Χελιδόνια ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Tα  έβλεπα  στον  ουρανό  που  χάνονταν

ξένοιαστα  ... του  νοτιά  τα  χελιδόνια,

κουκίδες  μαύρες  ... σιωπηλά  μου  έγνεφαν

ταξίδεμα  στα  σχολικά  μου  χρόνια.

 

Μέσα  στο  σμήνος  τους  ενσωματώθηκα

κούρνιασα  λίγο  στα  ζεστά  φτερά  τους,

από  τη  γη  στον  ουρανό  υψώθηκα

άκουσα  της  καρδιάς  τα  μυστικά  τους.

 

Στα  ρεύματα  του  αιθέρα  παρασύρθηκα

στο  κέντρο  βρέθηκα  της  φωτοδίνης,

την  ευλογία  και  το  Φως  παρέλαβα

νάμα  μετάλαβα  αρχαίας  κρίνης.

 

Όλο  το  είναι  μου  ρευστοποιήθηκε

το  αγιάζι  βάφτησε  την  ύπαρξή  μου,

αγνή  ουσία  που  μορφοποιήθηκε

γυμνός  οδεύω  προς  την  απαρχή  μου.

 

Τα  κύτταρά  μου  ... δες  ... διασκορπίστηκαν

ποιό  χελιδόνι  τάχα  νάμαι  τώρα ; …

οι  μνήμες  τμήθηκαν ... διαμελήστηκαν

ασύλληπτη  της  φώτησης  η  ώρα . 

 

 

 * * *

 

 

Αλήθεια   , ποσα   καλοκαίρια  πέρασαν , θυμάσαι  άραγε ;

 

Εν  πλω  από  Ashdod-Israel  προς  Cape  Town 

Friday  24^th  June  2011 

 

 

* * *

 

 

Στη  νεα  γειτονια  απεκτησα  γρηγορα  νεους  φιλους , και ανακαλυψα  πολλα  καινουρια  πραγματα , αγνωστα  εως  τοτε  ακομη  σε  μενα .

         Το  πρωτο  μου  σχολειο  ηταν  το  τριακοστο δευτερο , πανω  απο  το  φουρνο  του  Μπούγια , υπαρχει  ακομη  και  αργοτερα  εγινε  σχολη  χορου.

        Μαζι  με  τα  γραμματα  ανακαλυψα  και  ενα  καινουριο  συναισθημα , οταν  καποια  φορα  ενοιωσα  την  καρδια  μου  να  κτυπαει διαφορετικα  ,   καθως  την κοιταζα   που  επαιζε  ανεμελη  με  τα   αλλα  παιδια.

         Ειχε  στιλπνά  μαυρα  μακριά  έως  τους  ώμους  μαλλια  με  κοτσιδακια  και  κοκκαλακια  με πασχαλιτσες . Το  προσωπο  της  ειχε  λιγες  φακιδες , που  ωστοσο  της  ταιριαζαν  πολυ  ομορφα    και  τονιζαν  ακομη  περισσοτερο  την  αγνη  ομορφια  της .      

        Την  ελεγαν  Ιωαννα   και  ηταν  ο  πρωτος  μου  ερωτας . Είναι  εκεινος  που δεν  ξεχνας  ποτε ως  το  τελος  της  ζωης  σου  και  παντοτε  σου  φερνει  το  χαμογελο   στο  στομα   η  ενα  δακρυ  συγκινησης ,  καθε  φορα  που  τον  σκεφτεσαι .

         Εκεινη  δεν  το καταλαβε  ποτε , παρα  μονο  χρονια  πολλα  αργοτερα, οταν   της  το  ειπα   καποια   φορα  που  συναντηθηκαμε   τυχαια ,  μεγαλοι  πια  και  οι  δυο  με  τα  παιδια  μας , στα  Μακ  Ντοναλντς  στο  Πασαλιμανι .  Ο  ντροπαλος  εαυτος  μου  ειχε  κανει  την  υπερβαση  του , με  καθυστερηση  τριαντα  ετων.

        Την  ειδα  να  κοκκινιζει , μα  κατι  στην  εκφραση  της  προδιδε βουβη  ικανοποιηση , κολακευμενη  απο  τον κορεσμο της  γυναικειας  της  φιλαρεσκειας . Sercher  la  femme !!!

        Γελασαμε  και  οι  δυο , με  την  καρδια  μας .

 

        Νοσταλγικα  στη  μνημη  μου  ταξιδευουν  και  οι εκδρομες  στο  τελος  της  σχολικης  περιοδου  , αληθεια  ποιος  δεν  τις  θυμαται ;

         Aνεμελες  παιδικες  φωνες  , σαν  βουητο  απο  ανήσυχο  μελλισι  , ενας  οδηγος  μαρτυρας , να  παρακαλαει   μόνιμα  για   λιγη   ησυχια   και  η   πασίγνωστη  γαλαρια  με   τους  ταραξιες  της .

         Υστερα  η  ωρα  του  φαγητου , με τα  κλασσικα  κεφτεδακια  της  μαμας  στο  ταπερ , πανιασμένα  αλλα  πεντανοστιμα , εχω  ακομη  τη  γευση  τους  στο  στομα  μου  και  δεν  δεχομαι   κουβεντα  γι` αυτο ...  « τα κεφτεδακια  της  μαμας  ειναι  τα  καλυτερα ! » , ...  ολα  κι  ολα !

         Η  ασπρη  φουσκωτη  φρατζολα ,  που  μοιραζομασταν  με  τ` αλλα παιδια ,  και  το  αλμυρο   κεφαλοτυρι   του  μπακαλη  ,  που   μας  εκανε  να  κορακιαζουμε  απο  την  διψα .

 

Πριν   το    φαγητο    γινοταν   παντοτε  και  ο   παραδοσιακος   αγωνας   ποδοσφαιρου , μεταξυ  της  πεμπτης  και  της  εκτης    δημοτικου , ο  οποιος  σπανια  τελειωνε , μιας  και  η  αφορμη  για  διακοπη  δινοταν  συνηθως   οταν  προεκυπτε  καποια  αμφισβητουμενη  φαση  και  η  μια απο  τις  δυο  ομαδες , συνηθως  η  εκτη , προηγειτο  με  διαφορα .

         Ακολουθουσε  φασαρια , που  αρχιζε  με  χαβρα  και  ενα « δασκαλο-διαιτητη »  να  προσπαθει  να  επιβαλλει  ματαια  την  ταξη  και  κατεληγε  σε  πειραγματα  και  γελια   και  απο  τις  δυο  πλευρες .

         Για  καποιο  λογο , που  δεν  μπορω  να  εξηγησω , νοιωθω  ακομη  αβολα  και  δεν  μπορω  να   χαρω   το  γεγονος  , οτι  στη  τελευταια  ταξη  του  σχολειου  εγινα  σημαιοφορος .

        Ειχαμε    ισοβαθμησει   εγω ,   η    Βασιλικη    η   Αγγελιδου    και    ο  Στεφανος  ο  Περακακης , ο  οποιος  συγχωρεθηκε  αργοτερα  σε  καποιο  τροχαιο  με  την  μηχανη  του  ,  το  Σαββατο  του   Λαζαρου  το  Πασχα  του  1981 . Για  το  λογο  αυτο  εγινε  κληρωση  . Κληρωθηκα  εγω.       

         Παραδοξως  δεν  χαρηκα  ιδιαιτερα , ισως  λογω  της  χαμηλης  μου  αυτοεκτιμησης , πραγμα  για  το  οποιο  φροντισαν  αδιαλειπτως , οι  γονεις  και  καποιος   δασκαλος   μου , να  καλλιεργησουν , με  αποτελεσμα  απο  την  περιοδο  εκεινη  να  θυμαμαι  μονο  ,  οτι  δεν  με  παρακολουθησε  κανεις  δικος  μου  να  σηκωνω  την σημαια , οπως  επισης   οτι  δεν  εχω  καμμια  απολύτως  φωτογραφια  , γιατι  απλούστατα  κανεις  ποτε  δεν  κοπιασε  να  τραβηξει . 

         Ετσι  , χωρις  πολλες  τυμπανοκρουσιες  και  επιβραβευση  για  τα  εξη  χρονια  προσπαθειας  και  επιτυχιας  , τελειωσε  γιά   μένα  το  δημοτικο  σχολειο , με  μοναδικους   μαθητες  να  μπορουν  να  καυχιουνται  για  την  χίμαιρα  των  παιδικών  μας  χρόνων ,  εκείνο  το  πολυποθητο ...  « Άριστα  Δέκα  με  τόνο »  του  απολυτηρίου , δυο  μοναχα  παιδια  , εμενα  και  την  Βασιλικη  την  Αγγελίδου .

 

        Δυο   παιδια   με   κοινη   μοιρα  , την   ελλειψη   πατερα   και  την  ασθενεια  της  τελειομανιας .

         Δυο  παιδια  καταδικασμενα να  κυνηγανε  την  ιδια  τους  τη  σκια  με  τον  ηλιο  στη  πλατη , σ` ενα  αγωνα  χωρις  θεατες  για  να  επικροτουν  και  να  επιβραβευουν  τις  προσπαθειες  τους  , μονο  κριτικη  επιτροπη , παρουσα  παντοτε  εκει   , στο  καθε στραβοπατημα  τους .         

         Παιδια  , σε  μονιμη  διαδικασια  αξιολογησης  και   αμφισβητησης .     

         Παιδια   με  ουτοπικα  ονειρα , υπηρετες  των  προοαιώνιων  ανεκπληρωτων  γονικων  « θελω » , κυνηγοι  υψηλών  συγγενικών  προσδοκιών , δεσμωτες  καταναγκαστικων  εργων , στις  φυλακες  της  οικογενειακης  μανιας  για  διακριση , αναγνωρηση , δικαιωση   και   κοινωνικη  καταξιωση .

        Παιδια  που  μεγαλωσαν  με  την  εσφαλμενη , δογματικη  διδαχη , πως  η  αγαπη ειναι  εμπορευσιμο  και  ανταλλαξιμο  ειδος , διεκδικησημη  και  οχι  δεδομενη .

        Παιδια  μαρτυρες . Παιδια  μιας  γενειας  θυσιας  σε  εκατομβη , προσφορα  στο  βωμο  της  κοινωνικης  εκπαιδευσης , ενταξης  και  ενσωματωσης  στο  ευρυτερο  κοινωνικο  συνολο , με  τους  καθηγητες  θυτες  και  θυματα , ζηλωτές  του  εργου  τους , προθυμους  να  τα  διαμελησουν , προσφεροντας  τα  ακρωτηριασμενα  μελη  τους , βορα  στις  συγχρονες   στυμφαλιδες  , του   κυριαρχου   καπιταλισμου .

        Παιδια   ευνούχοι   εν   μεσω  των  αυτοκρατορικων  παλλακιδων  του  κατεστημενου  , ανικανα  να τεκνοποιησουν , γονιμοποιοντας  τις  ιδεες τους , που  αλλους  με  ωδυνη   εβλεπαν  να  τις   ενστερνιζονται  δρεπωντας  τους  γλυκους  καρπους  της  δοξας   και  τα  παρελκομενα  υλικα  και  ηθικα ωφελη  , καθως  και  την πολυποθητη  υστεροφημια .

        Παρεμεναν θεατες  στο  πολιτειακο  μαιευτηριο , εκει  οπου  γεννιουνται  και  περιθαλπτονται  τα  εκτρωματα  και  οι  ολοι  οι  συγχρονοι 

μινωταυροι , γονοι  ευπορων  ηγεμονων  και  καρεκλοκενταύρων , που  παντα  τα  ορέγονταν   και  τα  περιμεναν  για  να  εκτονωσουν  στην  αγουρη  σαρκα   τους , τα  σαρκοβορα  ενστικτα  τους .

         « ...  Aπογονοι  ηρωικων  προγονων και   συνεχιστες  της   βαριας  πολιτισμικης  μας  παραδοσης ...  μπλα  ...  μπλα  ..  μπλα ... !!!! » ,

... κλαπ ... κλαπ ... κλαπ !!! ( παλαμακια! ... « πιο  δυνατα  παρακαλω!!! » )

...  που  απαιτουσε  απο  εμας  την  αναλογη  συνεχεια , ηταν  η  συνηθεστερες    προσφωνησεις    και    προτροπες ,   στις    σχολικες  κυριως  εορτες και  παρελασεις , προς  εμας , απο  τους  ... υποψηφιους  εκτελεστες  και  θυτες  μας !

         Αντι  γι` αυτο , καταληξαμε  μεγαλωνοντας , μετα  απο  την  μεθοδευμενη « εκπαιδευσοδιαβρωση »  τοσων  ετων , κακεκτυπα  κατασκευασμενων  κινηματογραφικων ειδωλων  , θυμιζοντας  τελικα  αντι  για …  «  ... συνεχιστες  και  ... μπλά  μπλά  μπλά  και  ενα  σωρο  αλλους  βαρυγδουπους  τιτλους ... »  , μαλλον  ...  λιγδιασμενες  φωτοτυπιες ,  που  μυριζουν  καμμενο  βουτυρο του  τοστ  ,  βγαλμενες  σε  φωτοτυπικο  μηχανημα  κυλικειου , που  στεγαζεται  στο  ισογειο  δημοσιας  υπηρεσιας .

 

 

* * *  

 

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Το  ... "Χατζηκυριάκειο", τα  "Χελιδόνια"  και  το  "Κυρία  Μαίρη"  ... καθώς  επίσης  και  τα  κείμενα  που  ακολουθούν ... αποτελούν  μιά  τριλογια, γι  αυτό  και  παραβίασα  το  πρωτόκολλο  που  επιβάλλει  να 
δημοσιεύουμε  έως  δύο  καταχωρήσεις  την  κάθε  ημέρα, την  οποία
ελπίζω  να  διαβάσετε  και  να  απολαύσετε ... αφήνοντας  τον  εαυτό 
σας να  παρασυρθεί  στη  ρίμη  τους ...

 

Σκοπός  και  επίθυμία  μου, όπως  και σε  όλα  τα  πεζά  και  έμμετρα  που  καταχωρώ είναι  να  πορευθείτε  παρέα  μου   σ` όλες  τις  άκρες  της  γης ,  με  την  καρδιά  του  ποντοπόρου  ναυτικού  και  
την  ανεμελειά  του  μικρού  παιδιού , γιά  να  απολαύσετε   ολόψυχα , 
από  την  αρχή  έως  το   τέλος  , το  νοσταλγικό  αυτό  ταξίδεμα .

[Ειρήνη]

Εκτός από την ποιητική αποδεικνύεις και τη συγγραφική σου σου δεινότητα!!!!

 

Πλοίαρχε Α , απόλαιυση πραγματικά το συν-ταξίδεμα προς τα πίσω!!!!

[αισχυλος]

Πλοιαρχε μας ταξιδευεις...

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καπληκτικες αναμνησεις δοσμενες με υπεροχο τροπο!!!

Καλημερα

[Παντελής]

πολυτάλαντος Γιάννης, καπετάνιος στη ζωή, στη θάλασσα, και στη κάθε τέχνη.

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Σας  ευχαριστώ  πολύ  παιδιά ! .. νάστε όλοι σας  καλά  και  να  τα λέμε ...

[Katia]

Ομορφια τα "χελιδονια" σου Γιαννη και ειδικα το κλεισιμο σου...  εξαιρετικο!!!!!!

Εκεινο ομως που με αφησε αφωνη, ειναι το κειμενο σου που ακολουθει...

Απο ενα ροζ τρυφερο νοσταλγικο ταξιδακι πως τα καταφερες και το γυρισες σε μια εξομολογητικα σκληρη  αλλα και τοσο ρεαλιστικη κοινωνικη κριτικη, ουτε που το καταλαβα..... Συγκλονιστικο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!