Το μεγάλο ΝΑΙ  ή  το μεγάλο ΟΧΙ

                    ‘’Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

               που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι

               να πούνε.’’                                         Κ. Καβάφης

 



Αυτά μας είπε ο…

Σαν γλυκό του κουταλιού οι λέξεις,

τις βάζεις δίπλα, δίπλα και σε ταξιδεύουν

σαν την βαρκούλα που κυλά

μέσα…

ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ

Κυλούν αργά οι νύχτες,

Κολλούν οι ωροδείχτες,

Όπως τους φτωχούς σπουργίτες,

Τους νοιάζονται οι προφήτες.

Με ολόλευκη την κώμη,

Ας μην γέρασαν ακόμη,

Μείνανε άδειοι οι δρόμοι,

Δεν φανήκανε ταχυδρόμοι.

Περνούν βαριά οι νύχτες,

Με τους πόνους ξενύχτες,

Παρέα με άλλους αλήτες,

Ακατοίτοικοι πλανήτες.

Δεν αλλάζουνε την γνώμη,

Όλο ζητούνε συγγνώμη,

Υπάρχουν άγραφτοι…

Άρπα της Έρεβος τ’ αδράχτι και τον αργαλειό

Γνέσε του Ήλιου τις αχτίδες

Ύφανε τα οράματα, να λαμπυρίσει το δέρας

Άντλησε τ’ άπλυτα νερά από του Ωκεανού

τα σωθικά

Πόζευξε τις μακάριες Εσπερίδες, την Εστία…

αυτο που ζουμε μας σκοτωνει

σαν ονειρο εφιαλτικο τους

υπνους μας στοιχειωνη

ως ποτε θα ζω στην αμφιβολια

στο μαυρο βαθυ το χαος

ψαχνω στα ονειρα το φως

μα δεν το βλεπω

νιωθω κουρασμενος απο ολα αυτα

η ελπιδα για κατι μαγικο εχει χαθει

μα παντα θα ελπιζω πως τιποτα

δεν εχει χαθει για παντα

αυτο που ζουμε μας σκοτωνει

το ονειρο αυτο το εφιαλτικο

ή μηπως δεν ειναι…

«ο κόσμος μας συνεχώς βαθαίνει,

καθώς πολλά γίνονται ορατά και τ’ αόρατα πληθαίνουν»

Εκεί στο τόπο όπου γεννήθηκα

στην απάνω γη των κρατερών,…

Θα βρεθούμε στην γη που μας γέννησε.
Ωχ αδέλφια η ώρα μας φτάνει.
Κάποιον χρόνο το μάτι ατένιζε
μια γροθιά υψωμένη, στεφάνι.

Θα βρεθούμε στις γούβες που πίναμε,
το καθάριο νερό που κυλούσε,
με τις χούφτες στους άλλους το δίναμε,
με ψιθύρους σε μας τραγουδούσε.

Στις αυλές θα βρεθούμε που ζήσαμε,
στα σοκάκια που οι μνήμες χορεύουν,
στους χωμάτινους πύργους που στήσαμε
και οι θρόνοι, αδειανοί μας γυρεύουν.

Έλαχε, δεν ήταν σύμπτωση αλλά εύνοια, να βρεθώ πάνω στο ιερό σου σώμα άγια Δήλος, καταμεσήμερα μες στο λιοπύρι του καλοκαιριού. Σκίρτησε η καρδιά μου στη βοή του πετροτζίτζικα και της ακρίδας που ωσάν κύμβαλα ακούγονταν σπονδής και θυσίας επάνω στο βωμό του Πανθέου.

Το’ δα το φως θεόλουστη Δήλος, το άγιο που με περίσσια στοργή…

ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΓΙΑΤΡΕΙΑ ΜΟΥ

Πότε θα βρω την γιατρειά μου,

Να ποντάρω στα χαρτιά μου,

Ν’ ανυμνώ την Παναγιά μου,

Να πίνεις στην υγειά μου.

Πότε θα βρω την γιατρειά μου,

Στην ζήση την μητριά μου,

Μην κυλούν τα δάκρυά μου,

Και κοιτάς από μακριά μου.

Πότε θα βρω την γιατρειά μου,

Να σου δώσω την πρωτιά μου,

Να πάρεις την άδεια μου,

Να φυλάξεις τα κλειδιά μου.

Πότε θα βρω την γιατρειά…

Αίμα δίχως χρώμα, νιό αίμα βοερό μελισσολόι

αστέρευτα πηγάζει μέσα από τη σημαδούρα του αιμοδότη.

Βύζαξε βότσαλο μέχρι να γίνεις  τα όρη - οι Ψηλορείτες, θα πει,

και…

Οδύνη.

Ψυχρό λευκό,

δέρμα χλωμό,

γυμνά σώματα,

παγωμένα και λαβωμένα από ρόδινα αγκάθια

βυθισμένα στο αίμα της ισχνής ψυχής τους. Άνθη,

φυτά αναρριχώμενα,

σμήνος από χρώματα,

τα παγιδεύουν και τα αιχμαλωτίζουν στο βάθος των σκέψεων τους.

Ουρλιάζουν για την ζωή τους κάτω από την ματωμένη σάρκα τους

και μπήγουν τα νύχια στα σωθικά τους.

Κόκκινο τοπίο με στάλες πόνου

και ένα μαύρο σύννεφο γεμάτο μίσος…

3ο βραβείο

του 4ου

Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ

(Μάιος 2015)

Χιόνι

Σπογγισμένο αίμα

που στράγγιξε

κι έγινε λάβα που καίει

στα σπλάχνα της.

Κάποτε,

μέσα απ’ τις ρωγμές του σώματός της,

γίνεται γραμμή κόκκινου μολυβιού.

Καίει ό,τι την πόνεσε.

Κι ύστερα

στάχτη

και χιόνι που πέφτει στο έρημο σπίτι.

Βροχή

Κάθε χρόνο

την ίδια μέρα,

μικρή…

Έπαψα να ονειρεύομαι τους τελευταίους μήνες

όπου οι μέρες τελείωναν σε ένα μαύρο κύκλο.

Έτσι ήταν το δείλι μας,

ένα τεράστιο μαύρο δάκρυ μέσα στην μελαμψή αγάπη μας.

Χάνουμε τους χρόνους σας,

μετανάστες σ΄ ετοιμόρροπα σκαριά,

με το ένα πόδι στην μπλε βελούδο της θάλασσας

και το δεξί να κρατιέται με το καρφί της ζωής σταυρωμένο στο ξύλο.

Χάνουμε τους μήνες μας,

σφαγιασμένα όνειρα μπροστά από τους δέκτες ,

μιας οθόνης θαμπής

έτοιμοι με…

Σε μια πόλη που, με ματώνει

σε μια αγάπη που, με πονά,

σ’ είχα  δώσει ψυχή μου όλη

γι’ αυτό ο πόνος, δεν μου περνά.

Σαν  αγκάθι εκείνη η  αγάπη,

αγκυλώνει κι’ ανησυχώ

και, στην πόλη που, με πληγώνει…

Της το κανανε το χνερι

Τη χορεψαν τσιφτετελι

Της στερησανε μια δοση

Δεν μπορει ν ανταποδωσει

Κι εχει γινει στο κουτουκι

Το κεφαλι της μπουζουκι

Σηκω πανω το κεφαλι

Βγαλτο μεσα απο τη ζαλη

Θα πεθανεις τωρα πια

Αν δεχθεις πως ειν…

χωρὶς πληρωμένη καὶ πρόστυχη διαφήμιση,

πῶς θές, βρὲ τοῦβλο, νὰ βρῶ στὸν ἥλιον ἐκτίμηση;

Ἄν ὄντως, NANDROS, σ' ἀρέσουν τὰ γραπτά μου καὶ μοῦ βγάζεις τὸ καπέλο,

μὴν τὸ ξαναφορᾶς,

κι' ἐν εἴδει προσφορᾶς,

γύρνα μάζεψ', ἔστω καὶ δεκάρες.

Τὶς κριτικές σου κάνω γαργάρες.

Ἀλλά, τοῦτο μόνον, δὲν μοῦ φτάνει, θέλω…