Σήμερα πέφτει μι’ άγρια στάχτινη βροχή

Πάνω στης πολιτείας τα ρόδα.

Οι…

Συνέχεια

Ξημερώνει σιγά σιγά στην πόλη

Κι ο ασυννέφιαστος ουρανός ασπρίζει

Μα στην ξάγρυπνη ψυχή μου

Σκοτεινιάζει και…

Συνέχεια

Κάτω απ’ αυτά

Τα πάλλευκα μάρμαρα

Κείτεται ο ποιητής

Τα οστά του

Λες κι είναι ζωντανά

Αδιάκοπα τριζοβολούνε.



Τη μέρα που πέθανε

Ο ήλιος έδυσε νωρίς

Τα πουλιά σταμάτησαν

Μελωδικά να κελαηδούνε

Ο ουρανός ντύθηκε

Το σκοτεινό πέπλο

Της μεγάλης οιμωγής

Το φεγγάρι μελαγχολικό

Βούτηξε στα μαύρα δίχτυα

Της σιωπής

Τ’ αστέρια ξεχάστηκαν

Απ’ τις κρυψώνες τους

Να βγούνε

Τα λουλούδια… Συνέχεια

Κρέμασες τον ήλιο με τις φλογερές του χαίτες

Σαν χρυσαφένιο μενταγιόν στο ρόδινο λαιμό σου

Και τύφλωσες τα μάτια μου της θάλασσας…

Συνέχεια

Στην κοιλάδα της καρδιάς μου
Ο ήλιος λησμόνησε ν’ ανατείλει.

Τα νυχτολούλουδα
Άνοιξαν τα σκοτεινά τους άνθη.

Τα χορτάρια μαράθηκαν
Απ’ την απελπισιά του ζόφου.

Τα ζωντανά δε βόσκουν πια
Σε ύπνο τρίσβαθο κοιμούνται.

Τ’ ανέμου οι βοές με πόνο σπάνε
Στα παρακείμενα υψώματα.

Κι οι νυχτερίδες γιγαντένιες
Τρέφονται μ’ αγάπες πεθαμένες.

Καθισμένος

Στις όχθες του ποταμού

Που κυλά γαλήνια

Ανασύρω

Στη μνήμη μου

Τις μέρες

Που πέρασαν άσκοπα

Σαν τραγούδια

Χωρίς σκοπό

Τα λόγια

Που ξεστράτισαν

Μες στις καλαμιές

Τα δάκρυα

Που κύλησαν ανώφελα

Στα μάγουλα

Τις προσδοκίες

Που ενταφιάστηκαν

Σαν το νεκρό

Στο χώμα

Τα όνειρα

Που έσβησαν

Σαν το λυχνάρι

Που δεν έχει λάδι.



Κι έτσι απόμεινα

Ένα άδειο σαρκίο

Να… Συνέχεια

Πάνω στη γαλάζια λίμνη με τους άσπρους κύκνους

Αντανακλά η ασημένια τής σελήνης αγκαλιά.



Παίρνω την άδεια βάρκα κι αργοσαλεύω τα κουπιά

Τ’ αστέρια λάμπουν μες στου ουρανού τη σιγαλιά.



Θέλω να φτάσω στης λίμνης το καταπράσινο νησί

Που χρόνια τώρα με προσμένει και με καλεί.



Τα πουλιά φτεροκοπάνε στο γαληνεμένο αγέρα

Και στις όχθες τα δέντρα γλυκά παίζουν φλογέρα.



Καθώς το πόδι μου πατώ στη νοτισμένη τη στεριά

Ακούω να θροϊζει… Συνέχεια

Στην γραφική Αράχωβα τούτο τον άγριο χειμώνα

Τα χιόνια κρυστάλλινα έχουν σκεπάσει τα σπίτια

Άσπρα κι ασάλευτα τα καημένα τα σπουργίτια…

Συνέχεια

Ο στρατηγός καβάλα στο ατρόμητο άλογό του

Περήφανα κατευθύνει την ατσάλινη στρατιά

Μια λάμψη δυνατή φωτίζει το πρόσωπό του

Καθώς θεριεύει της αδυσώπητης μάχης η φωτιά.



Οι λόγχες κροταλίζουν στον παγωμένο αγέρα

Το αίμα στάζει άλικο στο ασπρισμένο χώμα

Κι ενώ σιγά σιγά σκοτεινιάζει η θλιμμένη μέρα

Οι κραυγές διάσπαρτες ακούγονται ακόμα.



Τα πολυβόλα θερίζουν σαν στάχυα τα κορμιά

Και τα πουλιά κλαίνε τρομαγμένα στα κλαδιά

Ο ουρανός… Συνέχεια

Ένας πρόσφυγας από τη Σμύρνη

Κλαίει μες στου σπιτιού του την αυλή

Τα ξεριζωμένα δάκρυά του λίμνη

Ξεκούρδιστο και ματωμένο το…

Συνέχεια

Βάλε φίλε τσίπουρο να πιω

Το φεγγάρι είναι μελαγχολικό

Στο συννεφιασμένο ουρανό

Κι εγώ ανάβω από καημό.…

Συνέχεια