Νύχτωσε ...

καμία διαφορά,σιωπή πριν

σιωπή και τώρα.

Χάνεσαι 

σαν το πουλί που δε θέλει να του κόψουν τα φτερά,

ποτέ μου όμως δεν κρατούσα εγώ το ψαλίδι.

Χάνεσαι κι εγώ πέφτω

σαν τη βροχή που μούσκεψε την καρδιά σου ...

μου μένουν όμως οι αναμνήσεις,

μικρά ερείπια στιγμών

για να μπορώ να κρατιέμαι ακόμα στη ζωή.

Θα ήθελα όμως κι έναν ξεναγό,

να μου δείξει τι έκανα λάθος

και δεν κατάφερα μαζί σου να…

Συνέχεια

Καλεσμένος απ' τα ίδια μου τα λάθη

φρόντισα να μην κοιτάξω πια

στο παρελθόν.

Ήλπιζα πως τέλειωσαν οι βροχές μέσα μου,

αλλά δεν άντεξα τη θέρμη του ήλιου.

Σε μια γωνιά να σε θυμάμαι

κι εσύ να μη μιλάς με τη σκέψη μου.

Αλλάζουν οι καιροί, δε σε ρωτούν,

μόνο αλλάζουν ...

Πώς βρεθήκαμε όλοι εμείς σε τόση μοναξιά ;

Καλεσμένος μες στο ίδιο μου το σπίτι,

δεν αντέχω πια αυτόν τον καιρό.

Ψυχής ένεκεν

κόλλησα τα κομμάτια μου όπως όπως ...

τελικά μόνο με τις λέξεις κατάφερα να παίξω,

αλλά και πάλι δεν κατάλαβα αν κερδισμένος βγήκα

ή χαμένος .

Ήθελα να ξεχάσω,μα

δε με άφησα.

Κρατήθηκα όσο πιο δυνατά μπορούσα

από μια θύμηση πόνου .

Επίστρεψε  και φώναξέ με

μήπως και καταλάβω

πως πάντα θα πορευόμαστε μαζί.

Αν δε φύγει η ψυχή μου

ίσως φύγω εγώ ...

Χτύπησες.

Γιατί τα δάκρυα ;

Έδιωξαν τάχα και ποτέ τον πόνο ;

Θα αντέξεις.

Δε σε μεγάλωνα εγώ για να μου πέσεις

σαν κανένα σύννεφο που ρίχτηκε σε βροχή.

Κομμάτια είναι. Κι η ζωή, και η χαρά κι η λύπη.

Όλα θα τα μαζέψεις. Μισός δε φεύγεις από δω.

απ'το καλάθι σου πέτα τα τα λουλούδια,

μάδησες εσύ, κι αυτό αρκεί.

Όχι, δε σε χτυπήσαν. Χτύπησες!

Θα το αντέξεις ;

“ηρέμησε” μου είπες

λες και τάχα να βλεπες την ταραγμένη μου καρδιά

που έτρεχε για να προλάβει τον ρυθμό σου.

Στους χρόνους πάντα ήμουνα σωστός,

τα πρόσωπα μπερδεύονταν

λες κ έπαιζαν παιχνίδι με τις λέξεις.

Όταν κατάφερα δυο-τρεις προτάσεις να σου φανερώσω

ξανά εκεί, να μπαίνουν μέσα τους τα πρόσωπα

και να τα αλλάζουν όλα.

κατέληξαν τα λόγια μου απρόσωπα

δίχως αντίκρισμα στα μάτια σου

που φώτιζαν τις μέρες που…

Συνέχεια

Φεύγω και δε με φτάνεις.

Δε θα μπορέσεις ποτέ ξανά να δεις

τον χρόνο που πέρασε από πάνω μας.

Ίσως αν κάποτε βρεθούμε

τη γνώριμη εκείνη

αίσθηση

να νιώσεις να περνάει από δίπλα σου

χωρίς πια να συγκινεί εσένα

ή την καρδιά σου που άλλαξε

τον χτύπο της.

Φεύγω και δε με φτάνω.

Όσο κι αν τρέχω

τίποτα δε μένει πια να θυμάμαι

παρά μόνο εκείνα που

άθελά μου θέλησα να φύγουν .

αυτά μου θυμίζουν…

Συνέχεια

εικοσιενός ετών ...

περάσανε τα χρόνια.

Μεγάλωσα με ψευδαισθήσεις

που δεν άντεξαν στο πέρασμά τους.

Φύσηξε δυνατά ο άνεμος και 

μου πήρε και το λίγο που κρατούσα για μένα ...

Με κοίταξα στα μάτια

και απόρησα τι δεν έβλεπα τόσον καιρό.

Το είδωλο σταμάτησε πια να μου χαμογελά,

ακόμη κι οι φωτογραφίες έπεσαν από τα κάδρα.

εικοσιενός ετών!

Παλεύω ακόμη να με "στήσω" ...

Κάθομαι εδώ και σκέφτομαι

πόσα πρέπει τάχα να ποντάρω ...

Στη ζωή μου δε ρίσκαρα τίποτα

για να δρέψω τώρα δάφνες.

Γλυκόπικρη η γεύση τους

πάντα μου άφηνε μια απορία ανάμνησης

εκείνων που δε φρόντισα να ζήσω.

Αν τα δώσω όλα, μπορούν δυο «τίποτα»

μετά να πορευτούν σαν

Ένα;

Θέλω να κερδίσω, πάντα αυτό ήθελα

Δεν άφησα όμως κανέναν να παίξει μαζί μου,

έστω για να δω πώς είναι κι όταν χάνεις..

Τώρα που η…

Συνέχεια

Μνημείο λήθης αρχινώ και γέλωτα και πόνου,

να πάψει πια η φωνή κι η δύναμη του φθόνου.

 

Γλυκύς κι αναίτιος πόλεμος χτυπιέται σε βιβλίο,

κοίτα πώς καταντήσαμε Κατίνες κι οι δύο.

 

Ξιπάζονται ᾑ Γεωργοί και τρέχουν πάνω κάτου,

μα η δικιά μου η μορφή μειδίαμα…

Συνέχεια

Τον χτύπο που δεν άφησες

ποτέ να σε νικήσει,

αυτόν θα πρέπει τώρα

να ξεχάσεις.

Κράτα τον στον λήθαργο

που χρόνια τώρα

υπνοβατούσες

κι άφησε το κόκκινο του κόσμου

να νυχτώσει ...

Έλπιζε στο τέλος του

και φύγε από κοντά του.

Μάθε το όμως καλά,

πίστεψέ το :

Ακόμη κι αν δε θέλεις,

πρέπει να συνεχίσεις

να χτυπάς ...

Με πλήγωσα όταν σταμάτησα να πιστεύω 

σ' εμένα.

Όταν στη δύναμη κάποιου άλλου αφέθηκα

δεν μπόρεσα να σταματήσω την καταστροφή.

Σαν κύμα ασυγκράτητο μού πέταξε

ό,τι βαθιά μέσα μου κρατούσα 

και τρόμαξα στην άδεια μου τη θέα !

Με πλήγωσα όταν σταμάτησα να πιστεύω

στους άλλους.

Σαν άνεμος τους φέρθηκα σκορπίζοντας

τα φύλλα τους μακριά…

Συνέχεια

Τη ζωή μου κοιτώ

με ανοιχτά μάτια.

Η σκόνη του περασμένου χρόνου όμως

δε με αφήνει να δω ...

Μπορεί για το παρελθόν

να ελπίζω

μα να φοβάμαι

για το μέλλον ;

Έμαθα μέσα μου να κρατάω

τα πάντα.

Γιατί όταν κάποιος περάσει το κατώφλι

παίρνει υπόσταση και ζωή.

Έτσι και τώρα δίχως το "α" της χαράς μου

πρέπει να ψάξω το "β" του φόβου ...

Μέσα σε γράμματα που δε σκέφτηκα

θα κυλήσω

και θα…

Συνέχεια

Σαν ένα όνειρο η ζωή. Δε σου μιλά

παρά μόνο όταν την ξυπνήσεις ...

Ακόμη και τότε όμως η νύστα την ακολουθεί.

Για να μπορέσεις να γλιτώσεις 

αυτό πρέπει μονάχα να σκεφτείς :

όνειρο του μέλλοντος ή του παρελθόντος ;

Αν το παρελθόν προδικάζει το μέλλον σου,

το μέλλον αυτόματα δε σου το αναιρεί ;

Να μάθεις να κοιτάς το πίσω σου ή ν΄ακούς το μπροστά σου ;

Πρέπει να ξυπνήσεις.

Ό,τι κι αν γίνει ,πρέπει να ξυπνήσεις !

Η…

Συνέχεια

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

Τι γίνεται όμως με τη γραφή;

Λάθος το σύστημα,πολύπλοκο και στριφνό!

Δεν είναι της μοδός,δεν το αντέχω!

Άλλωστε,αυτό που το στόμα λαλεί δεν το υπαγορεύει το χέρι...

Άλλαξέ την,άλλαξέ την . Δεν είναι της μοδός!

Πόσα "ι" πρέπει να βγάλω ,μέχρι να πέσω σε ένα;

Πόσα "ω" πια να φωνάξω , μέχρι να μην ακούγεται τίποτα;

Λάθος το σύστημα,κι ας είναι ελληνικό.

Ας το γυρίσουμε στο αγγλικό,μήπως

κι έτσι…

Συνέχεια

Θαυματουργό το σκεύασμα!

Υπόσχεται ατρόμητο το φρόνημα,

μέσα σε πλήθος πανικόβλητο.

Να περπατάς γενναίος σε λεωφόρους

που τρέμουν από το φόβο τους,

κανένα μποτιλιάρισμα άσχημο

ή τίποτα διαδηλώσεις αντιπολεμικές.

Κι εσύ ο μόνος που θα χλευάζει το φόβο!

Σίγουρος πως οι άλλοι φοβούνται πιο πολύ.

Τέρμα η αγοραφοβία!

Σε προστατεύει άραγε το ίδιο

από της μοναξιάς τον πανικό;

Καθώς γυρνάς το κλειδί στην πόρτα

κι αντικρύζεις κατάχλωμους τους… Συνέχεια

ήρθες εσύ..

από μακριά ο νους σε φέρνει…

ποτέ μου δεν κατάλαβα ποια πίστη θα μπορέσει να σε κλείσει

παντοτινά μέσα μου,να μη μου φύγεις…

κοίταξα χαμηλά μήπως γλιστρήσεις όπως τόσοι,

μόνο νερό μού έβρεχε τα πόδια,αυτό το γλυκό νερό των ξεχασμένων ονείρων.

κοίταξα τότε πιο ψηλά,μήπως και τάχα σαν πουλί θελήσεις να το σκάσεις,

ανοίγοντας κυματιστά τα μάτια σου στα σύννεφα του κόσμου.

χρυσό σκοτάδι γεύτηκα κι έφυγε η ανησυχία μου.

ακόμη κι αν χαθώ… Συνέχεια

Εγωιστή, πού πας; Ποιον πάλι βάζεις στόχο;

Μόνη σου έγνοια ο εντυπωσιασμός, η δόξα και η φήμη ...

κανείς δε σου 'μαθε ποτέ τα μάτια σου να σκύβεις.

Όποιον θελήσεις αποκτάς χωρίς κουβέντα να ψελλίζεις ...

Ρώτησες ποτέ αν τάχα δεν πεθαίνουνε κι οι ζωντανοί μετά την άφιξή σου;

Νοιάστηκες να γνωρίσεις το χέρι που κρατάς ;

Άδικα έρχεσαι κι άδικα φεύγεις ..

Αξίζει άραγε να τυραννιέσαι ,σκλάβα ζωή, για μια ύστατη δημοκρατία ;