να μπει

χάδια χαρίζεις στους λεπρούς παίζεις με μασκαράδες

απόκληρη  σε όρισαν και αντικοινωνική

Ψυχή  μου απροσάρμοστη τσιγγάνα

που βολοδέρνεις όπου θέλεις και αγαπάς

μην τους θυμώνεις που σου φέρονται σαν ξένη

τούτος ο κόσμος δεν γεννήθηκε για μας

Θεού δοτούς εκπρόσωπους  δίχως αιδώ χλευάζεις

γυμνή πλαγιάζεις δίπλα τους  κλαίνε…

Η παρτίδα βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο.

Ακριβώς εκεί όπου λιώνει

η εικόνα και ο ήχος του ρολογιού,

οι σειρές,

οι τακτικές,

οι πρακτικές λεπτομέρειες,

κι απομένουν ακηδεμόνευτοι οι πεσσοί

ένας δίπλα στον άλλο,

με τη γαλήνη

ν' ανακαλύπτει την επιβίωσή της

και στη λευκή και στη μαύρη αρμονία.

Το εκατέρωθεν ματ,

χωρίς κινήσεις.