το παλτο

[γιωργος ιακωβου]

Στο κρυο τζαμι πλησιασα το προσωπο μου

η ζεστή ανασα μου θολωσε τις εικονες

ελαφρως με το μανίκι μου,σκουπιζοντας τίς φανέρωσα

η βροχη εξω εγλειφε το τζαμι

δικους της ηχους δημιουργούσε

ένα ρίγος ψύχους με διαπερασε

ο χειμώνας ηρθε και με αγγιξε θαρρώ

στην θυμηση μου ηρθε η ύπαρξη ενος παλτού απο χοντρο κασμίρη,

ακριβό δωρο απο φίλο παιδικό

τελευταία φορά δεν θυμόμουν πότε το φόρεσα

μα τωρα το κουρασμένο σωμα μου σφοδρά

τό επιθυμούσε

ανοιξα την βαριά πορτα της ντουλαπας

γριλιζοντας οι μεντεσέδες

σκουριασμενοι ηχοι του χρονου

μου μιλούσαν

το κασμιρένιο βαρύ παλτό, με προσμονή αναζητησα

στο βαθος της ντουλαπας σε μια κρεμαστρα

σκονισμενο εκει κρεμόταν

τιναζοντάς το ελαφρώς, προχειρα το έριξα επανω μου

στο τζάμι εμπρός ξανά στεκόμουν

το χειμώνα καλοσόρισα

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Μου άρεσε πολύ, για την αμεσότητα του ...

λέει πολλά, ίσως πιό πολλά από όσα μπορούμε να καταλάβουμε "εμείς οι υπόλοιποι" ...

Καλησπέρα !!! ...

[Ειρήνη]

Η ομορφιά της θύμησης!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!