* 

Με  ρυμουλκό  σε  σύρανε 

στου  άπειρου  την  άκρη

στων  Σαργασσών  την  θάλασσα

στις  όχθες  στου  Ευφράτη.

Σκαρί  που  νύχτα  σμίλεψαν

επτά  χιλιάδες  Κάποι,

στοιχειά  τ` αλυσοδέσανε 

σε  μήκη  και  σε  πλάτη.

Του  Αμαζόνιου  Τουκάν

φως   της   Καληδονίας,

ανατολή  του  Βόσπορου

γη  της   Παταγονίας.

Στου  χρόνου  το  αρχιπέλαγος

έρμαιο …

Με πλήγωσα όταν σταμάτησα να πιστεύω 

σ' εμένα.

Όταν στη δύναμη κάποιου άλλου αφέθηκα

δεν μπόρεσα να σταματήσω την καταστροφή.

Σαν κύμα ασυγκράτητο μού πέταξε

ό,τι βαθιά μέσα μου κρατούσα 

και τρόμαξα στην άδεια μου τη θέα !

Με πλήγωσα όταν σταμάτησα να πιστεύω

στους άλλους.

Σαν άνεμος τους φέρθηκα σκορπίζοντας

τα φύλλα τους μακριά…

ΦΤΑΝΕΙ

Βουβά δάκρυα στα μάτια,

Η καρδιά μου σε κομμάτια,

Και στα χείλια μου αλάτια,

Όσα μου έταζες παλάτια.

Φτάνει πια τόσο φαρμάκι,

Στο φτωχό μου το κορμάκι,

Αν σου καίγεται καρφάκι,

Που με έχεις αδερφάκι.

 …

*

Γνωρίζoντας ότι τα περισσότερα άτομα της γωνιάς μας είναι ψαχνόμενα, σκεπτόμενα και συνειδητοποιημένα ... χαίρομαι που έστω και έτσι με κάποιο τρόπο μπορούμε και επικοινωνούμε ...

Εύχομαι να είσαστε καλά ... και να δημιουργείτε !!!


Θέλω παράλληλα να σας χαρίσω ένα μελοποιημένο τραγούδι, αφιερωμένο σε όλες και όλους ....

Χα χα χα !!! μην ανησυχείτε ... δεν το έγραψα ακόμη !!!

Με αγάπη

Γιάννης

Απροσδιόριστο θρόϊσμα.

Κρύβει ίσες πιθανότητες

για τον απαλό άνεμο

και για το σύρσιμο της οχιάς.

Σε ανύποπτη στιγμή,

όπως αυτή,

γεννα θωρακισμένο δίλλημα,

την ώρα που,

πρό της ταπεινωτικά παθητικής στάσης,

παίζονται κορώνα γράμματα

εντυπώσεις-φαντάσματα,

καθώς δεν υπάρχει η γεύση τους

στη γλώσσα,

ώστε να γίνει κατανοητή

η γραφή,

που επιχειρεί το Είναι,

προς τη γαλήνη.

Μην αφήσεις τα 'νειρά σου

να ξεφτίσουνε στο χρόνο

να σε πνίξουνε στον πόνο

και να φύγουν μακριά σου

Ούτε τον πικρό καημό σου

την αγάπη σου να σβήσει

την ελπίδα σου να…

Ρύποι ήχων, ρύποι στίχων,

ρύποι  ευτελών εντύπων

γενικώς, κραιπάλη ρύπων

αυτοχθόνων  και  εποίκων.

Κατασκηνωτών κακίστων

ρύποι,  ατέλειωτων  αχρήστων.

Δυσωδία εσμών  μεγίστων…

*

Τ` άγουρα  χρόνια  της  οργής  και  της  ανάγκης

κείνες  τις  μέρες  της  εφηβικής  σιωπής,

των  ενοχών ... της  ανεξήγητης  ντροπής

πέτρινα  αλώνια  που  πλημμύριζε  ο  Γάγγης.

Αλλότριων  περγαμηνών  και  πρωτοκόλλων

έρμαιος  στο  κυκλώνειο  παράδοξο,

τέλος  κινδύνεψα  να  έχω  άδοξο…

Στο πρόσωπό του ένα σημάδι δεν έχει σβήσει

και μια εικόνα μέσα στη σκέψη τού ’χει αφήσει

εκείνος τότε δεκαοχτάρης στον Αμαζόνα

και από τότε έχει περάσει μισός αιώνας

εκείνη νέα, κορμί φιδίσιο, πολύ ωραία

πήγε κοντά του και στο κρεβάτι κάναν παρέα

δεν είχαν όρους ούτε αγάπες και υποσχέσεις

λεύτερες ήταν…

Ό,τι ξεχειλίζει

απο τη διάθεση,

στάζει

στην ανάγκη.

Έτσι,

η κλεψύδρα

της αλληλοσυμπλήρωσης,

μένει γεμάτη

με την απαραίτητη άνωση,

όσο οι αρχέγονοι φόβοι

βαθαίνουν,

περνώντας απο τα βράδια,

στις νύχτες.

Ταξίδεψαν τα όνειρα

στου χρόνου τα στενά

και γίνανε διάφανα

της μοίρας πρωινά.

Πέσανε τα όνειρα…

*

Μας  πήρε  και  μας  έσυρε  ο  γραίγος  απ`  την  πλώρη

τ` απρόσμενα  μας  έφερε  ο  μπάτης  στην  ακτή,

κι  όπως  το  κύμα  έλουζε  τ`άσπρο  σου  μισοφόρι

δυό  λόγια  σου  ψιθύρισα  με  πάθος  στο  αυτί.

Σε  φως  κι  ασήμι  λούστηκες, γυμνή ... παραδομένη

στ` αστείρευτου  του  πάθους  σου  την  άκρατη  ορμή,…

Θέλω να μεταλάβω ευλαβικά

κάθε σταλαγματιά απ` το κορμί σου ,

όταν του πόθου μας σιγήσει η φωτιά

και γίνουμε οι ουραγοί του παραδείσου .

Θέλω κομμάτι σου να γίνω και μετά

σ` ένα βυθό να ξεχαστώ και να κοιμάμαι…

Ατέλειωτα λόγια αέρας

ξεχνιούνται στο τέλος της μέρας…

-υπέρτατε τα μάθατε?

-τι να μάθω,σύντροφε Μόσιαλε ?

-ένας καρχαρίας στις Σεϋχέλλες..

-πού είναι οι Σεϋχέλλες ?

-εκεί που πάνε για τρέλες, φώς ιλαρό…

Ανατροπή δεδομένων.

Μια νέα,

απρόσβλητη προοπτική,

στέκεται σιγά σιγά

στα πόδια της.

Κάποιες επιβεβαιωμένες προβλέψεις

την ευνόησαν.

Απόκτησε

ένα κάποιο ύψος,

που ξεπερνά εμφατικά,

τον θλιβερό κι αδρανή,

εξαιτίας μιάς στείρας αναμονής,

μέσο όρο των απογοητεύσεων.

Πλέον,

δε γίνεται

να αγνοηθεί απο τις ελπίδες.

Είναι αρκετά,

αν και αφύσικα,

αναπτυγμένη,

για να…

Εδώ ο αέρας κουβαλά μια σκόνη

 που όλο σε λούζει –

 που όλο σε καίει –

  που τιμωρεί .

  Μνήμη θολή άξαφνα γίνεσαι για κάποιους δρόμους μακρινούς

  που ακόμα σε θυμούνται .

  Σε λίγο θα ‘σαι λήθη

  ύστερα στεναγμοί .

  Βήματα ίδια και απαράλλαχτα με χθες και έναν αιώνα πιο πίσω .…

θάθελα νάχα  δυό καρδιές

τη μιά να σου τη δώσω,

πριν αποδράσει η ζωή

και να στη  διασώσω

θάθελα νάχα δυο ψυχές

τη μιά σ εσέ να…