ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Ένα Γλυκοφίλημα που κέρασε Ευτυχία

και έδειξε τον Άνθρωπο

που κέρδισε το φωτεινό άρωμα της Φωτιάς..…

Πάγωσε η ματιά σου

Ματώσανε τα χείλη

Κι ανάβει η φωτιά σου

Του πόνου το καντήλι



Φτερούγησε η μέρα

Μέσα στα βλέφαρά σου

Κι η μοναξιά πιο πέρα

Τσακίζει τα φτερά σου



Λυγίζει η καρδιά σου

Απ’το βαρύ σταυρό σου

Και μες τα δάκρυά σου

Πνίγεται τ’όνειρό σου



Πάγωσε η ελπίδα

Απλώθηκε σκοτάδι

Τα λάθη σου παγίδα

Και σ'έβαλαν σημάδι





© Copyright, Νικολακάκος Γεώργιος…

Νύχτωσε απότομα

Μαύρο σκοτάδι με κυκλώνει

Ο ουρανός δεν έχει άστρα

Ούτε φεγγάρι…

ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ

Στην Αμφισβήτηση του σήμερα που έκανε Κατοχή

προστέθηκε ο Χώρος του Αύριο..

Μια Συγχορδία Αόριστης…

Ο Παπαφλέσσας ταμπουρωμένος στο Μανιάκι

Μαζί με τα πεντακόσα παλικάρια του τα ψυχωμένα

Στάθηκε και πολέμησε του Ιμπραήμ τ’…

Άνοιξη ήτανε που οι Τούρκοι σούβλισαν τον Αθανάσιο Διάκο

Τα λουλούδια ανθισμένα τη λύπη τους αργοσάλευαν στον κάμπο

Τα χελιδόνια δακρυσμένα μοιρολογούσαν στου βουνού το βράχο…

ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

Με το ξύπνημα της Άνοιξης

Άνθισε και η πρώτη σταγόνα..

Η Μέρα έντυσε τη Σκέψη…

Άο…

Τα νερά του ποταμού

Την αγάπη παν' αλλού

Και μ'αφήσανε μονάχο

Στ'όνειρο να μην υπάρχω



Μ’άφησαν μες τη φωτιά

Στου καιρού την απονιά

Μες το δάκρυ να με πνίγω

Να πεθαίνω λίγο -λίγο



Σύννεφο νά’μουν τ’ουρανού

Να σκορπάω στον αέρα

Απ’ τα χέρια του καημού

Να ξεφεύγω νύχτα - μέρα



Τα νερά του ποταμού

Ξένου ήτανε θεού

Και αλλάζανε πορεία

Άλλη γράφαν ιστορία





©…

Ακούμπησε τα πρεσβυωπικά γυαλιά του απάνω στο ανοιχτό βιβλίο

Αυτές οι δυο σελίδες τού μυθιστορήματος τον είχαν συγκλονίσει

Διηγούνταν τα φτωχικά χρόνια που ’χε ζήσει όταν πήγαινε σχολείο…

ΠΟΙΗΣΗΣ ΠΝΕΥΜΑ

Ευλογοστάλακτη Γραφή

στης Ποίησης το Πνεύμα,

μελίρρυτο το Νόημα…

Κατσουφιασμένο πρόβαλλε
απόψε το φεγγάρι,
σαν κάποιος να το μάλωσε
και τό 'χουν αποπάρει.

Όταν τον ήλιο αντάμωσε
να πάρει τη σκυτάλη,
μια ακτίνα του το λάβωσε
και πάει αγάλι-αγάλι.

Η άρνηση το χάραξε
κι εκόπη το μισό του,
που το φιλί του αντάλλαξε
με το βασίλειό του.

Σε έρωτα αλύτρωτο
έχει το έρμο πέσει,
δεν πήρε το αντίδοτο
κι έχει κοπεί στη μέση..

Μες στη φλόγα τ’ άγριου χειμώνα

Αγάπησα μια όμορφη ανεμώνα

Με ουράνια μάτια γαλανά

Και κατακόκκινα χείλια…

Μια άσπρη μέρα κυνηγώ

στα μαύρα μου σκοτάδια

που στη ψυχή μου κουβαλώ

της μοναξιάς τα βράδια



Την ψάχνω μες τα όνειρα

και στις φθαρτές ελπίδες

μα η σιωπή ολόγυρα

στήνει διαρκώς παγίδες



Τυφλός ο χρόνος δικαστής

στα μάτια με κοιτάζει

της μοίρας μου ειν'εραστής

και με καταδικάζει



Μια άσπρη μέρα καρτερώ

μα το ποτάμι τρέχει

θεέ μου πάλι δεν θα βρω

μέσα μου γιατί…