πατέρα μ ακούς?

-σ ακούω Μαργκαρετομούρη μου!

-το υπερψηφίσανε το Μεσοπρόθεσμο !

-όλοι ?

-εκτός απο ένα τυφλό !

-μπράβο του !

-γιατί «μπράβο του» πατέρα?

-γιατί είναι ο μόνος που δεν χρειαζεται μπαστουνάκι !

-μα πως δεν χρειαζεται,δεν καταλαβαίνω?

-γιατί βλέπει με τα μάτια της ψυχής βρε ζούδι !

Μαράκος

Αλλάζει

ο ρυθμός των κυμάτων.

Κάποιο βλέμμα,

εντελώς ξαφνικά

κι ενωπιόν τους,

ζήτησε

την κατάλυση ενός ορίου.

Χτυπώντας

πάνω στη σάρκα,

συγκλονίζονται

απο το καρδιοχτύπι,

κι επιστρέφοντας,

παίρνουν μαζί τους

μιά ένεση λαχτάρας

για λογαριασμό

όλων

των επιθυμιών

που ταξιδεύουν στ' ανοιχτά.

Εδώ...

ανατριχιάζεις.

Είναι μέρος

πατημένο

απο παλιό φιλί.

Εδώ...

πονάς.

Υπάρχει κατάλοιπο

κάποιας

παλιάς σκληρότητας.

Εδώ όμως,

στο ύψος

των ματιών σου,

είναι σίγουρο

πως δε νιώθεις τίποτα,

γιατί

όταν κοιτάζω μέσα τους,

βλέπω

πως η αντανάκλαση

του ειδώλου μου,

δεν τρεμοπαίζει,

μη βρίσκοντας προφανώς,

την απαραίτητη υγρασία.

Κουπλέ

Δεν θέλω να σου τάξω

μεγαλεία

κάθε  δεσμό που κάνουν

να ματώνει.

Σου τάζω τα μικρά

και τα οικεία,

που δένουν την…

Τ’ Αγιάζι Μεσουράνησε

και το Λιοπύρι Κλαίει,

(είναι) τα’ Απόβροχο που Γέλασε

και μια Δροσιά που καίει.

 …

Με τη βροχή να πέφτει

στην άσφαλτο μ'ορμή

και 'γω μες τον καθρέφτη

να βρίζω με οργή…

Πάντως,

τα χέρια

έχουν

τις πιο βαθιές,

πάνω μας,

ρυτίδες.

Έτσι ήρθαν στον κόσμο,

σημαδεμένα,

χωρίς να τραυματιστούν,

απο τις κοφτερές πλευρές του,

πριν τον ξεχάσουν

και να τον μάθουν ξανά,

εν μέρει,

στο σύνολο μιάς ζωής.

Έχοντας

το πλεονέκτημα της επαφής,

όντας απαραιτήτως

δικαιότερα των ματιών,

καθώς

απο πάνω τους

ξεκινά,

βάσει περισσότερων…

Στο ποιητικό στερέω--

μία νέα Δημουλά

ανατέλλει ε ο έ ο

και τις μηχανές φουλά---





Νέα ρεύματα και τάσεις

είναι πλέον της μοδός.

Απ' τα γέλια για να σκάσεις

βρίσκομαι επί ποδός.





Ήταν να μην πάρω φόρα,

ελευθέρως θ' αραδιά--

δέκα στρέμματα την ώρα,

εκατό κάθε βραδιά.



Τέλος στα παρωχημένα,

τα στιχάκια της πεντά---

η μολύβα και η πένα

ελευθέρως θα κεντά.

Ρεφρ.

Ε ρε και τι θα κατεβά

ο νους στο…

Ποιος να μας το’ λεγε μα ποιος;

Πως θα ερχόταν ώρα,

Που θα μας κλέβανε το φως,

Τα όνειρα , τη Χώρα!

΄Ότι θα παίζαν ταμπουρά

Στις πλάτες τις δικές μας

Πως θα μαζεύαν τον παρά

Και στο σφυρί θα βγάζανε,

Το μέλλον, τις ζωές μας!

Προδώσανε το όνειρο,

Προδώσαν τον…

Δε βλάστησε το δάκρυ.

Το έδαφος

της ευγενικής κατανόησης,

ήταν άγονο.

Άλλωστε,

σε κάτι άλλες στιγμές,

πιο μουσκεμένες

απο το σπαραγμό,

έσπειρα

το πάθος μου.

Είναι τ' ανθρώπου η ζωή

σαν καρπερό περβόλι...

Λούλουδα όμως δεν ανθούν

αν πρώτα δεν ξεριζωθούν

ακάνθοι και τριβόλοι

Οι σπόροι δεν ανθίζουνε

ποτές "εδώ και τώρα",

γιατί οι χρόνοι ορίζουνε

και οι καιροί σφραγίζουνε

της άνθησης την ώρα

Η πάλη με τους παγετούς,

τ' αγκάθια και τ' αγρίμια,

είναι το μόνο που μπορεί

μες απ' του περβολιού τη γη

να σβήσει την ασκήμια

Και…

Παραλίγο

να κάνω τα πάντα,

αλλά ο ίσκιος

της επιτυχίας,

ήρθε νωρίτερα.

Απο τότε,

για να κοιμηθώ,

παίρνω αγκαλιά,

όλα τα "σχεδόν",

ό,τι δε χρησιμοποιήθηκε

απο τη δύναμή μου,

και περιμένω

η σάρκα μιάς νύχτας,

να μ' ελεήσει

με τη διαβεβαίωση

πως ολοκληρώθηκε

το ονειρό μου.

Το βεληνεκές

της ζωτικής μου φλόγας,

της δοκιμασμένης

μ' επιτυχία,

στην υγρασία μεγάλων πληγών,

είναι ίσο

με όλο

το διαλυμένο σκοτάδι,

μέχρι

να φανούν

μπροστά μου,

τα μάτια σου.

Οι εν λόγω ώρες,

δεν έχουν δευτερόλεπτα.

Έτσι αποφάσισαν

τα μοναχικά χέρια,

όταν ακουμπούσαν

πάνω

στο ρολόι

κι ένιωθαν

ν' αποκολλούνται,

ένα

προς ένα,

θραύσματα,

απο το φράγμα

της αβύσσου.

Σαν ένα όνειρο η ζωή. Δε σου μιλά

παρά μόνο όταν την ξυπνήσεις ...

Ακόμη και τότε όμως η νύστα την ακολουθεί.

Για να μπορέσεις να γλιτώσεις 

αυτό πρέπει μονάχα να σκεφτείς :

όνειρο του μέλλοντος ή του παρελθόντος ;

Αν το παρελθόν προδικάζει το μέλλον σου,

το μέλλον αυτόματα δε σου το αναιρεί ;

Να μάθεις να κοιτάς το πίσω σου ή ν΄ακούς το μπροστά σου ;

Πρέπει να ξυπνήσεις.

Ό,τι κι αν γίνει ,πρέπει να ξυπνήσεις !

Η…