Χατζηκυριάκειο ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Από  Σκορπιούς  και  Δράκους   γεννηθήκαμε

δεν  είμαστε  η  γενειά  του  μέσου  όρου,

ξυπόλητοι  στα  κάρβουνα  πατήσαμε

μας  βύζαξε  γοργόνα  του  Βοσπόρου.

 

Τίμια  τις  παλάμες  μας  ματώσαμε

τα  γόνατά  μας  `γδάραν  τα  χιλίκια,

μαζί  με  τις  τσουκνίδες  μεγαλώσαμε

παλέψαμε  με  δόντια  και  με  νύχια.

 

Στου  Χατζηκυριακείου  τ` άναρχα  στενά

εκεί  που  ζει  η  αθωότητά  μας,

ανακαλύψαμε  τα  χίλια  μυστικά

που  διαμόρφωσαν  την  ανθρωπιά  μας.

 

Τον  χαρακτήρα  μας  η  φτώχεια  σμίλεψε

με  της  ανάγκης  το  σκληρό  κοπίδι,

πικρό  ψωμί  το  παρελθόν  μας  φίλεψε

που  ζύμωσε  σε  πέτρινο  σκαφίδι.

 

Κι  έτσι  το  σήμερα  μας  βρήκε  άτρωτους

ανέμελους ... οικτρά  καθημαγμένους,

κι  ιστορία  είπε  ... Υιούς  άσωτους

κάτι  μποέμ  αλήτες ... ξεχασμένους .

 

 

* * *

 

 

Αλήθεια   , ποσα   καλοκαίρια  πέρασαν , θυμάσαι  άραγε ;

Εν  πλω  από  Ashdod-Israel  προς  Cape  Town …

Kάπου κοντά  στην  Casablanca ...

 

Friday  01^st  July  2011 

 

 

* * *

 

 

Oδός  Ηροδότου  ...

 

 

Το  πρωτο  μας  σπιτι  στο  Χατζηκυριακειο , κοντά  στα   τέλη  του  `60   , ηταν  μία  συμπαθητική  μονοκατοικία   και  ανηκε  στη  κυρια  Ριτα . 

         Τρια  δωματια  που  κατεληγαν  ολα  σε  μια  στενομακρη  αυλη , η  σκεπη  του  ηταν  ολη  απο  κεραμιδια  , χωρις  ταρατσα .

         Ακριβως  διπλα  μας , εμενε  ο  καπεταν  Ιακωβος  , o  Καραμολεγκος , παλιος  καπετανιος , αποφοιτος  της  σχολης  της   Υδρας  , κατι  που  ολοι  , μεταξυ  των  οποιων  και  η  μαννα ,  τονιζαν  με  ιδιαιτερη  εμφαση   και   ανεφεραν  με  θαυμασμο .   

         Εκεινο  που  με  εντυπωσιαζε  περισσοτερο  ομως , ηταν οτι  καθε  φορα  που  ξεμπαρκαριζε   αποτελουσε  για  την  γειτονια  ενα  γεγονος , που  το  συζητουσαν   μερες  μετα  την  επιστροφη του ...

         « Τα  μαθες ; Γυρισε  ο  καπετανιος ! » , ... ο καπετανιος , οχι  ο  Ιακωβος  , αλλα  ο  καπετανιος .

         Εμοιαζε  τοτε , με  τιτλο  τιμης …

         Θυμαμαι  που  τον ειδα  καποια  φορα  οταν  ξεμπαρκαρισε   και   μου 

εφερε  ενα  παιχνιδι  για  δωρο , κατι  που  εκανε  παντοτε . Ήταν  ένας  μικρός  κουρδιστός  χιμπατζής  που   έκανε  κωλοτούμπες . Σταθηκε  διπλα  μου    και  μου  το  εδωσε  ο  ιδιος   στο  χερι . Σηκωσα  το  κεφαλι  μου   και  κοιταξα  τον  πανυψηλο  καπετανιο  , γεματος  χαρα   και  ευγνωμοσυνη   για  την  αγαπη  του .

          Εκεινη  την  στιγμη   , αποφασισα  οτι  θελω  να  του  μοιασω .

 

         Ο  πατερας  εφτιαξε , τις  πρωτες  κι`ολας  μερες  της  μετακομησης  μας , μια  μεγαλη  κρεβαττινα  για  την  κληματαρια , που  εμοιαζε  να  ξεκουραζοταν  ως  τοτε ξαπλωμενη  στην  αυλη  μας , και  την  εβαψε  μπλε.         

         Οσο  δουλευε  τον  παρακολουθουσα  αμιλητος.

         Δουλευε  πολυ  προσεκτικα και  πολυ  ομορφα .

         Τελειωνοντας  την , και  αφου  την  τοποθετησε , κατσαμε ολοι  μας  να  την  θαυμαζουμε .

        Θυμιζε  κεντημα , αν  κοιταζες   ξαπλωμενος   ανασκελα   απο  κατω. Ο κορμος  της  κληματαριας  με  τα  κλαδια  της  , σαν  φλεβες  σε  χερια  μυθικού   γιγαντα  και  τα  πλατεια  πρασινα  φυλλα  με  τα  τσαμπια  της , φορτωμενα  ωριμους  καρπους  που  κρεμονταν  ακανονιστα , πλαισιωνονταν  απο  το  καλοδουλεμενο  ξυλο , που  γυαλιζε στο  φως  του μεσημεριανου  ηλιου , καθως  αρμονικα  την  αγκαλιαζε  και  στολιζε την ασπρισμενη  αυλη  μας  περιτεχνα .

         Οσο  για  τις  καλοκαιριατικες  ασεληνες  νυχτες , γινοταν  ενα  παραθυρο , ανοιχτο  στο  ξαστερο  ουρανο , μεσα  απο  το  οποιο  βλεπαμε  ολα  τα  αστρα , που ο  Θεος  ηθελε  να  ειναι  ορατα  στο τοπο  μας  με  γυμνο  ματι .

         Μας  αρεσε  να  ξαπλωνουμε    και   να   κοιταζουμε   τον  γαλαξια , με 

τους    αστερισμους   του   κρεμασμενο   απο  πανω  μας , σαν   ενα   μεγαλο  με  φωτεινο   ποταμι   και   ειχαμε   την   δυναμη   τοτε   σηκωνοντας  απλως  το  ενα  μας  χερι  στο  προσωπο  μας , να  εξαφανισουμε  τα  μισα  του  αστερια !

         Ο  πατερας  ηταν  γεννημενος  καλλιτεχνης.

         Απο  την  πρωτη  κιολας  φορα  που  τον   παρακολουθησα , ηξερα  οτι  θα  τον  αντεγραφα  συντομα  πιστα . Eιχα  ανακαλυψει  , επιτελους , κατι  δικο  του  που  με  ενδιεφερε  να  μαθω .

         Στην  αυλη  συντομα  μετετρεψε  ενα  παλιο  ξυλινο  τραπεζι  σε  παγκο  εργασιας , με  θεσεις  για  ολα  του  τα  εργαλεια . Σφυρια , ταναλιες, σουβλια ,  λιμες , ρασπες  και  ενα  σωρο  ακομη  αλλα  , που  αγαπησα  αμεσως .

       « Μια θεση  για  το  καθε  πραγμα , και  καθε  πραγμα στη  θεση  του », ηταν  η  φιλοσοφια  του  για  την  ταξη  , στη  οποια  οφειλω  να  ομολογησω  οτι  ηταν  υποδειγματικος  δασκαλος  και  γω  με  τη  σειρα  μου  υπηρξα , ενεπιδεκτος  μαθησεως  μαθητης . Οσο  για  το  ξυλο , το  υλικο  που  δουλευε  περισσοτερο   ο πατερας, το  ερωτευτικα  κεραυνοβολα.

         Hταν  ενα  ησυχο  σπιτι  , που  μας  φιλοξενησε  για  τρια  ολόκληρα  χρονια , πρωτου  μεταφερθουμε  σε  ενα  αλλο , στον  πρωτο  οροφο , ακριβως απεναντι  του , που  αν  και  ανήκε  στον  συμπαθέστατο  κύριο  Νίκο  τον  Αλαφούζο , κάθε  φορά  που  ζητούσε  αύξηση  άρχιζε  πάντοτε  λέγοντας  με  δισταγμό  .. « Είπε  η  Δέσποινα ... » , η  γυναίκα  του ...   

        Στο  ισόγειο  του  έμενε  μιά  οικογένεια  από  την  Αστυπάλαια , ο  κύριος  Αντώνης  ο  Νικολάκης  και   η   κυρία  Φροσύνη , είχανε  κι  ένα  γυιό  τον  Μιχάλη  ,  που  τον  φώναζαν  «το  παιή»  με την  χαρακτηριστική 

τους  νησιώτικη  προφορά , παρόλο  που   ο  Μιχάλης  τους  είχε  κάνει  ήδη  παππούδες  με  την  Ελενίτσα  και  εκείνο  τον  καιρό  διάβαζε  γιά  να  πάρει  το  δίπλωμα   του  δεύτερου   μηχανικού ...

        Ήταν  τρείς  από  τους  πιό   ήσυχους  και  καλόψυχος  ανθρώπους  που  έχω  γνωρίσει  στη  ζωή  μου . Δίπλα  μας  , από  αριστερά , έμενε  ο  Σπύρος  ο  Γιαννουλάτος  με  τον  οποίο  έκανα  πολύ  παρέα  στο  παιχνίδι , ο   πατέρας  ήταν  μάγειρας  φορτηγήσιος   και  από  την  άλλη  μεριά  δεξιά    ο  Νικήτας , για   τον  οποίο  θα  σας  μιλήσω  με  λεπτομέριες  σε  λίγο ...

         Βρισκονταν  και  τα   δυο  στην  οδο  Ηροδοτου  , κοντα  στο  εμπορικό  λιμανι   του  Πειραια .    

         Τα μεσημερια  η  γειτονια  ηταν  ησυχη , σε  αδιανοητο  για τις  μερες  μας  βαθμο.  Τα   αυτοκινητα   που    περνουσαν   τοτε   ηταν    ελαχιστα  και   τα  παρκαρισμενα    μετριοντουσταν  κυριολεκτικα  στο  ενα  χερι ,   κατι  που  μας  εκανε  ιδιαιτερα  χαρουμενους , αφου   μπορουσαμε   ετσι  να  παιζουμε  ανενοχλητοι  ποδοσφαιρο  με  τις  ωρες . Συνηθως  ωσπου  να  βραδυασει   η  ωσπου  ...  να  κανει  την  εμφανιση  του  και   μας  κυνηγησει   εκείνος   ο  περίφημος  Νικητας . 

         Νικητας  λοιπον ,  η  αλλιως  ... Νικηταρας  ο  μπαλοφαγος  !

         Αλλος  ενας  ακομη  εκπληκτικος  απίστευτος  τυπος , βγαλμενος  απο  σελιδες  παιδικου  κομικς , που  εχω καταχωρημενο  στο  λευκωμα  του  μυαλου  μου ,  σαν  γραφικη  , γλοιωδη  προσωπικοτητα .

          Ηταν  το  απολυτα   δικαιο  παρατσουκλι  του , το  οποιο  πηρε , αφου  πρωτα  διεκδικησε  αξια  και  ελαβε  το  χρισμα  του  μεγαλυτερου

...  «   Δον  διωκτη  , πιτσιρικαδων  που  παιζουν  μπαλλα » .

         Ηταν  ένας  ιδιόρυθμος  άνθρωπος , ξερακιανος  , απροσδιοριστης  ηλικιας , υπολογιζω  τωρα  γυρω  στα  πενηντα   και  κατι , με   γκριζα  κοντοκομενα μαλλιά και φιδίσια  κακιασμένα  γκριζοπράσινα ματια , ο  οποιος  προφανως ,  για  ανεξηγητους  ομως  λογους , ειχε  βαλει  σκοπο  της  ζωης του , οταν  δεν  ταλαιπωρουσε  την  οικογενεια   του , να  ταλαιπωρει  τους  πιτσιρικαδες  της  γειτονιάς  , κανοντας  αιφνιδιαστικες  εφοδους  την  ωρα  που  παιζαμε  μπαλα  , για  να  μας  την  παρει .

         Ακομη  αντηχει , ζωντανος  στα  αυτια  μου  ο  πολεμικος  συναγερμος, που  επικρατουσε  οταν  καποιος  τον  παρατηρουσε  απο  μακρυα , να  ερχεται  ποτε  ύπουλα , κρυμμενος  πισω  απο  καποιο  δενδρο  η  τοιχο-τοιχο  και  ποτε  τρεχοντας  προς  το  μερος  μας , με  φουλ  ταχύτητα  - πάσει  δυνάμει - για  να  μας  συλλαβει !...

...  «  Ο   Νικητας , ο  Νικητας  !!! » , ...  ακολουθουσε  πανικος  και   ατακτη  φυγη ,  γιατι   καποιες   φορες    τραβουσε   μετα   σαδιστικής  μανιας    τα    αυτια   πιτσιρικαδων   που   « συνελαμβανε »  , ετσι  πρεπει  να 

φανταζοταν , σε μια  επιδειξη  ισχυος  προφανως .  Να  σαν  να  λεμε ...

« σιγα   που  δεν  θα  σε  επιανα , χα ! ... ξερεις  ποιος  ειμαι  `γω ; » , του λογου  οτι   ηταν   και  τεως  ενεργος   και   νυν  συνταξιουχος  χωροφυλακας  και  η  εκπαιδευση  οπως  και  η  ικανοτητα του  ,  στο  κυνηγι   των  εγκληματιων  πασης  φυσεως  και  ηλικιας  , ε ...  οπως  και  να  το  κανουμε  ηταν   αρτια    κατι  σχεδον  σαν  του  F.B.I. , η  σαν  του  θρυλικου  Στηβ  Μαγκαρετ , του  πρωταγωνιστη  του  ιστορικου  σηριαλ  της  εποχης  εκεινης  ...  Χαβαη  5-0 ... 

        Αν  λοιπον  εμεις  ξεφευγαμε  απο την  καταδιωξη , οπως  συνηθως  γινοταν  τις  πιο  πολλες  φορες  ετσι  κι` αλλιως  , τοτε   το  κυρος  του  θα  μειωνοταν , αν  ειναι  δυνατον , ακουσον - ακουσον !

         Υστερα  λοιπόν  εβγαινε  στο  μπαλκονι  του  πρωτου  οροφου  που  εμενε   και  με  παρανοικό  υφος  , κάτι  μεταξυ  Νερωνα  και   Χιτλερ , η  ισως  και  Ναπολεοντα    Βοναπαρτη , την  σηκωνε    πρωτα  ψηλα ,    να      ετσι  οπως  σηκωναν   οι  βαρβαροι  το  κεφαλι  του αποκεφαλισμενου  εχθρου  τους   για  να   φοβηθουν  οι  υπολοιποι , για  να  την  δουμε  ολοι  μας  , σχισμενη  στα  δυο , η  καποιες  αλλες  φορες  , κομματιασμενη  σε  περισσοτερα  κομματια . Τοτε  μας  κοιτουσε   θριαμβευτικα  και  χαιρεκακα , ξεστομιζοντας  συνηθως  καποιο  υποτιμητικο  σχολιο  για  μας , η  κομπαζοντας  και  αυτοθριαμβολογωντας  για  το  σπουδαιο  κατωρθωμα  του , πρωτου   την  πεταξει   κομματιασμένη  πισω  στον  δρομο  και  μας  γυρίσει  με  έπαρση  την  πλάτη   κλείνοντας  την  μπαλκονόπορτα  πίσω  του  με  θόρυβο .

         Τωρα  που  το  σκεπτομαι  γελαω  και  το ιδιο  φανταζομαι  οτι  θα κανουν  και  τα  υπολοιπα  παιδια  της  γειτονιας  μας , αλλα  τοτε   ηταν  πολλες  εκεινες  οι  φορες  που   , σαν  τωρα  το  θυμαμαι  , ακουσα  και  ειδα  παιδια  να  κλαινε ,  με   γοερα    κλαματα   για   την   σχισμενη  μπαλα 

τους ,  που   πιθανοτατα   ηταν   αγορασμενη   απο   το   λιγοστο   μισθο  του  πατερα  τους .

         Καποιες   λιγοστες  φορες , κρατουσε  τη   μπαλλα  στο   σπιτι  και  δεν  μας  την  επεστρεφε . Άγνωστο  γιατί , αλλά  μάλλον  για  τροπαιο ... 

       Υπηρξαν  μπαλλες  που  χασαμε  στο πρωτο  κι  ολας  τους  παιχνιδι , κυριολεκτικα  ολοκαινουριες .

         Ειδα  καποτε  ενα  φιλο  μου , να  αγγαλιαζει  την  σχισμενη  του  μπαλλα   και  να  βαλαντωνει  κυριολεκτικα  στο  κλαμα  , σαν  να  θρηνουσε  για  το  χαμο  του  αγαπημενου  του  σκυλου ...

Τα  κλαματα  των  πιτσιρικαδων  οχι  μονο  δεν  τον  συγκινουσαν , αλλα  τουναντιον , εμοιαζε  να  τον  ερεθιζουν  περισσοτερο , διεγειροντας  τα  σαδιστικα  του  ενστικτα  , φερνοντας  σε  παροξυσμο  τον  επιδοξο  διωκτη  μας  , τον  Νικηταρα  ...  τον  μπαλοφαγο , με  τ` ονομα !!!

 

                  Στη  γλωσσα  του  κοσμου  η  περιοχη  ηταν  γνωστοτερη  σαν  Σαντορινεικα , μιας  και  την  κατοικουσαν  πολλοι  Σαντορινιοι .

         Λιγο  πιο  πανω  ηταν  τα  Υδραιικα , και  τα  Καρπαθικα . Τοσο  αραιοκατοικημενες   ηταν  τοτε  οι  περιοχες   που  επαιρναν  τοπικο  χαρακτηρα .        

          Μεγαλωνοντας  διαπιστωσα  , οτι  εκτος  απο  τον  δρομο , που  εμοιαζε  φτωχος  συγγενης , στη  συγκριση  με  το  καλντεριμι , διεφεραν  πολυ  και  οι  ανθρωποι .

         Η  γειτονια  φιλοξενουσε  κυριως  νησιωτες , αλλα  και  Ελληνοαιγυπτιους  προσφυγες  απο  την  Αλεξανδρεια , διωγμενους  την  δεκαετια  του  πενήντα  απο  τον  Νασσερ.

         Ησυχους   μεροκαματιαρηδες , που  περιμεναν  να  ερθει το  πρωινο  της  Κυριακης   για  να  πιουνε  ουζο , σ` ενα  απο  τα  δυο  γωνιακα  καφενεια  της  γειτονιας  με  λιαστο  χταποδι , ψητο  στα  καρβουνα   και  να 

ακουσουν  το  ποδοσφαιρο  απο  το  ραδιακι  τους  νωρις  το  απογευμα , καθισμενοι   συνηθως   σε   καποιο   σκιερο   πεζοδρομιο    ακουμπόντας  τις 

πλατες  τους  στα  δενδρα , που  τοτε   υπηρχαν  ακομη ,  η   στους   ξεθωριασμενους   σοβαδες   των   φτωχοσπιτων   τους . Σε  τετοιες  περιπτωσεις , η  κατα  βουληση  καταναλωση πασατεμπου  ηταν  υποχρεωτικη . 

         Αργοτερα  , οταν  βραδυαζε , μαζευοντουσαν  ολοι  μαζι  παρεα  σε  καποια  αυλη  , για  να  πιουνε  φτηνο  κρασι  χυμα  , η  μπυρες  και  να  φανε  σουβλακια ,  ακουγοντας  λαικα  τραγουδια  απο   τα  βραχνα   τους   κασετοφωνα   εως   αργα . 

         Γινοτανε  τοτε  , το  ... « E, ρε γλεντια !!! » ... του  λαικου  μας  ηρωα , του  τραγικου  καραγκιοζη  και  οι  μικρές  πλακώστρωτες  ασπρισμενες  αυλες , εμοιαζαν  με  τον  μπερντε  του  Σπαθαρη  , καθως  οι  κρεμαστες  λαμπες  που  εριχναν  απο  ψηλα  το  κιτρινο  φως  τους , εκαναν  τις  σκιες   να  χορευουν  στον  τοιχο  και  να  ενωνονται  με  το  σκοταδι  της  νυχτας.

         Η  Κυριακη , ηταν σιγουρα  γι`αυτους , μια  μερα  γεματη   κρεπαλη  και  γενικο  ξεφαντωμα.

 

         Θυμαμαι  τον  Αλεκο , τον  ψαρα  , με  τις  δυο  κορες  του , αρκετα  μεγαλυτερες  μας  και  προχωρημενες , θα  ελεγα , για  τα  μετρα  της  εποχης    και  της  φτωχογειτονιας  μας , που  οταν  θυμωνε  απειλουσε  παντα  οποιον  μαλωνε  λεγοντας  του  ... « Θα  σε  σκισω  σα  γαλεο   ρε ! » και  μεις   πνιγαμε  το  απαγορευμενο  και  κοροιδευτικο  γελιο  μας , που  εκανε  τους  ωμους  μας  να  τρανταζονται , σκυβωντας  το  κεφαλι  μας , η  κρυβοντας  το  στο  μπρατσο μας , γιατι  μας  φαινοτανε  πολυ  αστεια  αυτη  η  παρομοιωση !

         Ειχε  μεγαλη  μυτη , και  του  λογου  οτι  ψαρας , τον  φωναζαμε ...

...  « ο αλευρομυτης » ... Tου  ταιριαζε  γαντι !

                  Εκεινος  με  τη  σειρα  του  , μας  φωναζε  « γλομπους » , για  το  μονιμα  κοντοκουρεμενο , με  την  μικρη κλασσικη  σαν  βουρτσα φουντα  στο  κουτελο ,  κεφαλι μας  , που  γυαλιζε  « βομβαρδισμενο » απο  την  ψιλη  μηχανη  του  « Μιλτου  του  τριχα » , ηταν  το  επισημο  παρατσουκλι  του , θυμα  του  φοβου  των  γονιων  μας  , για  την  αποφυγη  παροχης  στεγης  στις  σχολικες  ψειρες .

         Θυμαμαι  τον  μαναβη , με  το  καρο  του , το  Νικολο  απο  την  Σαντορινη , που  τον  πειραζαμε  καθε  φορα  που  περναγε , προκαλωντας  τον  Ντορή  , το  αλογο  του   , για  να  χλιμηντρησει ,  κι` εκεινος  όλο  θύμωνε  κι` εμεις  γελουσαμε .

         Παντα  γελουσαμε  τοτε  , λες  και  το  γελιο  ηταν  η  μοναδικη  μας  αυθορμητη  αντιδραση , λες και  ποτε  δεν  ειχαμε  γνωρισει  καποιο  αλλο τροπο  εκφρασης . Λες  και  δεν  υπηρχε  κανενας  αλλος  τροπος  να  αντιδρασουμε , ακομη  και  στην  επιθετικοτητα  των  αλλων , παρα  μονο  με  το  κατασπρο  , αθωο  γελιο  μας  που  το  ομορφαινε  η  ελλειπης ,   σαν  σπασμενος  ξυλινος  φραχτης ,  οδοντοστοιχια μας .

         Μεγαλωνοντας , εκτος απο  την  αθωοτητα , χασαμε  και   την  ικανοτητα  μας  αυτη , να  αντιδρουμε  με  το  αφοπλιστικο  χαμογελο μας, στις  καθημερινες  μας  εκδηλωσεις .

         Γελουσαμε  τοτε , λες  και  διαισθητικα  γνωριζαμε  πως  θα` ρχοταν  μερα  που  το  γελιο  αυτο , θα  γινοταν  σπανιο  και  πολυτιμο  αγαθο.            

         Γελουσαμε  , και  το  μονο  που  σκεφτομασταν  ηταν  πραγματα  απλα  και  καθημερινα , οπως  ο  ερχομος  των  αποκριων , για  να  ντυθουμε  μασκαραδες , Ζορό  και  ιππότες , η να  φτιαξουμε  τον  καινουριο  μας  χαρταετο  που  κολλαγαμε  με  αλευρόκολλα .  

         Περιμεναμε    το    βραδυ    του  κλυδωνα ,   για     να      δουμε  τους  μεγαλυτερους  να  πηδανε  τις  φωτιες , θελοντας  να  εντυπωσιασουν  με  την  ικανοτητα  τους  αυτη  τα   κοριτσια  της  γειτονειας ,  που   κι` αυτα  με  τη  σειρα  τους  ντυνονταν  με  τα  καλα  τους   και  στολίζονταν , για  την  μεγαλη  νυχτερινη  φιεστα  και  μεσα  μας , συνωμοτικα  και  σαρδονια , παρακαλουσαμε  καποιος  να  γλυστρησει  , για  να  γελασουμε ...

         Θυμαμαι  τους  δυο  μπακαληδες  τον κυρ-Γιωργο  και  τον  κυριο-Γρηγορη , που  δεν  παρελειπαν  ποτε , δηθεν  τυχαια , να  ξεχασουν  μερικα  καφασια  τη  νυχτα  εξω  απο   την   αποθηκη  του   μαγαζιου  τους   και  την  πορτα  της  ανοικτη – ίσως  τη  μοναδική  φορά - σε  περιπτωση  που  χρειασθουμε  περισσοτερα , για  να  τα  καψουμε  στη  φωτια  το  βραδυ  και  το  πρωι  να  παραπονιουνται  παντοτε  και  να  απειλουν  θεους  και  δαιμονες  , μα  περισσοτερο  εκεινον  που  τολμησε  να  τους  τα  κλεψει !

 

         Ειμαι  απολυτα  σιγουρος  ωστόσο , πως  το  χειροτερο  που  θα  μπορουσε  να  τους  συμβει , ειναι  καποια  χρονια  , να  μην  τους  περναμε  ουτε  ενα.

 

        Αυτο  σιγουρα   , δεν  θα  μας  το  συγχωρουσαν  ποτε !!!

 

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Δώρο γιά την  γιορτή σου φυσικά  .. και  να  γνωρίζει  ασφαλώς από χαλαρωτικό  μασάζ !!!

[Βασίλης Ασπρογειάτης]

Καταπληκτικό ποίημα!!!!!!!!!!!!

Υπέροχο αφήγημα!!!!!!!!!!!

Ζωντανεύεις μιά εποχή,

που η γενιά μου δεν έζησε,

αλλά που πάντα αποπνέει μια ακαταμάχητη γοητεία...

 

Εξαιρετικό αποτέλεσμα!!!!!!!!!!

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

ΚΑΤΑΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ!

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Βασίλη ...

 

Η εποχή που αναφέρομαι, ηταν η ωραιότερη της ζωής μου, από απόψεως συναισθηματικών παρακαταθηκών και σίγουρα ένα μεγάλο αποθεματικό κεφάλαιο
ψυχισμού και όχι μόνο ...

 

Ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι η επαφή με άτομα όπως εσύ και το μοίρασμα των εμπειριών μου ... είναι μία εξ ίσου ... όμορφη και συναρπαστική εμπειρία ...

 

Σε ευχαριστώ που επισκέπτεσαι την σελίδα μου και με τιμάς διαβάζοντας και σχολιάζοντας τα όσα γράφω ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Χρήστο ...

 

Τα όσα γράφω στον Βασίλη είναι ακριβώς εκείνα που θα είθελα να γνωρίζεις ... και εσύ μιάς και τα όσα γράφω σαν απάντηση στα σχόλιά σας δεν αποτελούν μιά πεπατημένη στερεότυπη απάντηση η γράφονται διότι  έτσι  συνηθίζεται ... αλλά είναι ακριβώς εκείνο που αισθάνομαι ...

[Katia]

Υπεροχο το ποιημα σου και η αναδρομη στα παλια πραγματικα μαγικη!!!!!!!!!!!

Μενω με μια γλυκοπικρη γευση,  ιδια μ' εκεινην που σ' αφηνει το τελος καθε ταξιδιου...

Καλο ξημερωμα Γιαννη!