το χωμα παντα μου αρεσε να ασχολουμε μαζι του

απο παιδι ειχα ξεχωριστη σχεση μαζι του

στο παιχνιδι με την μητερα γη

παντα την ενιωθα ζεστή και κοντα μου

την ειχα ερωτευθει μεσα απο το παιχνιδι

και μυριζε τοσο ωραια τοσο ομορφα

οταν εβρεχε ενιωθα το αρωμα της

ποσο ομορφη ηταν τοτε η γη

ποσο ομορφα μοσχοβολουσε

τωρα ολα χαθηκαν

γιατι χαθηκαμε και εμεις

την γη την μισησαμε

ποσο κριμα

ποσο…

ξυπνησα αργα σκεφτομουν πολλα μα ακινητος στεκομουν

του μυαλου οι σκεψεις στοιχειωσαν το δωματιο

λιγο φως εμπενε απο μια γριλια

στο μετωπο μου επεφτε ενοχλητικα

το μονο που κινουσα εισαν τα ματια

δεν το αντεχα το φως καθως τρυπαγε τα ματια μου

γρηγορα παρακαλουσα τον ηλιο να τρεξει

απ'την γριλια να εξαφανισθεί τα ματια μου

να απελευθερωθουν απ'αυτον

ποσο ψυχρο ηταν το δωματιο μα ποσο καυτο το μετωπο μου

ο ηλιος μου…

Τα ανοιξιάτικα λουλούδια ο ήλιος τα εμάρανε

πάει εχάθηκαν τα όμορφα χρώματά τους

εχάθηκαν τα μεθυστικά τους αρώματα

πέθανε η ζωντάνια τους

τώρα μόνο ξεροί βλαστοί άχρωμοι καί νεκροί, στέκουν

πεσμένοι στο καυτό χώμα που τα γέννησε…

Του μυαλου τις αναμνήσεις αποφάσισα

να επισκεφτω,

παιδικά σοκάκια παιχνιδιού

περιδιαβόμουν τις σκοτεινές

νύχτες του ύπνου μου

χρόνια θυμόμουν το παλιο σπιτι στον αριθμό 10

τον βλοσηρό…

Στην παλαμη ΤΟΥ καρφί πόνου εμπήχθει

αιμα δεν τρεχει μήτε θάνατος κυλά,

μύρος ΕΛΠΙΔΑΣ και ΖΩΗΣ κυλά

λύτρωση ανθρωπων

με τα χερια ανοικτά

ποθεί ικευτικά

στην παλαμη ΤΟΥ καρφί εμπήχθει

καρφί φωτός καρφί ζωής

λυτρωση ανθρώπων

πόνος αναστασης ψυχών

για ολους μας ζητά

στον λοφο ορθιος μας ΚΟΙΤΑ

με δυο χερια ανοικτά

για ολους αγκαλιά

το μύρο στο κορμί…

Στου ηλιου την στροφή

η πετρα ζεστενοταν

τα χρωματά της ζωντανευαν

σχεδον μου μιλαγε

την ιστορια της εξυστορουσε

στους αιωνες τις λήθης

ο χωρος μυστικιστικός

στο φως του ηλιου μορφες αλλαζει

οι κιονες σαν να χορευαν μεταξυ τους

σχεδον μιλουσαν καθως ο αγερας

αναμεσα τους περνά

ο χωρος ζωντανος θαρρω πως ηταν

σαν να ακουγα φωνες ανθρωπων

στον χωρο ψιθυροι ανάκατοι

με…

δεν ξερω  πια τι να σκεφτώ

ολα γυρω μου γρηγορα αλλαζουν

τα παλια μου φενοντε τοσο μακρυνα

τα νεα ακομα πιο απομακρα

δεν ξερω ποσο γρηγορα προχωρω

ποσο γρηγορα τα αφηνω ολα πισω

ποσο παραξενα νιωθω

ποσο δεν μπορω να σ' αγγιξω

τιποτα αληθινο ολα ουτοπικα

αιθερια τα νιωθω ολα

ποσο θελω  να σ'αγγιξω

να το νιωσω αυτο

μα ολα ειναι απομακρα απιαστα

τρεχουν πιο γρηγορα απο μενα

δεν σε…

αν ηξερες αχαριστη

τι ενιωθα για σενα

δεν θα'φευγες σαν άπιστη

σαν κλεφτης απο μενα

οτι ζητουσες σου'δινα

στα λουσα σ'ειχα ντυση

μα εσυ αχαριστη

εφυγες μ'εχεις λησμονηση

στα ονειρα μου σε ποθώ

σου λεω σ'αγαπω

μα διπλα μου δεν σ΄εχω

και σ' αναζητώ

αν ηξερες αχαριστη

το ποσο σ'αγαπω

δεν θα'φευγες σαν κλεφτης

να ψαχνω να σε βρω

και τωρα που'μαι…

αμιλητες ανθρωπινες φιγουρες

σκιες αλλοτε γρηγορες

αλλοτε αργες

αμιλητες μεταξυ τους

αδιαφορα προσπερνούντε

στην αποβαθρα στεκοντε

αμιλιτοι κορμοί

ακαμπτοι και οκνηροί

δυο τραινα σε ταχυτητα

αποτομα σταματουν

πορτες ανοιγουν βιαστικα

οι σκιες μετακινουντε βιαστικα μηχανικά

στριμωχνοντε σαν πιγκουίνοι

σε λιγοστη ακτη τον χωρο τους

να βρουν ορθιοι να σταθουν

εκει ακίνητοι να…

το καραβι ξεκινησε ενα πρωινο

ομιχλη το ειχε μεσοπελαγα καλύψη

και εγω στην προβλητα σε κοιτουσα

να χανεσε στην ομιχλη

σε κοιτουσα να χανεσε

σαν ονειρο στον υπνο μου

 δεν μπορουσα να σε πιασω

να σ'αγγιξω

να σε κρατησω κοντά μου

η ομιχλη σε εκρυβε

σε απομακρυνε ολο πιο μακρυα

σαν ονειρο που ήρθε και εφυγε

οι αναμνησεις θαμμενες

το μυαλο θολό βαρύ

η καρδιά…

κοιτώ τον ουρανό

και αγγιζω τον ΘΕΟ

κοιτώ στήν γή

και αγγιζω τήν μορφή σου

μορφή χαμένη

μεσ'το νού μου

στα όνειρα μου πέρνης μορφή

σ'αγγίζω

μονο τοτε με κυριευεις

γινεσε ενα με μενα

νιωθω την ζέστη του κορμιού σου

τον χτυπο της καρδιας σου

εγινες ενα  σωμα μια ύπαρξη

σ'άγγιζω

δεν ακουω δυο καρδιες

παρα μονο μια την δική μας, ενας χτύπος

μια ψυχή ,ενα σωμα,

ενας ψιθυρος ενα…

ο ηλιος κρυφτηκε στην ομιχλη

και γω περπατω στο μονοπατι

σκυθρωπος αναπολωντας

τα χαμενα χρονια 

η ψυχη μου, μου μιλά

μα εγω βουβος βαδιζω

στο μονοπατι

τα βηματα μου βαρια

στις υγρες πετρες εσερνα

οι σκεψεις σαν το φως

ετρεχαν και χανοταν

στου χρονου το απειρο

το βλεμμα σηκωσα ψηλα

τον ηλιο ειδα καθαρα

η ομιχλη χαθηκε στην μαχη με το φως

και γω στεκομουν εκει

βουβός…

μαγικος ο ηχος του αγερα

μουσικη στα τυμπανα μου

πεζη

γλυκους αρμονικους τονους

κινουμενος δημιουργει

αγερα μεινε τραγουδησε μου

κιαλο

να νιωσω την αρμονια του ΘΕΟΥ

να τον αγγιξω

να τον νιωσω

να του μιλησω

στροβιλισε το αορατο κορμι σου

τυλιξε με την αυρα σου το είναι μου

το σωμα μας να γινει ένα

σε μια αεναη χορευτικη αρμονια

να συγλονιστώ

και οταν καταφερω…

δεν ξερω εαν αυτο που ζω μπορω να το ελεγξω

δεν ξερω εαν σκεφτομε το μελλον

δεν ξερω εαν υπαρχει μελλον

δεν ξερω εαν υπαρχει ελπιδα και που να την βρω

δεν ξερω εαν πρεπει να ελπιζω

δεν ξερω εαν υπαρχει λυση

και αν υπαρχει που και πως θα την βρω

ενα πραγμα μονο ξερω

οτι υπαρχω οτι ζω

οτι αναπνεω

οτι και αν αυτο μου λεει

οτι και αν αυτο με οδηγει

οτι και αν αυτο μου δειχνει εναν δρομο

μια…

Στο κρυο τζαμι πλησιασα το προσωπο μου

η ζεστή ανασα μου θολωσε τις εικονες

ελαφρως με το μανίκι μου,σκουπιζοντας τίς φανέρωσα

η βροχη εξω εγλειφε το τζαμι

δικους της ηχους δημιουργούσε

ένα ρίγος ψύχους με διαπερασε

ο χειμώνας ηρθε και με αγγιξε θαρρώ

στην θυμηση μου ηρθε η ύπαρξη ενος παλτού απο χοντρο κασμίρη,

ακριβό δωρο απο φίλο παιδικό

τελευταία φορά δεν θυμόμουν πότε το φόρεσα

μα τωρα το κουρασμένο σωμα μου…

 Σε ενα σκοτεινο δωματιο το φως ανυπαρκτο

της ψυχης το διακοπτη ανουσια  αναζητουσα

το φως να ξεχυθει,

το σκοταδι να χαθει σε μια στιγμη

ποσο μισησα το σκοταδι

ποσο μισησα την σκοτεινη ζωη

ποσο λαχταρισα το φως

ποσο ικετεψα να το βρω

τιποτε δεν ειχα μεσα μου

ουτε  ζωη

ουτε  γελιο

ουτε  χαρα

ουτε  ελπιδα  

στο σκοτεινο δωματιο

το  ΦΩΣ μεσα μου με πλημμυρισε

ειχα…

ειμουν πολυ δεμενος με την μητερα μου

παει καιρος που εχάθη, και ειμαι βυθισμενος σε σκεψεις και αναμνησεις,

φωτογραφιες, περιέργως απέφυγα να βαλω στο σπιτι

τιποτα δεν ηθελα να μου θυμιζη το χαρουμενο παρελθόν ,το θλιβερό παρόν

τιποτα να μου φερνη , την μητέρα μπρός στα μάτια μου 

να μήν μπορει να μου μιλησει, να μην ακουω την φωνή της

ακόμα και τα όνειρα τα έσβηνα , λησμονιά επιζητούσα

οχι δεν το ηθελα αλλά το επραττα εβρισκα…

Το παλαιο σπιτι μας  προσφυγικο με κεραμιδια και χοντρο σοβα απο ασβεστη

δεν υπηρχε πια, κατεδαφίσθει και εχτίσθει νεα οικια απο μπετον

στην θυμηση μου, με εντονο τροπο ομως  ξανάρθε

αιτια η κολωνα, ακριβως απεναντι απο το σπιτι ,οπου επαιζα μικρος ,πολυ μικρος

καιρο, χροννια ολοκληρα, ειχα να επισκεφθω το πατρικο  μου σπιτι

στεκομουν και το φανταζομουν πως ηταν παλια πριν κατεδαφισθεί

αχνες εικονες στην αρχη, πιο εντονες μετα, η θυμηση…

Σε μια αυλή με πολλά ωραία δέντρα και ισκιά καθίμενος βρισκόμουν

πάνω σε μιά ψαθινη καρέκλα,πολύ ομορφα πλεγμένη απο παλιόν μαστορα υπέθεσα

την κούραση μου να ξαποστάσω απ'τόν καυτό καλοκαιρινό ηλιο,

εκάθισα με λαχτάρα

κατακοπος, ιδρωμένος  ενιωσα το δροσερο αγγιγμα των φυλλων

θροιζαν στον αερα του μεσημεριανου λιοπυριού

εκεί καθίμενος στην καρέκλα την ψαθινη θαρρώ με πηρε γλυκά ο υπνος

δίχως να το καταλάβω

τήν πιό…

Την παραλια των κοχυλιων

απο παιδι θυμαμε

επισκεπτομασταν με τον φιλο μου

τον αριστοτελη,

καθε αυγουστο στο πατρικο μας

σπιτι στην τροιζηνα

πολυ μας αρεσε αυτη η παραλια

χιλιαδες μικρα κοχυλια

κρυμμενα στην καυτη αμμο

ανακαλυπταμε, σκαβοντας με τα χερια

χρωματα ξεθωριασμενα

απο τον χρονο και τον ηλιο

ζωγραφισμενα πανω τους

στο νερό τα ζωντανευαμε

πολυ μας αρεσε η…