Θα βρεθούμε

[Δημήτριος Γκόγκας]

Θα βρεθούμε στην γη που μας γέννησε.
Ωχ αδέλφια η ώρα μας φτάνει.
Κάποιον χρόνο το μάτι ατένιζε
μια γροθιά υψωμένη, στεφάνι.

Θα βρεθούμε στις γούβες που πίναμε,
το καθάριο νερό που κυλούσε,
με τις χούφτες στους άλλους το δίναμε,
με ψιθύρους σε μας τραγουδούσε.

Στις αυλές θα βρεθούμε που ζήσαμε,
στα σοκάκια που οι μνήμες χορεύουν,
στους χωμάτινους πύργους που στήσαμε
και οι θρόνοι, αδειανοί μας γυρεύουν.

[Παντελής]

γιατί αδελφέ μου δεν τραγουδάμε να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο,

αλλά για να σμίξουμε τον κόσμο.

σ.σ: αυτονόητο το στιχάκι είναι του ποιητή Γ. Ρίτσου.