Ένας δρόμος που οδηγεί σε μια άγνωστη πόλη,φωτογραφίες εν κινήσει,cinegraphs,η τρελή και άγρια ελπίδα πως στο τέλος της μέρας όλα θα πάνε καλά,ακόμα και αν είσαι μόνος,ολομόναχος.

Μες από ένα παράθυρο αυτοκινήτου να κοιτάζεις τους κόσμους να περνούν...

΄΄Είναι τα σύννεφα που σε ξελογιάζουν,είναι τα σύννεφα!΄΄

Παλιές σιδηροδρομικές γραμμές,μίλια ολόκληρα μέχρι το…

Ανύποπτα,μες το σκοτάδι της νύχτας ταξιδεύουν τα μυστικά...

Έρχονται από μακριά και πηγαίνουν μακριά.

Είναι ένα φώς που τρυπώνει δειλά μέσα σε μία κλειδαρότρυπα,ένας ψίθυρος του ανέμου,ένα κελάηδισμα,μια σκιά πο υ γλιστρά μες τον καθρέπτη,ένα σήμα ανεπαίσθητο σε μια συχνότητα που δεν ακούει κανείς.

Αιθέρια μυστικά που…

Τα πλούσια μαλλιά της έχουν το χρώμα του φθινοπώρου,το καστανό χρώμα των φύλλων που πετούν για λίγο από ψηλά χαιρετώντας τα δέντρα,τον ουρανό,για να αφεθούν στην αγκαλιά της γής.

Έχουν το καφετί χρώμα της πεδιάδας που λούζεται απ΄το

ημίφως ενός βιαστικού δειλινού,λίγο ξανθό για να θυμίζει ένα τρελό

καλοκαίρι,κάποτε...

Τα λεπτά φρύδια της σε καλούν να ταξιδέψεις στις γραμμές

μακρινών οριζόντων κι από εκεί να διασχίσεις τις απέραντες θάλασσες των ματιών της,μέσα στη…

Πάντα μέσα σου κρυμμένος.



(Γράμμα απ΄την κόλαση.)







Και να σε ψάχνω,απ΄ το Παρίσι μέχρι τη Ρώμη κι από το Βερολίνο στα στενά της Πράγας,μόνος στους καταυλισμούς των χίπις,θυμάσαι το όνειρο Αμέρικα;τη μεγάλη βόλτα που λέγαμε να κάνουμε αρχές της άνοιξης μέχρι να μας προλάβει το

φθινόπωρο,Αριζόνα,Μοχάβε,Λας Βέγκας,Καλιφόρνια μαγεία,εσύ κι εγώ,η…

Οι σπίθες απ΄ το τσιγάρο του Καπετάνιου χόρευαν αγκαλιά με τον άνεμο σαν μικρές μεθυσμένες πυγολαμπίδες,μόνοι κάτω απ΄ τις Πλειάδες,στη μέση μιας απέραντης θάλασσας ατενίζαμε με δέος το Άπειρο...

Ο Καπετάνιος μας ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος,είχε ταξιδέψει σε όλες τις θάλασσες του πλανήτη,γνώριζε όλους τους αστερισμούς,τα γένη των νεφών,προέβλεπε σωστά τον καιρό και μέσα στην καμπίνα του στιβαζόταν κάθε λογής παράξενα αντικείμενα,παμπάλαιοι χάρτες,πυξίδες με καλλίγραμμες…

Τρίτη συμφωνία σε σολ μείζονα,της Εκπλήξεως.

Εγώ που αγγίζω...

Εσύ να αγγίζεσαι...

Η βλακεία...

Το να περπατάς δίχως αριθμούς,να πλαγιάζεις δίχως Πέμπτη,να παρατηρείς τον ουρανό και αντί για άστρα να βλέπεις σπίρτα,σπίρτα αναμμένα φυσικά...



(Για μια ακόμη φορά γίνομαι χρονοταξιδιώτης,το ξέρω,δεν είμαι απο εδώ...)

Μια γάτα παρατηρεί την μελαγχολία της Ανθής,μώβ άνθρωποι σε γαλάζιο φόντο,τα σακατεμένα άκρα,C'est la vie mon amie...

Το στιγμιότυπο ενός…

Satellites,sensors,the vacuum of space inside a wine bottle,delicate and pleasant smell of mushrooms,excitability...

An Eye inside the Desert,the lonely Big Desert,the eye of the Lizard,the restless Eye...

The spell come to the desert,the wind,the sand dunes,a small fire far away,all…

Νυχτερινή σιωπή...

Ο ουρανός γεμάτος κόκκινα άστρα που φλέγονται...

Παλάτια πάνω στα δέντρα...

Εκκεντρικές ιδέες γεννιούνται μες το σκοτάδι,ατίθασες,δραπετεύουν σιγά σιγά ακολουθώντας τις έκκεντρες τροχιές τους προς τα άκρα,στα σύνορα της λογικής,ο νούς χάνει τον έλεγχο,η φαντασία κυριεύει και κυριεύεται...

Σε ένα παλιό,μισογκρεμισμένο σπίτι ένας ζωγράφος…

Ταξιδεύουμε νύχτα με τους αλήτες Hobos,η έρημος μοιάζει να φλέγεται,τα μπλούζ που γρατσουνάει στην κιθάρα του ο γέρο Μπίλ νανουρίζουν τους δαίμονες...

Το ξημέρωμα στην Αριζόνα,τυφλές μάγισσες που ζούν μες σε τροχόσπιτα,μεθυσμένοι τσοπεράδες σιγοσφυρίζουν,σ΄ένα σταυροδρόμι ο Κάρλος Καστανέντα κάνει ωτοστόπ,οι Βολαδόρες τον ακολουθούν.

Σ΄ένα μοτέλ στην άκρη του…

14 Αυγούστου,μια νύχτα ίδια όπως τότε,προσπαθώ να θυμηθώ ή να ξεχάσω..

Μια ανάγκη απερίγραπτη με σπρώχνει να γράψω,να γράψω για έναν ήρωα,για έναν αδελφό,για έναν φίλο που λείπει..

Μα η πένα στα χέρια μου τρέμει,αντιστέκεται,αρνείται να με αφήσει.



´´Σταμάτα!´´ φωνάζει μια φωνή βαθιά μες την ψυχή μου,´´σταμάτα!´´.

´´Λόγια γράφτηκαν πολλά,φτάνει!´´.



Η πένα πέφτει απ τα χέρια μου,ακίνητη πάνω στο χαρτί,αφήνεται στη σιωπή..







Ενός λεπτού σιγή…

Η αυλαία ανοίγει και στη σκηνή ένας μπαμπουίνος με φράκο υποδέχεται το πλήθος κάνοντας υποκλίσεις.

Τα φώτα χαμηλώνουν και πάνω στα σανίδια περπατούν αργά χορευτές που παραμιλούν,δεν υπάρχει ρυθμός,ο καθένας κάνει ότι θέλει,κάποιος σκοντάφτει και πέφτει,σηκώνεται ξανά και συνεχίζει να περπατά παραμιλώντας με βλέμμα χαμένο,στο πιάνο οι νότες παίζουν Erik Satie,η σκηνή…

Το πλήθος διαλύθηκε μετά απο έντονη χρήση χημικών.

Ο Αντρέας δούλευε οδηγός στα τρένα,αυλώνα-αθήνα κάθε μέρα,χρόνια πάλευε για τα βαρέα.

Ήταν μαζί τους κι ένα κοριτσάκι που γυρνούσε τον γαλαξία με ωτοστόπ πουλώντας σπίρτα,πέθανε μια μέρα γιατί έτσι το θέλησε η μοίρα κι ο συγγραφέας ενός άσημου βιβλίου,ο οποίος μετά το θάνατό της έβγαλε πολλά λεφτά κι έγινε διάσημος.…

Τέρμα η Τέχνη!

Ως εδώ ήταν!

Δε θέλουμε άλλο Λαζόπουλο και Χαρούλα!

Τα μάτια κουράστηκαν πιά,τα αυτιά βαρέθηκαν,οι αισθήσεις όλων παραμένουν περιορισμένες όσο ποτέ άλλοτε!

Οδηγηθήκαμε σε πνευματικό cul de sac!

Ήρθε ο καιρός να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα!

Συλλάβαμε την ιδέα της Μετατέχνης,την αναλύσαμε διεξοδικά,την κατανοήσαμε και εντέλει την καταργήσαμε και την πετάξαμε στα σκουπίδια!

Θα πειραματιστούμε με ένα νέο είδος τέχνης που προέκυψε απο το πουθενά…