Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Εμμονή.

Μια ψηλή κορυφή με πεύκα ακίνητα και στο βάθος το φόντο ένος βιολετί ουρανού... Η παράξενη λάμψη του φεγγαριού σε μια ερημική,χειμωνιάτικη εξοχή,ίδια σε μια Αυγουστιάτικη νύχτα με πανσέληνο,ίδια μετά από χρόνους πολλούς σε μια συγκινητική αυλή γεμάτη συντριβάνια.
Ένα λιβάδι γεμάτο μουσκεμένες παπαρούνες κι αμέτρητες πεταλούδες κι αρώματα μεθυστικά και χρώματα,πολλά χρώματα,χρώματα φανταχτερά πάνω στα φτερά ενός παραδείσιου πουλιού που πετά αργά πάνω απ τη ζούγκλα καθώς ο ήλιος δύει...
Γκρίζα σύννεφα,σαν παχιές κουβέρτες στον ουρανό,ταξιδεύουν ανέμελα πάνω απ τον τόπο,δυσκίνητα και ξεφτισμένα,ατενίζουν για λίγο το ηλιοβασίλεμμα σαν τελευταίοι φρουροί της μέρας κι έπειτα χάνονται στο βάθος του ορίζοντα...
Φυσάει πολύ στο Κάβο Γκρέκο κι ένα καίκι παλεύει με τα κύμματα την ώρα που ένα άλμπατρος ανοίγει τα φτερά του παραδομένο στον άνεμο πάνω απ τις ακτές της Σικελίας και πέρα μακριά ένας μικρός Σομαλός ακούει τρομαγμένος το βάλς των πολυβόλων μέχρι που μια σφαίρα καυτή θα σταματήσει τα πάντα,καυτή,σαν μια σταγόνα ιδρώτα που κατρακυλά στο πρόσωπο μιας νεαρής Μεξικάνας καθώς σκαλίζει στο χωράφι,μεσημέρι,κάπου στο Σαν Πέδρο..
Τα απομακρυσμένα προάστια μιας πόλης,ξεβαμένα κτίρια και μαύρες καμινάδες,κάποιος διαβάτης περνά βιαστικά με σκυφτό το κεφάλι,έπειτα πάλι ερημιά..
Μια φώκια πληγωμένη κλαίει ψηλά στο Βόρειο Πόλο κι ένας κύκνος πανέμορφος γοητεύεται απ το είδωλό του μες τα γαλάζια νερά μιας λιμνούλας,μια φωτιά τρεμοπαίζει στα Βραχώδη Όρη σαν το ετοιμοθάνατο κερί στο παράθυρο ενός αγροτόσπιτου κοντά στο Κάρντιφ,ένα πρόσωπο με βλέμμα αποτρόπαιο στην άκρη μιας λιθογραφίας και μια φωτεινή πινελιά σ΄έναν μεσαιωνικό πίνακα ίδια με την λάμψη ενός αστέρα νόβα σε κάποια απόμακρη σπείρα του Γαλαξία.
Ένας ναύτης όμορφος κοιτά με θλίψη απ το κατάστρωμα τον έναστρο ουρανό στη μέση του ωκεανού,πολύ μακριά απ την πατρίδα του,μια νύχτα ίδια όπως τόσες άλλες,σε λίγο ξημερώνει κι ένας Παλαιστίνιος στρατιώτης χαιδεύει απαλά το τουφέκι του κοιτώντας την αυγή μες από τα συρματοπλέγματα,μια πλατιά βεράντα με θέα το πέλαγος,κόκκινες γλάστρες με γιασεμιά και γαρδένιες,πλάι στον τοίχο μια μικρή λατέρνα σκεπασμένη με λευκά κεντήματα παίζει ένα τραγούδι παλιό για τις λύπες των ναυτικών και για μακρινά λιμάνια που κανένας δε τα ξέρει..
Η ζάλη ενός νυχτερινού ονείρου και μια μπόρα ξαφνική...
Ένα βρεγμένο αηδόνι τινάζει τα φτερά του και ψιθυρίζει στη βροχή τα μυστικά του σύμπαντος,έξω απ το σκοτεινό εργαστήρι ενός τρελού αλχημιστή που ανακαλύπτει κόσμους γεωμετρώντας το Άγνωστο,με χάρτες διάφανους και μαγικά μοιρογνωμόνια..
Σιωπηλά καραβάνια διασχίζουν την έρημο,η άμμος μετακινείται και το τοπίο αλλάζει,αρχαίες πολιτείες χαμένες μέσα στους αιώνες,ξεπροβάλουν για λίγο,τα χρυσά τους παλάτια φωσφορίζουν στο σκοτάδι και κανείς δεν είναι εκεί για να το δεί,αλλόκοτες προσευχές γύρω απ τη φωτιά κι ανατολίτικα παραμύθια,μαύρα μαντίλια κι αστραφτερά σπαθιά...
Ένα μικρό ατελιέ με πίνακες ντροπαλούς που μουρμουρίζουν στο σκοτάδι,γυαλισμένες αντίκες κι ένα καφετί γραμμόφωνο με κόκκινα σχέδια ορχιδέας,νότες νοσταλγικές και σπαραχτικές μελωδίες σε δωμάτια χρόνων αλλοτινών με ολάνθιστα παράθυρα και φεγγαρένια θέα..
Τρένα παμπάλαια διασχίζουν αργά την χιονισμένη σιβηρική πεδιάδα σκορπώντας μαύρα σύννεφα καπνού που απλώνονται στον ουρανό σαν αιθέριες ζαλισμένες κόμπρες,όνειρα φτωχικά και τρύπιες κάπες,κάποιος ψιθυρίζει ένα τραγούδι για μια χώρα μακρινή πέρα απο τους πάγους,έπειτα κλείνει τα κουρασμένα μάτια του κι ο ήχος απ τις ράγες τον νανουρίζει απαλά...
Βραδάκι καλοκαιρινό κι έρωτες μεθυσμένοι..
Η παραμορφωμένη θέα μιας ιτιάς στο βάθος και πέρα στον ορίζοντα οι παράνομες φωτιές των τσιγγάνων...
Ένα πεφταστέρι διασχίζει αστραπιαία τον νυχτερινό ουρανό,κανείς δε το είδε,ησυχία...
Κάποιος βγαίνει ξαφνικά στο σκοτάδι και πυροβολεί την πανσέληνο....

Προβολές: 20

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 2 Ιανουάριος 2010 στις 23:53: ... πλάι στον τοίχο μια μικρή λατέρνα σκεπασμένη με λευκά κεντήματα παίζει ένα τραγούδι παλιό για τις λύπες των ναυτικών και για μακρινά λιμάνια που κανένας δε τα ξέρει ...

* * *

Υπάρχουν κάποιες πατρίδες στην άλλη άκρη του κόσμου , με πόρτα μικρά μα πανέμορφα , ζωγραφισμένα λες από το ίδιο το χέρι του Θεού , που μοιάζουν με παράδεισοι .
Τα λιμάνια τους είναι μικρά , αλλά ζεστά σαν αγκαλιές και οι μώλοι τους μυρίζουν θειάφι και σαπισμένο στάρι . Είναι ποτισμένοι με τον γόνιμο αντρικό ιδρώτα και το φίνο άρωμα των κοριτσιών που τα βράδυα ανεβαίνουν στα καράβια και το πρωί πρωτού ο ήλιος ανατείλει φεύγουν μαζί με τα στερνά τελώνια της νύχτας .
Οι ναύτες τα μοναχικά βράδυα ονειρεύονται να δέσουν σ` εκείνους τους παλιούς πέτρινους μώλους το βαπόρι τους και όταν αυτό τ` όνειρο γίνει πραγματικότητα παρακαλάνε ν` αργήσει το ξημέρωμα ...

Αφιερωμένο με αγάπη ...

Θα ήθελα πολύ να διαβάσω εκτός από θαυμάσιο απόσπασμα που μας κατέθεσες και το υπόλοιπο κείμενο ...

Τα σχόλια περιτεύουν ... πανέμορφο !!! ...