οι κιονες του Ναού Διός

[γιωργος ιακωβου]

Στου ηλιου την στροφή

η πετρα ζεστενοταν

τα χρωματά της ζωντανευαν

σχεδον μου μιλαγε

την ιστορια της εξυστορουσε

στους αιωνες τις λήθης

ο χωρος μυστικιστικός

στο φως του ηλιου μορφες αλλαζει

οι κιονες σαν να χορευαν μεταξυ τους

σχεδον μιλουσαν καθως ο αγερας

αναμεσα τους περνά

ο χωρος ζωντανος θαρρω πως ηταν

σαν να ακουγα φωνες ανθρωπων

στον χωρο ψιθυροι ανάκατοι

με κυριευαν

οι αρχαιοι στοιχειωμένοι περιδιαβεναν

αναμεσα μας τους ενιωθα

την αυρα τους να μας αγγιζει

ο ηλιος πια χανόταν πισω απο τους κιονες

σταματησαν οι ψιθυροι

εχάθηκαν οι σκιες

εχάθηκαν οι ήχοι

εχάθηκαν οι στοιχιωμένοι αρχαίοι

σταμάτησε ο χρόνος

βρισκομουν μονο εγω πιά

ακίνητος θεατής του χώρου

σαν τωρινος θνητός

να περιδιαβενω μονος

στην μοναξιά του χρονου

δεν ελπιζω σε τιποτα

απλα περιμενω να

συναντησω τους θεους

να γινω ενα με αυτους

να γινω ηχος φώς και σκιά

και γω με την σειρά μου

να περιδιαβενω στους κιονες

στην μοναξια του χρονου

καθώς αεναα το φως του ηλιου

θα αγγιζει τίς αθανατες κολώνες

των προγόνων μου

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

Έδωσες χρώμα-φως-κίνηση-ζωή σε Αυτά που δεν κινούνται ΑΛΛΑ, σου Μιλούν .....................................................

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Ωραιο!!!