Πάντα μέσα σου κρυμμένος.

[ekptwtos]

Πάντα μέσα σου κρυμμένος.

(Γράμμα απ΄την κόλαση.)



Και να σε ψάχνω,απ΄ το Παρίσι μέχρι τη Ρώμη κι από το Βερολίνο στα στενά της Πράγας,μόνος στους καταυλισμούς των χίπις,θυμάσαι το όνειρο Αμέρικα;τη μεγάλη βόλτα που λέγαμε να κάνουμε αρχές της άνοιξης μέχρι να μας προλάβει το
φθινόπωρο,Αριζόνα,Μοχάβε,Λας Βέγκας,Καλιφόρνια μαγεία,εσύ κι εγώ,η παλιά μηχανή
κι ο άνεμος γαντζωμένος στα μαλλιά σου...
Σε μια συνοικία της Αργεντινής ένα
ζευγάρι να χορεύει βάλς κι εγώ ακίνητος να βλέπω εσένα,η βροχή,τα
ηλιοβασιλέματα,τα σύννεφα,όλα να σε θυμίζουν...
Και να σε ψάχνω,σε ένα μικρό
ξενοδοχείο στο Λονδίνο και σε έναν κήπο κάπου στη Μαδρίτη,παιδιά να παίζουν και
να τρέχουν τριγύρω κι εγώ ακίνητος να βλέπω εσένα...
Εγώ,που το μόνο που
ήθελα είναι να ταξιδεύω πάνω στα στήθη σου και το μόνο που ήθελα να έχω είναι
ένα άγγιγμα,μια μυρωδιά σου,ένα φιλί,έστω και το πιο μικρό και να μην
καταλαβαίνω καθόλου τί γίνεται γύρω μου και να έχω ξεχάσει το όνομά μου και να
έχω ξεχάσει τα πάντα εκτός από εσένα και να θυμάμαι τα πιό ανόητα πράγματα και
να λατρεύω τα κοκκαλάκια στα μαλλιά σου και τα ξεφτισμένα κορδόνια που φορούσες
στα χέρια σου και το μονοπάτι που σχηματίζουν οι φακίδες πάνω στο μέτωπό σου και
να σκέφτομαι μόνο τα μάτια σου και να σκέφτομαι μόνο τα πονηρά χαμόγελά σου και
πώς λύγιζες γεμάτη πάθος τη μέση σου και πόσο σου άρεσε να τρώς παγωτό βανίλια
και ποτέ να μή μου δίνεις και να σκέφτομαι ο τρελός τα νιάτα σου,τις νύχτες
σου,τα καλοκαίρια σου και να σκέφτομαι ο τρελός μόνο εσένα,μόνο εσένα,μόνο
εσένα...

Κι όταν ξυπνάω να ψιθυρίζω το όνομά σου κι όταν κοιμάμαι να σου
λέω καληνύχτα χωρίς να ξέρω που βρίσκεσαι.
Κι όταν μου λείπεις πολύ να σφίγγω
σφιχτά τα χέρια μου σαν να σ΄έχω αγκαλιά κι εσύ πάλι να λείπεις.
Και στο
δρόμο όπου κοιτάζω να βλέπω γυναίκες που σου μοιάζουν μα να μην τις θέλω.
Και
να σε ψάχνω μέσα σε κάθε μαγαζί και πότε πότε να ακούω την φωνή σου και να τρέχω
να σε προλάβω κι εσύ
πάλι να λείπεις...
Και να ψάχνω μέσα στα
αυτοκίνητα,πίσω από κάθε τζάμι και οι θαμπές φιγούρες να με σκοτώνουν κι αυτές
που σου μοιάζουν να με ανασταίνουν και πάλι απ΄την αρχή...
Και να ξέρω πως
είμαι χαζός μα εγώ να φωνάζω σ ΄αγαπώ και να βγαίνω στους δρόμους κάθε μέρα και
να περπατώ πέρα δώθε σαν χαζός και να αγαπάω σαν χαζός και να τραγουδάω σαν
χαζός όλο και πιο δυνατά,ασταμάτητα...
Και να μαι αυτός που πάντα ήμουν,να
μην αλλάζω και να θέλω τόσο πολύ να γίνω αυτό που ποτέ δεν ήμουν,αυτό που πάντα
θα ήθελες να είμαι και μέσα στη θλίψη των στιγμών να νιώθω τόσο άδειος,τόσο
ανίκανος και να πονάω έτσι όπως δε πόνεσε ποτέ κανένας άντρας και να μου λείπεις
σαν παράδεισος και να μου λείπεις σαν κόλαση κι όταν ο πόνος γίνεται αφόρητος να
σφίγγω τα χέρια μου δυνατά σαν να σ΄έχω αγκαλιά κι εσύ πάλι να
λείπεις...

Και να βλέπω τον εαυτό μου σ΄ένα όραμα να ξοδεύει εκατομμύρια
στιγμές μαζί σου...

Να καίγομαι μέσα στα καλοκαίρια σου και να
ανασταίνομαι στην αγκαλιά σου.
Να κάνουμε έρωτα στο πάτωμα και να κοιμόμαστε
ακριβώς εκεί και να ξυπνάμε εκεί και πάλι να σου κάνω έρωτα.
Να βλέπουμε τα
καίκια που ξεχύνονται στο πέλαγος και η θάλασσα να μην είναι ποτέ τόσο όμορφη
όπως οι θάλασσες των ματιών σου.
Να βγαίνουμε στη βροχή και να χορεύουμε,να
γεύομαι τη βροχή πάνω στο σώμα σου και να ακολουθώ τα ίχνη σου στην άμμο και να
στέκομαι να σε κοιτάζω από μακριά,να βαδίζεις ανάλαφρα σαν θαλασσοπούλι στην
άκρη στο κύμα.
Να σου βρίσκω κοχύλια με χίλια χρώματα και να φαντάζομαι ένα
κολιέ γαλάζιο στο στήθος σου και να ακουμπάω εκεί για ώρες ψιθυρίζοντας
σ΄αγαπώ,σ΄αγαπώ,σ΄αγαπώ...
Και να σε καρτερώ στην άκρη του δρόμου με μια
κιθάρα και να σου τραγουδώ,την ομορφιά σου να τραγουδώ,τα άπιαστα νιάτα
σου.
Κι όταν σε βλέπω να μου κόβονται τα πόδια,σαν να αντικρύζω την πιό
ερωτική Παναγιά και να μένω ακίνητος,με βλέμμα χαμένο,ένα άγαλμα
ερωτευμένο.
Κι όταν ακούω τον άνεμο να σφυρίζει μες τις αυλές του χειμώνα να
κουρνιάζω πιο βαθιά μέσα στην αγκαλιά σου και να ονειρεύομαι,σαν παιδί να
ονειρεύομαι...
Και να σου κάνω έρωτα σαν ναύτης που είχε χρόνια να βγει στη
στεριά,σαν τελευταία νύχτα,
και να πίνω κρασί απ΄ το στόμα σου,
και να
πίνω κρασί απ΄ τα στήθη σου,
με σένα να
μεθώ.







Απόδρασε μαζί μου...σε μια νέα
ζωή...

[Δημήτριος Γκόγκας]

Φίλε Έκπτωτε (έχει καμιά σχέση το ψευδώνυμο τον τίτλο : γράμμα απ΄την Κόλαση;) η αλήθεια είναι ότι επιθυμείς (θα ...) δυνητικά ποθείς (να.....) και δεν παύεις να ονειρεύεσαι ( και όταν ...) Ουσιαστικά ενεργείς και γράφεις με το πάθος και την τόλμη ενός ερωτευμένου βαθειά .........έτσι τουλάχιστον το αισθάνθηκα εγώ ...Καλό σου βράδυ

[NO]

Υποθετικός ο έρωτας αυτός, μα και λίγο αυτοκαταστροφικός, αλλά ωραίος ο ποιητής μας- συγγραφέας. Πολύ καλός!

[Celestia]

Πολυ ωραιο!!!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!

[Ειρήνη]

Συμφωνώ με τον Άφωνο!!!

[Nefeli riga]

Ναι μετον Αφωνο.. Υποθετικός έρωτας.!

[ekptwtos]

Αν αυτός ο έρωτας είναι υποθετικός,τότε κι εγώ δεν υπάρχω,είμαι υποθετικός...γιατί εγώ αυτόν τον έρωτα τον έζησα...και δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο υποθετικός...