Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Στ΄ανοιχτά...

Οι σπίθες απ΄ το τσιγάρο του Καπετάνιου χόρευαν αγκαλιά με τον άνεμο σαν μικρές μεθυσμένες πυγολαμπίδες,μόνοι κάτω απ΄ τις Πλειάδες,στη μέση μιας απέραντης θάλασσας ατενίζαμε με δέος το Άπειρο...
Ο Καπετάνιος μας ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος,είχε ταξιδέψει σε όλες τις θάλασσες του πλανήτη,γνώριζε όλους τους αστερισμούς,τα γένη των νεφών,προέβλεπε σωστά τον καιρό και μέσα στην καμπίνα του στιβαζόταν κάθε λογής παράξενα αντικείμενα,παμπάλαιοι χάρτες,πυξίδες με καλλίγραμμες διακοσμήσεις,δεκάδες σπάνια βιβλία και εγκυκλοπαίδιες με πλούσιες εικόνες,χειροποίητα φυλαχτά ιθαγενών,φωτογραφίες με νεφελώματα και κομήτες,έβγαινε κάθε νύχτα στο κατάστρωμα και κοιτάζοντάς τον να ατενίζει τον σκοτεινό ορίζοντα,τυλιγμένος με τη χοντρή,μαύρη κάπα του,καταλάβαινες πως με το νού του ταξιδεύει παντού,σε όλα τα μέρη της γής.

΄΄Λοιπόν,αυτό που χρειαζόμαστε φίλε μου είναι ένας σαρωτικός αιφνιδιασμός της Πραγματικότητας!
Πρέπει να αλλάξουμε την κατάστασή μας!
Να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια!
Να αλλάξουμε πραγματικότητα!
Αν όχι εμείς,τότε ποιός;ποιός θα το κάνει για εμάς;
Εμείς είμαστε η ελπίδα του μέλλοντος.
Είμαστε σημάδια του χρόνου.
Είμαστε τα εύθραστα κορμιά που φθείρονται και ξεχνιούνται αλλά και οι ψυχές πέρα απο τον χρόνο.
Είμαστε Πνεύμα και Τέχνη.
Είμαστε παράξενα,περιπλανώμενα φαινόμενα.
Είμαστε χαοτική τάξη κι οργανωμένη αταξία.
Είμαστε ΄΄κόσμοι μέσα σε κόσμους,μέσα σε κόσμους...΄΄
Οι ψυχές μας ποθούν την περιπλάνηση,τα ταξίδια,την περιπέτεια.
Είμαστε παράξενα όντα που εξερευνούν έναν παράξενο κόσμο,κανείς δε ξέρει από πού ήρθαμε,πού πηγαίνουμε και πού θα καταλήξουμε,δε σταματάμε όμως ποτέ να εξερευνούμε!
Ταξιδεύουμε πάνω στις αχανείς εκτάσεις μιας γαλάζιας σφαίρας που ταξιδεύει με τη σειρά της μέσα σε ένα απέραντο,αχαρτογράφητο σύμπαν.Φαντάζουμε σαν κάτι πολύ μικρότερο από ένα κόκκο άμμου μέσα στην κοσμική αμμουδιά του διαστήματος,κι όμως,η τραγωδία μας είναι η πιό όμορφη σε ολόκληρο τον κόσμο,γνωρίζουμε την εύθραστη ύπαρξή μας,το εφήμερο και το ακατόρθωτο,μα ονειρευόμαστε,ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο,συνεχώς ποθούμε νέα πράγματα,νέες καταστάσεις,δημιουργούμε φαινόμενα,χτίζουμε το μέλλον...
Μέσα στην τραγωδία των πάντων που μας κυκλώνει,στο κέντρο της μάχης με την ύλη και τον θάνατο,είμαστε άνθρωποι καταπληκτικοί που αλλάζουν,όντα γενναία που αντιστέκονται,μοναδικές ευκαιρίες με υπέροχες δυνατότητες,θαύματα απερίγραπτα,απρόβλεπτα!
Ο κόσμος αντικατοπτρίζεται μέσα στα μάτια μας,στις σκέψεις μας,πάλλεται μες τα μοναδικά κύτταρά μας.
Εμείς,τα μάτια του κόσμου,η φαντασία του,τα όνειρα που βλέπει ο κόσμος μέσα απο εμάς.
Τα όνειρα που πλάθουνε κόσμους,τα όνειρα που ονειρεύονται οι άνθρωποι,τα όνειρα των παιδιών του κόσμου,τα όνειρά μου,τα όνειρά σου,τα δόλια όνειρά μας...
Καταλαβαίνεις τί σου λέω;
Είμαστε άνθρωποι!
Μπορούμε!
Όλα βρίσκονται μπροστά μας,μπροστά στα μάτια μας,εμπρός στα πόδια μας,όλα μπροστά,προς τα εκεί πορεύονται και τα όνειρα,οι πόθοι,οι ελπίδες μας.
Μπορούμε να σχεδιάσουμε όμορφα αγάλματα,να τραγουδήσουμε την αγάπη,να παγιδεύσουμε τις στιγμές σε μια φωτογραφία,να χαρτογραφήσουμε πλανήτες.
Μπορούμε να χαράξουμε πορείες προς το Άγνωστο κοιτώντας μες απ΄τις διόπτρες γιγάντιων τηλεσκοπίων τους μακρινούς,μελλοντικούς προορισμούς μας.
Συνεχώς εξερευνούμε,ανακαλύπτουμε,εξελισσόμαστε...
Είμαστε άνθρωποι!
Μπορούμε!΄΄

΄΄Μα είναι τόσο δύσκολο Καπετάνιε μου΄΄, του απάντησα,΄΄δε γνωρίζουμε τί συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου μας,τί υπάρχει πέρα από εκεί,δε μπορούμε να χαιδέψουμε τα πολύχρωμα νεφελώματα,να ακούσουμε την καρδιά των ήλιων,όλα τα άστρα στον ουρανό τα βλέπουμε ίδια,είμαστε αδύναμοι μπροστά στο άπειρο,ανικανοποίητοι...
Πώς να κοιτάξουμε πέρα από το παραπέτασμα του χώρου και του χρόνου,πίσω από τα σκοτεινά κοσμικά πέπλα,πώς θα αγγίξουμε τα θαύματα;Τα πάντα γύρω μας είναι τόσο παράξενα,ο κόσμος όλος ακατανόητος,μυστήριος,η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας ενάντια σε αμέτρητα προβλήματα,γύρω μας υπάρχει πείνα,πόλεμοι,θάνατος,αδικίες,όλα τα δεινά του κόσμου έρχονται κατά πάνω μας,το κακό κρύβει καθετί όμορφο.΄΄

Το βλέμμα του χάθηκε ψηλά στον ουρανό και διέσχισε μεμιάς απ΄άκρη σε άκρη την φωτεινή σπείρα του γαλαξία που φιδογύριζε αργά πάνω απ΄το κεφάλι μας.
Χαμογέλασε και μου απάντησε με φωνή ήρεμη:
΄΄Όταν δημιουργείς κάτι κακό στον κόσμο τότε αυτόματα ο κόσμος γίνεται χίλιες φορές πιο άσχημος.
Άν όμως πράξεις ένα καλό,μονάχα ένα,ά!,τότε ο κόσμος φίλε μου γίνεται αυτόματα χίλιες φορές πιό όμορφος!
Οι όμορφοι άνθρωποι,αυτά τα φωτεινά πνεύματα που ακτινοβολούν σαν άστρα,δίνουν λίγο από την ομορφιά και την λάμψη τους στον υπόλοιπο κόσμο αλλά και η ομορφιά του κόσμου αντανακλάται πάνω τους,παντού ολόγυρά τους!
Ναί,αυτό χρειαζόμαστε,ανθρώπους όμορφους,αλτρουιστές,ονειροπόλους,ανθρώπους ελεύθερους!
Ούτε οι βόμβες,ούτε τα τουφέκια,ούτε τα μαχαίρια μπορούν να φέρουν την αλλαγή,μόνο οι καρδιές,οι καρδιές και οι εμπνεύσεις τους!
Είναι αστείο να θέλουμε εμείς να είμαστε τόσο συνηθισμένοι,τόσο προβλέψιμοι μέσα σε αυτόν τον απέραντο,αχαρτογράφητο,απρόβλεπτο κόσμο...
Οι καρδιές που κινούνται με τόλμη προς το μυστήριο θα βρεθούν να βαδίζουν μέσα σε αυτό,θα αναπνέουν μυστήριο και ίσως κάποτε να το γεωμετρήσουν...΄΄

Σήκωσε τα χέρια του ψηλά σαν να αγκάλιαζε ολόκληρο τον κόσμο και μες τη συγκίνηση της στιγμής μου είπε:
΄΄Παντού εκεί έξω βλέπεις τον κόσμο,τα φαινόμενα και τις πολύπλοκες προεκτάσεις τους,είναι το πνεύμα σου που αντικρύζει το μεγάλο πνεύμα του κόσμου.Με τη φαντασία σου δημιουργείς όνειρα κι επιθυμίες που υλοποιούν το πνεύμα σου στον κόσμο,η ομορφιά του κόσμου με τη σειρά της πνευματοποιείται μέσα σου και ζωντανεύει τον κόσμο των ιδεών,το μαγικό σύμπαν των εμπνεύσεων,εκεί που γεννιούνται όλες οι υπερβάσεις.
Η θολή ανάμνηση μιας ατέλειωτης νύχτας σε ξένο τόπο,οι αέναες περιφορές των άστρων,τα πρωτοβρόχια,η μελαγχολία των φθινοπωρινών δειλινών,μια σελίδα με ποιήματα,ένας μάυρος πίνακας με άγρια άλογα,ένα γυναικείο χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις,τα ευωδιαστά ηράνθεμα,όλα είναι ομορφιά που απλώνεται παντού ολόγυρά μας.Η εικόνα ενός καλοκαιρινού τοπίου με μια απέραντη θάλασσα απο στάχυα παίρνει τη μορφή ενός μελαγχολικού ποιήματος και φέρνει στο νού την αθώα,παιδική ανάμνηση ενός ανέμελου καλοκαιριού γεμάτο παιχνίδια και τραγούδια,μέσα στη φαντασία σου εκείνο το παιδί είναι ολοζώντανο,τρέχει,εξερευνεί κι ανακαλύπτει,είναι ένα πνεύμα ελεύθερο που ταξιδεύει μέσα στο πνεύμα του κόσμου,είσαι εσύ,που κάποτε ήσουν παιδί κι όπως τότε έτσι και τώρα συνεχίζεις το μεγάλο ταξίδι μέσα στον κόσμο του πνεύματος,μαθαίνεις τον εαυτό σου και τον κόσμο,τους άλλους κόσμους πέρα απο τον κόσμο,όλους τους κόσμους...
Ξέρεις,είναι πολύ παράξενο,μπορείς να φτάσεις στην άλλη άκρη της γής,να διαβείς ερήμους και να σκαρφαλώσεις στις πιο ψηλές κορυφές μα όταν γυρίσεις πίσω δε θα μπορείς να εξηγήσεις σε κανέναν αυτό που είδες και κυρίως αυτό που ένιωσες,οι άλλοι άνθρωποι μπορούν μόνο να το φανταστούν,όσοι θα θελήσουν,αυτό και τίποτε άλλο.Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο κόσμος είναι μόνο αυτό που έχουν δεί με τα μάτια τους,όσα έχουν ζήσει στην μικρή γειτονιά τους.Ξεχνούν πως αυτή τη στιγμή ο άνεμος τραγουδά πάνω στους παγωμένους κώνους των ηφαιστείων της Ιαπωνίας και τα καράβια παλεύουν με τα κύματα στ΄ανοιχτά του Ειρηνικού,την ίδια στιγμή που ένα ηλιοβασίλεμα λούζει με το λυκόφως του την Αφρική και κάπου μακριά μες το Παρίσι ένα ζευγάρι ερωτευμένων φιλιέται στη βροχή,την βροχή που ταξίδεψε όλο το βράδυ πάνω απο την Ισπανία και αύριο θα ενωθεί πάλι με την θάλασσα,την αιώνια θάλασσα που χρόνια τώρα ορμά πάνω στα ακρωτήρια της Ιρλανδίας,τη θάλασσα που δεν γνώρισε ποτέ του ένας Ρώσος κυνηγός που ζεί βαθιά μέσα στα δάση της Σιβηρίας,που τις νύχτες ονειρεύεται ένα ταξίδι μακρινό στα φαράγγια του Κολοράντο,εκεί που ο άνεμος,ο ίδιος άνεμος πάντα,αυτός ο άνεμος που σφυρίζει έξω απ την πόρτα της καλύβας του,ανεμίζει απο τότε τα μαύρα,μακριά μαλλιά μιας νεαρής Ινδιάνας και κανείς στην Ευρώπη δεν βλέπει το φεγγάρι όπως φαίνεται τις νύχτες πάνω απ΄ το Γκράντ Κάνυον και το γαλάζιο ημίφως της αυγής που αγκαλιάζει την Αλάσκα...
Ακόμα κι αν έζησες στις Ινδίες ή στις ερημιές του Μεξικού ή σ΄έναν πύργο κάπου στη Σκωτία,όλες τις βροχές τις είδες ίδιες,τις αστραπές και τα κονσέρτα κάθε καταιγίδας,τις αποχρώσεις των συννέφων που σε παρέσυραν μακριά,στα μονοπάτια άλλων τόπων.Μια χώρα σε περιμένει στην άκρη του ορίζοντα,ο άνεμος που γνωρίζει όλες τις διαδρομές,αυτό το πανόραμα του κόσμου που ξεχύνεται μέσα σου πλάθοντας όνειρα κι ελπίδες που σε οδηγούν με τη σειρά τους σε άλλους παραλλήλους...΄΄

Μείναμε και οι δυο σιωπηλοί για λίγο,η νύχτα ήταν όμορφη,το αεράκι φυσούσε απαλά...

΄΄Η θάλασσα Καπετάνιε,αυτή η μεγάλη θάλασσα με τα σκοτεινά νερά της,τα ποντοπόρα καράβια στη μέση του πουθενά και πιο πέρα η πολυπόθητη στεριά,οι κάμποι και τα βουνά της,οι πολιτείες φωτισμένες στο βάθος του ορίζοντα...
Να μπορούσαμε να βρεθούμε μες την καρδιά του κόσμου!Να αφουγκραστούμε τα μυστήρια,τα αληθινά μυστήρια,να χορτάσουν τα μάτια με θαύματα,στο βλέμμα μας να κατοικήσει η ομορφιά και στην καρδιά η απόλυτη ηδονή!
Θα ΄θελα να είμαι μέσα στις βροχές Καπετάνιε,μες τους ανέμους και τις καταιγίδες,να χαιδεύω τα σύννεφα,να αναπνέω τις ατμόσφαιρες,να αισθάνομαι την καρδιά του κόσμου που πάλλεται δυνατά μέχρι τα πέρατα!΄΄

΄΄Ναί φίλε μου,εκεί στο άγνωστο,ξεθωριασμένοι,ζαλισμένοι απ΄τους ανέμους,να γεωμετρούμε με αγωνία πανάρχαια μυστήρια,μέσα σε χάρτες,ημερολόγια πορείας και απελπισμένα οράματα νυχτερινά...
Στο άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα...
Και σαν να μην συμβαίνουν τώρα όλα αυτά;΄΄

Φυσικά,είχε δίκιο,ταξιδεύαμε μες τη νύχτα προς το Άγνωστο και δεν χρειαζόμασταν τίποτα άλλο εκτός από τις ελπίδες μας,τίποτα άλλο...

Τα μάτια του έλαμψαν παράξενα κι έσφιξε το τσιγάρο δυνατά μέσα στα ξεραμένα χείλη σαν να ρουφούσε ολομιάς τον πόνο της καρδιάς του.

΄΄Αν όχι εμείς,τότε ποιός;ποιός θα το κάνει για εμάς;΄΄.