Νύχτωσε ...

καμία διαφορά,σιωπή πριν

σιωπή και τώρα.

Χάνεσαι 

σαν το πουλί που δε θέλει να του κόψουν τα φτερά,

ποτέ μου όμως δεν κρατούσα εγώ το ψαλίδι.

Χάνεσαι κι εγώ πέφτω

σαν τη βροχή που μούσκεψε την καρδιά σου ...

μου μένουν όμως οι αναμνήσεις,

μικρά ερείπια στιγμών

για να μπορώ να κρατιέμαι ακόμα στη ζωή.

Θα ήθελα όμως κι έναν ξεναγό,

να μου δείξει τι έκανα λάθος

και δεν κατάφερα μαζί σου να…

Καλεσμένος απ' τα ίδια μου τα λάθη

φρόντισα να μην κοιτάξω πια

στο παρελθόν.

Ήλπιζα πως τέλειωσαν οι βροχές μέσα μου,

αλλά δεν άντεξα τη θέρμη του ήλιου.

Σε μια γωνιά να σε θυμάμαι

κι εσύ να μη μιλάς με τη σκέψη μου.

Αλλάζουν οι καιροί, δε σε ρωτούν,

μόνο αλλάζουν ...

Πώς βρεθήκαμε όλοι εμείς σε τόση μοναξιά ;

Καλεσμένος μες στο ίδιο μου το σπίτι,

δεν αντέχω πια αυτόν τον καιρό.

Ψυχής ένεκεν

κόλλησα τα κομμάτια μου όπως όπως ...

τελικά μόνο με τις λέξεις κατάφερα να παίξω,

αλλά και πάλι δεν κατάλαβα αν κερδισμένος βγήκα

ή χαμένος .

Ήθελα να ξεχάσω,μα

δε με άφησα.

Κρατήθηκα όσο πιο δυνατά μπορούσα

από μια θύμηση πόνου .

Επίστρεψε  και φώναξέ με

μήπως και καταλάβω

πως πάντα θα πορευόμαστε μαζί.

Αν δε φύγει η ψυχή μου

ίσως φύγω εγώ ...

Χτύπησες.

Γιατί τα δάκρυα ;

Έδιωξαν τάχα και ποτέ τον πόνο ;

Θα αντέξεις.

Δε σε μεγάλωνα εγώ για να μου πέσεις

σαν κανένα σύννεφο που ρίχτηκε σε βροχή.

Κομμάτια είναι. Κι η ζωή, και η χαρά κι η λύπη.

Όλα θα τα μαζέψεις. Μισός δε φεύγεις από δω.

απ'το καλάθι σου πέτα τα τα λουλούδια,

μάδησες εσύ, κι αυτό αρκεί.

Όχι, δε σε χτυπήσαν. Χτύπησες!

Θα το αντέξεις ;